[Mehmet1]

Merhabalar, hayatımda ilk aşık olduğum insan kendisi. Ona karşı hissettiklerimin zerresini kimseye karşı hissetmedim ve hissedemiyorumda. Oda beni çok seviyo ama ayrılmamız gerekiyodu ve ayrıldık. En zor olanda bu ya, ikimizde birbirimizi sevdiğimiz halde birlikte olamıyoruz. Aslında onun için bi sorun yok ama ben kabullenemiyorum yapamıyorum. Bi engel var aşamadığım aşamıcağım. Neyse zaten bişey olucağı yok bari hayata geri döneyim. Öncelikle unutmak değilde ( kim aşık olduğu insanı unutmak ister ki) böyle onu düşününce yada bi şekilde bi anda aklıma gelince yüreğimi bi sızı kaplıyo hissediyorum o ağırlığı. Sonra kendimi boşlukta hissediyorum sonuç mutsuzluk. Yokluğu canımı çok yakıyo sırf onu görmiyim daha kötü olmayayım diye evinin önünden geçmiyorum, gittiği yerlere adımımı atmıyorum, kaçıyorum ondan uzaklaşıyorum. Bide hüzünlü acı veren şarkıları dinlemeyi bıraktım, neşeli coşkulu şeyler dinliyorum artık. Bi sıkıntım daha var, hiç bi kızı beğenemiyorum. İsterlerse dünyanın en güzel kızını önüme koysunlar gözümü kırpmadan reddederim. Kimsenin onun gibi olmadığı olamıcağı sadece onunla mutlu olucağım düşüncesi var. Kimseyi tanımak istemiyorum. Bi adım atamıyorum hiç. Ben onunla olan bağlarımı kesmek istiyorum, aklıma geldiğinde o acıları hissetmiyim, en keyifli anlarımda aklıma gelip her şeyi altüst olan bi insan olmaktan bıktım. Mutluluk istiyorum çok mu. Eskiden küçük şeylerle mutlu olabilen neşeli bi insandım, şimdi ne oldum... Aşk insanı baştan aşağı değiştiriyo... Nolur bişey önerin kurtulayım şu acılarımdan, artık kendime yeni bi defter açmak istiyorum yeni ve hayırlı insanlarla dolu bi defter ama eskiler beni arkamdan çekiştiriyo her adımımda engel oluyolar. Yeni bi insan sevmek onunla mutlu olmak istiyorum.