[bluemoon24]

Doğal

kaynakların var olup olmaması da zengin ülke fakir ülke arasındaki farkı

yaratmaz. Japonya ufacık bir adaya sıkışmış, yüzde 80 arazisi tarıma ve

hayvancılığa uygun olmayan bir ülkedir ama aynı zamanda dünyanın ikinci büyük

ekonomisidir. Ülke dev bir yüzer fabrika gibidir. Bütün dünyadan ham madde ithal

eder, sonra da bütün dünyaya bitmiş ürün ihraç eder.

Diğer bir örnek, kakao

yetiştiremeyen ama dünyanın en kaliteli çikolatasını üreten İsviçre´dir. Dört ay

sürse de, kısa yaz döneminde toprağı da ekerler, hayvancılık da yaparlar. Bu

yetersizlikte bile ürettikleri süt ürünleri en iyi kalitededir. Bu ufak ülke

yansıttığı güvenli ve çalışkan ülke imajı sayesinde dünyanın para kasası olmayı

da başarmıştır.

Zengin ve fakir ülkelerin yöneticilerini birbirleriyle

karşılaştırdığınızda aralarında önemli bir fark bulamazsınız.

Irk ve deri

rengi de önemli değildir.

Kendi ülkelerinde tembel olarak tanınan işçiler

aslında zengin ülkelerin arkasındaki ana üretici güçtür.

Peki; o zaman

aradaki fark nereden gelmektedir?

Fark, uzun yıllardır kültür ve eğitim ile

içlerine işlenen değişik bakış açısıdır. Zengin ve kalkınmış ülke insanlarının

davranışlarını incelediğinizde, büyük bir çoğunluğun şu prensiplere yürekten

inandığını görüyoruz.

1- Temel ahlaki kurallar

2- Dürüstlük

3-

Sorumluluk

4- Kanun ve kurallara saygı

5- Başkalarının hakkına saygı 6- Çalışkanlık

7- Tasarruf ve yatırıma inanç

8- İrade

9- Dakiklik

10- Kitap okumaya zaman ayırmak

Geri kalmış ülkelerde nüfusun

çok küçük bir azınlığı bu prensiplere inanmaktadır.

Biz, doğal kaynaklarımız

olmadığı veya doğa bize karşı zalim davrandığı için fakir değiliz.

Biz,

doğru bakış açısına sahip olmadığımız için fakiriz.

Zengin ve kalkınmış

ülkeleri o noktaya getiren işlevsel prensiplere uymak ve bunları çocuklarımıza

öğretmek azmimiz olmadığı için hala fakiriz." Gönderen: Meral Öztürk