[ebruliii]

Yalnızlık...

Varlığın ayrı dert, yokluğun ayrı.

Evet, zamanı geldiyse itiraf etmenin, işte söylüyorum:

Ben senden korktum. Üzüldüğümde, güldüğümde, dünümde, bugünümde. Korktum senden hep. Eğer beni bir kere yakalarsan, bir daha asla kurtulamayacağımı düşündüm.

Kaçtım.

Yalnız geçen her saniyemde biraz daha silineceğime, biraz daha yok olacağıma inandım.

Küçük bir tartışma zindan ederdi hayatı bana, bir arkadaşla, bir dostla, belki sevdiğim insanla.

Etrafımdaki çemberin ortasında bir başıma kalmaktan korktum ben.

Başlarda ne bir yudum çay tat verirdi yalnızken, ne de tek başıma yürüdüğüm bir yol.
Rüyamda sadece kendimi görmek bile canımı sıkardı. Bir gün atmamasından korkardım kalbimin, hissedememekten.

Ne oldu zaman geçince, yakalandım sana.

Ama şimdi acıtmıyor içimi bir başıma gökyüzüne dalmak. Her gece odamın penceresinden gördüğüm bir yağmur damlasında kalbimin çıkmak istercesine atışını dinliyorum.

...

Hayat tek kişilik bir oyun değildir, yalnızlığa sarılarak parlatamam yıldızları.

Yalnızlık...

Bugünümde bağlasan da elimi kolumu, yarın kazanan ben olacağım.
Ancak bana tutunarak yaşayabilirsın sen, biliyorsun bunu değil mi? Ben olmasam yalnızlık bile olamazsın.

...

Ben kazanacağım yarın, çabaların boşuna.

Beni tutsak ederken unuttuğun bir şey oldu çünkü senin:

Umut benim ismim.
Umut...