MUTSUZLUK AHLAKSIZLIKTIR !

[hayatimdegisti]

MUTSUZLUK AHLAKSIZLIKTIR !



Mutsuz olmamız, kahır çekmemiz için ne çok sebebimiz var! Olup bitenin, acı verici durumu karşısında mutsuz olmak daha insana yakışan bir şey değil midir?


Değildir! Mutlu olmak, insan olma sorumluluğu taşıyan herkesin bir sorumluluğudur.



Son zamanlarda sık sık kendime söylediğim bir söz: "Mutsuzluk ahlâksızlıktır." ahlâk yaşamının hedefi mutluluktur; mutluluk ahlâkına göre yaşamalıyız anlamında söylemiyorum bu sözü. "Mutluluk", "mutsuzluk" kavramlarından, çağımız insanının çoğunlukla anladığını anlamıyorum. Bu kavramların farklı yorumlarına gerek duyduğumuzu düşünüyorum.



Akıllı mutsuz, salak mutlu mu olur ?



Alışılagelmiş bakışla, düşünen, araştıran, soruşturan, eleştiren insanın mutsuz olması gerektiğine inanılır. Dünyadaki gidişe "aklı eren" insan, oradaki akıldışı akışı, haksızlığı, sömürüyü, acıyı, iletişimsizliği, kısacası dünyadaki cehennemi görür ve mutsuz olur.



Aydın mutsuzdur; gördüğü karşısında; gördüğünü düzeltmeye çabalamasındaki yetersizliği karşısında. Düşününce mutsuz olur insan ; bir anlamda nasıl düştüğünü görmüştür, kendinin ve insanlığın.



Düşünüyorum: O halde mutsuzum der. Mutsuzluk dünyayı değiştirmenin bir gerekçesi olur; yalnız gerekçesi değil, itici gücü, enerjisi.



Mutsuzlar, dünyaya isyan edip, dünyayı değiştirmeye, dönüştürmeye çabalayacaklardır. Mutsuzluk, uyumamanın, uyanıklığın, isyanın, eleştirinin bir itici gücüdür. Mutsuz, bilinçlidir, bilgilidir, asidir.



Oysa, mutlu, tam bir salaktır. Düşünme gücünden yoksun, bilgisiz olduğu için mutludur. Aydın mutlu olamaz; o denli çok kaygısı; içinden bir türlü çıkamadığı kendisine, düzene, düzenin değiştirilmesine ait sıkıntıları vardır ki, mutlu olması olanaksızdır. Boş kafalı, yaşamayı yüzeyden alan, sorumsuz, bencil insanlar mutluyum diye dolaşırlar. Ne kadar kapsamlı, ne kadar derin düşünürseniz o kadar mutsuz olursunuz.



İşte yukarıda mutluluk ve mutsuzlukla ilgili saptamalara karşı çıkıyorum. "Akıllı mutsuz, salak mutlu" savının yaşama beceriksizliklerinin bir avuntusu olabileceğini düşünüyorum.



Mutsuzluk görüntüsünün, saplantısının ya da avuntusunun "gerçekle" yüzleşmekten bir kaçış olduğunu düşünüyorum.



Mutluluk bilinç ve yürek işidir.



Dünyada bir zulüm, haksızlık, sömürü düzeni olduğu bana açık geliyor.



Mutsuz olmamız, kahır çekmemiz için ne çok sebebimiz var! Olup bitenin, acı verici durumu karşısında mutsuz olmak daha insana yakışan bir şey değil midir ?



Değildir !



Mutlu olmak, insan olma sorumluluğu taşıyan herkesin bir sorumluluğudur.



Burada, "şişe yarıya kadar dolu" demiş mi oluyoruz, "yarıya kadar boş olan şişe"ye ? Mutlu olma bir çeşit aldanma sonucu mu elde edilecektir? Avunma, aldanma, görmezlikten gelme, sorunlardan kaçma yoluyla "mutluluk oyunu" oynamaktan söz etmiyorum.



Aldanma sonucu "mutluluk" sözde mutluluktur.



Mutluluk bir bilgi işidir : fark etme, ayırt etme, yargılama; düşünebilme işidir !



Dürüstlükle başarılır.



İnsanın ardında olduğunu söylediği mutluluğun, sorunlardan, acılardan,kaygılardan azade bir ruh haliyle yaşanması gerekmez. Gerçekle yüz yüze, onun sorunlarıyla içice olduğunuz halde de mutlu olabilirsiniz.



Önce şu soru: Neden ardındayız mutluluğun ?



Gerçekçi olduğumuz, gerçeği anlamaya, yorumlamaya, sorunlarıyla baş etmeye çabalamak için. Araştırmak için.



Mutsuzdan araştırmacı olmaz.



Mutsuzdan devrimci olmaz.



Mutsuzdan başkaldırı, umut, düş bekleyemezsiniz!



Karşı çıkışları duyuyorum: Mutsuz bilenmiştir, ödün vermez, kavgaya,savaşa, mücadeleye,zulüm görmeye hazırdır. Kelle koltuğunda yürür mutsuz. Mutlu, yitirmek istemediği mutluluğu için korkaktır, ödünler verir; dünyadan hoşnuttur, merak etmez, öğrenmez, kendini aşmak istemez.



İşte tam da bu noktada karşı çıkışlara karşı çıkıyorum! Böyle salak, böyle eblek, böyle sorumsuzdan mutlu insan çıkmaz !



Mutluluk bir bilinç işidir, yalnız bilinçli olmakla kazanılmaz mutluluk, yürek işidir aynı zamanda...



Mutluluk, uyuşukluk, tembellik, atâlet değildir.



Hamarat ruhların işidir.



Acı çeken, acı çekmiş, duyarlı insanların.



Mutluluk bir haz hali değildir. Acı yokluğu hiç değil!



Mutsuzluk yaşama beceriksizliğidir.



Mutluluk, iç ve dış özgürlüğe kavuşabilmede bir dönüm noktasıdır. İç dünyamızın, düşünce ve duygu dünyamızın bağımsızlığı, insanlarla kurduğumuz ikili ilişkilerin, toplumsal ilişkilerin özgürleşebilmesinde katkısı olan bir güçtür.



Kendimizi ve dünyayı değiştirebilme gücü.



Telos umuza, hedefimize, amaçlarımıza,düşlerimize, ütopyamıza bizi ulaştırabilme gücü. Bu gücü anlayamamak,bu güce bigâne kalmak elbette sorumsuzluktur. Güzel, hakça bir dünya için çalışmamak demektir. Elbette ahlâksızlıktır.



Mutsuzluk kendimizle yüzleşebilme cesareti için gereklidir. Gerçekle,dışımızdaki ve içimizdeki gerçekle, tarihle, kültürle karşılaşabilmek için.. Yılgınlığı, tembelliği, kolaycılığı yenebilmek için.



Mutlu insan, iç dünyasında gezebilen, içinde kolayca dolaşabilen; kendini tanımaktan ürkmeyen özerk bir insandır. Mutlu, gerçekliğin karşısına çıkardığı sorunlarla karşılaşabilme gücü taşır.



Mutlu, kendini, gerçekliği yaşamaya hazırdır: Elbette öteki insanlarla birlikte.



Mutlu, birlikte yaşamaya, paylaşmaya açar kendini.



Mutluluk, yaşamaya hazır olmadır : Geçmişi üstlenip, eleştirip, eleyip, yorumlayıp, geleceğe doğru yürüyebilme durumudur.



Tek başına mutlu olunmaz; birlikte olunur. Paylaşmayla olunur. Ortalık güllük, gülistanlık olduğu için değil; savaşta, kavgada, kuşkuda, zulüm görmede de mutlu olunur.



Mutlu, duygularını, aklını, bedenini bir bütün halinde yaşar. Duygu ve aklıyla iletişime geçer; onları tanır. Bedeninden gelen enerjiye haberlere, uyarılara açıktır.



Mutlu, dinlemeye, anlamaya, söyleşmeye hazırdır; kendiyle ve öteki insanlarla.



Taktik uygulayan; insanları sınıflandırıp, damgalayan, denetleyip, elinin altından bırakmayan, mutlu olamaz.



Mutluluk umut; mutluluk, içimdeki "daha var" diyen sestir.



Mutlu, kendini "aşmak", öğrenmek, üretmek ister. Mutluluk, olanaklarını gerçekleştirmeye çalışmada yatar. Mutsuz, olanaklarını keşfetse de, gerçekleştiremeyendir.



Mutsuzluk, insanın yaşama beceriksizliğidir. Kendini gerçekleştiremeyen, düş kuramayan, görüşlerini açık açık dile getiremeyenden mutlu olmaz.



Mutlu insan dünyayı değiştirecek insandır Mutluluk, edilgenlik demek değildir. Tembellik hiç değil.



Mutluluğun, dünyanın sonu olduğunu söyleyen masallarla kültürümüze geçtiğini görüyoruz. Mutluluk, öykülerin, romanların, filmlerin sonunda yer alabiliyor. Sonlara tıkılmış bir yaşam biçimi değildir oysa; somut yaşam alanında ortaya çıkıyor. Mutlu insan dünyayı değiştirecek insandır:Yaşamaya, kavgaya, düşünmeye, üretmeye hazır bir insandır.



Mutluluk bir haz hali değildir. Bir karakterdir. Mutlu insan bu ahlâki karakteriyle, başına gelmiş ve gelecek olanları yaşar. Mutlu insan, zulüm çekmiş, işkence görmüş biri de olabilir. Mutlu insan yerinde duramaz, etkindir; sorumludur.



Mutlu insanlardan söz ediyorum.



Dünyaya bir bakış biçimi, bir yaşam biçimi oluveren mutluluk, ağır bir sorumluluk taşır. Çünkü, mutluluk "hazır olma" durumudur; mutlu insan, gerçekleştireceği tasarılarının altında ezilmez.



Gelip geçici bir hâl değil de bir karakter oluveren mutluluk, bize yaşam boyu destek oluverecek bir güçtür.



Yanılır mıyız mutluluk konusunda ? Zaman zaman. Neyin mutluluk, neyin mutsuzluk olduğunu anlamak, hangilerinin mutluluk karakterine (ahlâk karakteridir!) uygun olduğunu önceden söyleyebilmenin zorlukları var. Bize mutluluk gibi görünen, öteki insanların mutsuzluğu olabilir.



Oysa, dünyadaki sorunları ele almanın, tavır koymanın, gerçekliğe yönelmenin, kimi eylemlerin çekirdeğini taşıyan bizim karakterimizdir. Karakterimiz “mutluluk karakteri” ise gelip geçici mutsuzluklarımızı görmezden geliriz, onları simyacı gibi mutluluğa dönüştürmeye çalışırız.



Siz kendinizi "mutlu", "karakterli" biri olarak görüyorsanız; kendinizle barışık, geleceğe ilişkin tasarımlar taşıyan bu karakterinizle dünyanın zorluklarıyla baş etmeyi biliyorsunuz demektir.



Bu yazıyı elbette kendini sorgulayan bir mutsuz, bir ahlâksız yazdı.



Prof. Dr. Ahmet İnam (ODTÜ Felsefe Bölümü Başkanı)

[lalezar]

Ya sayın admin nerden buldun bu yazıyı..gözlerim doldu,kendisi benim çok sevdiğim saydıgım hocam olur..
hocam estagfirullah demek geldi içimden...şöyle birşey de anladım yazınızdan,
-mutluluk ,mutsuzluk yaşama beceriksizliğidir,
-mutsuzluk,yaşama beceriksizliğidir, de uygun düşmez mi??

Hocam çok özledim sizleri,orası benim evim gibiymiş,dışarda kurtlar var,ham yapıyolar hocam...her ne kadar çok iyi ilişkiler kurmasam da,çok başarılı olamasam da orası benim evimmiş,hocam şimdi her yer gurbet oldu bana ,çok özledim senin güven veren sesini..

[hayatimdegisti]

MUTSUZLUK AHLAKSIZLIKTIR YAZISI ÜSTÜNE BİR RÖPORTAJ

Prof. Dr. Ahmet İNAM


1- Yazınıza göre, ahlaksızlar ordusunun mensupları gün geçtikçe çoğalıyor. Buna dur demenin yolu yok mu?

Farklı yolları vardır. Yüz yıllardan beri,Doğu bilgeliğinde, Batı ahlak düşüncesinde sürekli olarak gündeme getiriliyor. İnsan düşünce, kural olarak nasıl ahlaklı olacağını kuramsal olarak biliyor; doğrusu bildiğini savunuyor. Uygulayamıyor. Ahlak eylemlerle sonuçlanıyor, kuramsal olarak ne denli bilgili olursanız olun, bilginizi yaşayamadıkça, eyleme dönüştüremedikçe, ahlaklı olamıyorsunuz. İşin ilginç yanı,ahlaklı görünen her eylemin de ardında onu destekleyen bir iç dünya olmadıkça,ahlaklı olunmadığını söyleyebiliriz. Ahlaklı olmak, eylem ahlaklılığının yanı sıra iç dünyanızın da ahlaklı olmasını gerektiriyor. İstemeye istemeye ahlaklı olunamaz çünkü. İç dünyanızın ahlaklı olması ne demek? Karekterinizin ahlaklı olması demek. Düşüncelerinizde, tasarılarınızda, niyetlerinizde; açıkca, kimse sizi görmediği zamanlarda ahlaklı olmak demek. Ahlaklı olmak, bir "show", bir rol değildir. Reçetelerle, vaazlarla, akış diyagramlarıyla, "on derste ahlaklı olma" kitaplarıyla ahlaklı olunmaz.

Ahlaksızlığın önlenmesi, ahlaka bakışımızın, insan ve hayat anlayışımızın kökten dönüşmesiyle olanaklıdır.

2- Her şeye rağmen; etrafındaki sorunlara, yaşamın zorluğuna, hayatın ve insanların kazıklarına rağmen, kendi içindeki mutluluğu muhafaza etmeyi bilen insanlar var çevremizde. Sizin de vardır mutlaka. Sizce bu insanların sırrı nedir?

Kendisiyle barışık olmayı bilen kişilerdir bunlar. Belki nice acılardan geçmişlerdir. İçlerinin sağlamlığı,paylaşmayı bilmelerinden, insana, hayata saygı duymayı bilmelerindendir.İçlerinde bir çok dünya barındırırlar. "Mangal gibi" yürekleri vardır, halkımızın deyişiyle;içlerinde dünyalar yıkılır, dünyalar kurulur. Dünyaların sığdığı dünyalarıyla fırtınalar ve felaketler karşısında sarsılsalar da yıkılmazlar. İşte bu insanlardır mutlu insanlar. Mutluluk bir ruh hali değil bir karekterdir.Bir karekter yapımı, inşasıdır.

3- Mutsuz insan ahlaksız olduğu gibi, “başarısız insan, üretemeyen insan, çalıştığını sanıp mesai saati dolduran insan” da o zaman ahlaksızdır mıdır?

Elbette. Muslow'un deyimiyle, kendini gerçekleştiremeyen ,kendine, üreterek, severek, dünyalar yaratamayan insan mutsuzdur. Ahlaksızdır. Olacağı kadar olmaya çalışmayan insan, insanlığa en büyük kötülüğü yapmaktadır.Ahlaksızların başıdır.

4- Yazınızda “mutluluk karakteri”nden bahsediyorsunuz. Bu karakterin temel özellikleri nelerdir?

Sevebilen,saygı duyabilen,yüksek değerler yaşayabilen,üreten,cana,canlılığa hürmeti olan,iç dünyasındaki derinliklerde nice dünyanın saklı olduğu,ateşli, çalışkan, keyifli biridir. Yanlışlarından öğrenmye her zaman açıktır. Çirkinlikleri, eksikleriyle yüzleşmekten asla korkmaz. Hayatın ona emanet olduğunu bilir, onu geliştirmek için elinden geleni yapar.

5- Mutlu ve mutsuz insan üzerine yaptığınız tanımlar, kendini yetiştirmek, geliştirmek üzerine kafa yoran ve bunu başaran insan tanımıyla aynı özellikleri taşıyor? O zaman mutluluğun tek anahtarı her alanda kazanılan başarı mıdır?

Değildir. Başarı, her zaman bize bağlı değildir. Mutlu, elinden geleni yapan, kendine karşı dürüst biridir. Mutlu, başarı ya da paranın ikincil önemde olduklarını bilir. İçi fakir insanın dış zenginliği onu mutlu edemez. Sığ, dar ruhlu insan mutlu olamaz. Haz alabilir, haz dolu olabilir ama mutlu olamaz. Ancak insan gibi insan olmayı başarabilmiş insan, mutlu olmayı hak eder.

6- Mutsuzluğun ahlaksızlık olduğunu insan deneyimleyerek nasıl öğrenir? İnsan yaşamadan hiçbir şeyi öğrenemez mi?

Öğrenebilir elbette, enformasyon edinebilir,ama bilgi enformasyondan farklıdır.Yaşanarak,içselleştirilerek,yoğrularak öğrenilebilir.

7- Son olarak; Ahmet İnam’ın, prof. olarak, insan olarak, eş olarak baba, arkadaş, dost olarak hayata bakış açısını sormak istiyoruz. Kendini sorgulayan bir mutsuz, bir ahlâksız bu yazıyı yazdı diyorsunuz çünkü. Hayat, insan, başarı, aşk, ilişkiler, çalışmak, proje üretmek gibi kavramları sizin için ne ifade ediyor?

Ben henüz mutlu karekteri edinememiş, bir mutluluk yolcusuyum. Bir mutluluk projesiyim. Ömrüm yeterse, bir gün mutlu olurum belki. Çocuğum daha. Büyüyebilirsem, belki, alabilirim payımı mutluluktan.

(Kişisel Gelişim Dergisi yönetmeni Adem Özbay’ın sorularına verilen yanıtlardır. Ekim, 2004, Ankara

[dost78]

Mutluluk ve Mutsuzluk..çok göreceli kavramlar bence.Bir kimse sıkıntılar içerisinde,yoksulluk ve her türlü yokluk içerisinde sevdikleriyle çok mutlu bir yaşam sürerken,diğer bir işadamı zengin dost çevresi geniş fakat mutsuz olabiliyor,demekki mutluluk ve mutsuzluk bizim zihinsel ve ruhsal durumumuzla ilgili,insanı mutlu eden güzel hasletlerin başında VERMEK gelir,fedakarlık duygusu insanı mutlu eder,en güzel verilecek şeyde Sevgidir,sevgimizi eğer cömertçe verebilirsek mutluluğun anahtarını bulmuşuz demektir,tabiki dostumuzu,arkadaşımızı,Annemizi,babamızı severiz,en çokta bizi Yaratan'ı severiz ve şükrederiz,işte mutluluk burada gizli

[zoyasonsuz]

Çok empoze ediliyor mutluluk duygusu her yerde tvde medyada her yerde mutluluk diye adlandırılan şey denge olarak değiştirseler ne kadar mutlu olur insan yani dengeli.Dengeyi kurmuş insan her yer de her mekanda içini ferah tutar.Hep ninelerin dedelerin sözleri vardır.İçini ferah tut yavrum derler.Sen içini ferah tut yeter.Sen mutlu ol demezler çünkü mutluluk gerçekten bir hormondur.Hormonlar vakit geldiğinde salgılanır ama hep bu vakiti beklemek zorunda değiliz.Maddi ve manevi olarak dengeyi kurduysak bu bizi kutuplarda ya da çok sıcakta ya da çok kavgalı bir ortamda bile destek olur içimizden biri gülümser ne olacak der dünya hali geçer bunlar der.Ama mutluluğu saplantı haline getirmiş bir insan of yine mi bu da mı başımıza gelecekti ne oluyor hani şöyle şöyle diye bahseder durur.Bu sefer istem dışı beyin vesveselerle kavrulur.
İnsanın başına her şey gelebilir,ölüm hastalık kaza maddi sıkıntı ama kendimizi ruhen geliştirirsek maddi dünyanın geçiçi oldugunu ruh olarak anıldığımızı anlasak bize bu bile yeter.
Mutluluk duygusu hırs yaratır bu yaratıldıkça beyin hormonlara yanlış emirler verir ve mutluluk hormonu adı verilen seratonin hormonu azalır.Bu da depresyona neden bu sefer kapsüllerde mutluluk aranır.Beyinde ki nörotransmitterlerde ulaşım sağlayamaz az düşünen beyin daha mutlu olduğunu düşünür.
Ben de mutluluğu küçükken kapsüllerde aradım yaşanan olaylardan dolayı ama hafıza kontrolünü yitirdiğimi düşündüm ve tamamen kesip attım.Ve ne yaşarsam yaşayım hayatımı bir kapsül ya da güzel olaylar değil benim bakış açım ve içimi ferah tutman kontrol eder.