Kuveyt Savaşı

[bluemoon24]

Irak kuvvetleri, Kuveyt Radyosu'na girdiği

sırada radyo canlı yayındaydı ve dünyadan yardım isteyen yayın yapıyordu.

Irak'ın bu ani işgali, tüm dünyada şok etkisi yarattı. Birleşmiş Milletler

Konseyi acilen toplandı. Bir tek Yemen'in çekimser kaldığı oylamanın ardından

Irak kuvvetlerinin derhal geri çekilmesi yönünde uyarı kararı alındığı

açıklandı.Dönemin ABD Başkanı George Bush, Irak'ın Kuveyt'ten

çekilmemesi durumunda askeri müdahaleden yana tavrını koydu ve Irak'ın bu

girişimi sonrasında en kısa sürede bütün güçlerini geri çekmemesi durumunda

Askeri müdahele dair her türlü yaptırımı düşündüklerini

açıkladı.Irak'ın işgaline tek tepki gösteren büyük ülke ABD olmadı.

Rusya ve Çin'de Irak'ın kuvvetlerini geri çekmesi gerektiği uyarısında

bulundular. Irak'ın bu girişimi, ilk bakışta çok meydan okuyan ve cüretkar bir

tavır gibi göründüğü için korku salmadı değil.Irak, dünya daha işgal

şokunu yaşarken Kuveyt'in kendilerinin bir eyaleti olacağını ve bölgeye gerçek

devrimi getireceğini açıkladı. Bütün bu gelişmeleri planlayan ve yöneten bir tek

kişi vardı. O da tabii ki Irak Devlet Başkanı Saddam Hüseyin

idi.Gelişmeler Ortadoğu'daki birçok ülkeyi germişti. Türkiye dahil

birçok ülke ne olacak diye beklerken bir yandan birliklerini alarma geçirdi.

Ancak gelişmelerden en çok rahatsız olan ülke İsrail'di. İsrail, derhal harekete

geçerek endişesini belirtiyor, duruma derhal müdahele edilmemesi halinde 1930'lı

yıllarda Avrupa'da yaşananların tekrarının olabileceği uyarısında

bulunuyordu.Dönemin İsrail Dışişleri bakanı Moshe Arens, uluslararası

çevrelerin Saddam Hüseyin'in bu tarz sertliklerine müsamaha gösterilmesi

durumunda devam edeceği kaygısını açıklıyordu.Irak'ın bu hareketi,

sadece uluslararası bir ihlal değildi. Küçük bir ülkenin işgalinin bu kadar

rahatsızlık yaratmasının daha önemli bir sebebi vardı: Petrol. Kuveyt, dünyanın

en büyük petrol üreticilerinden biri idi. Ve herkes Saddam'ın bu işgalinin

ardındaki gerçeğin onun bu petrollerde gözünün olduğunu biliyordu. Bu maddi

gelir dışında aynı zamanda dünya çapında güç demekti. Saddam Hüseyin'in de asıl

sahip olmak istediği buydu.Bu gerçeğin doğrultusunda hareket eden

ABD'nin Devlet Başkanı George Bush, işgalden 4 gün sonra TV'den halka hitaben

yaptığı konuşmasında Bu durumun ABD için gelecekte ekonomik getirisinin yıkıcı

olacağını ve uzun vadede dünyayı olumsuz etkileyeceğine dikkat çekti. 6 Ağustos

1990 tarihinde bu bakış açısında hareket eden BM, konu ile ilgili olarak ikinci

tasarıyı onayladı ve Irak'ın sözkonusu eylemine son verene kadar yaptırım

uygulayacağını karara bağladı. (Bu tasarı 11 yıldan beri

yürürlükte)1991'in Ocak ayında uluslararası gücün, Saddam Hüseyin'i ve

kuvvetlerini Kuveyt'ten çıkarmak için güç kullanacakları kesinleşmişti. Artık

savaşın başlaması an nmeselesi idi. Saddam'a tanınan süre, 15 Ocak'ta doluyordu.

Bu atmosferde verilen süreden 10 gün kadar önce dönemin Birleşmiş Milletler

Genel Sekreteri Perez de Cuellar, Saddam'ı kararından vazgeçirmek için son kez

uyarmak amaçlı bir görüşme yaptı. Ancak bu görüşme, sadece Saddam Hüseyin'in

kararından döndüremedi. 9 Ocak'ta ise ABD Sözcüsü James Baker ile Irak Dışişleri

Bakanı Tarık Aziz arasındaki görüşmede başarısızlıkla sonuçlandı. 12 Ocak'ta

Washington'da, ABD Senatosu Savaş kararını onayladı. Ve süreç

başladı.Irak diktatörü Saddam Hüseyin, küçük ülke Kuveyt'i işgal etmiş

ve bütün uluslararası uyarılara rağmen buradan çıkmayacağını her fırsatta ifade

etmişti. Ona göre bütün bu uyarılar, kibirli batının bir gösterisi idi. Ayrıca

batılı ülkelerin kendisine bir müdahele etmesi durumunda Saddam Hüseyin'in

Irak'ın gücünü gösterecekti.10 yıl önceydi ve bütün uyarıları kulak

arkası eden Saddam Hüseyin'in, Irak'ın başkentine düşen ilk bomba, modern

savaşın habercisi oluyordu. Batılı ülkeler, Irak güçlerini Kuveyt'ten çıkarmak

amacı ile yeni çağın üretimi ve harikası sayılabilecek bütün modern silahları,

akıllı bombaları ve radara yakalanmayan uçakları ile Bağdat'ı vurmaya

başladı.Batı, Saddam Hüseyin gibi düşünmüyor, savaşın yüksek teknolojili

silahlar sayesinde kısa süreceği görüşünde birleşiyordu. Tüm dünya bu arada

hayretle ilk kez tanık olduğu birşeyden gözünü alamıyordu. Bir TV kanalı, tüm

dünyaya savaşı naklen yayınlıyordu. İnsanlar naklen futbol müsabakası izler gibi

körfez savaşını izliyor, Irak'a düşen bombaları, yerden havaya atılan binlerce

uçaksavar mermisinin ışığına odaklanıyordu.Her zaman olduğu gibi kimi

haberciler, bu kez de haberin tam kaynağına oturmuştu. Peter Arnet, John

Hollyman, Bernard Show gibi savaşı naklen anlatan muhabirler dünyanın bir anda

tanıdığı isimler olmuştu.Çokuluslu güç, 16 Aralık saat 23:30'da harekete

geçti. ABD ve İngiliz uçak gemilerinden ateşlenen füzelerin ardından Suudi

Arabistan'dan ve diğer bölgelerden kalkan uçaklar ve helikopterler, Irak'a ait

bütün güçleri vurmaya başladı. 'Çöl fırtınası'başlamıştı. 24 saat içinde binden

fazla uçak sorti yaptı. Bağdat'ta yağmur gibi bomba yağıyordu. Çoğu sivil

binlerce insan hayatını kaybetmişti.Yoğun hava saldırısı tam 6 hafta

sürmüştü. Bunu 4 günlük kara harekatı izledi. Bu savaşın sonunda dünyada savaş

teknolojinin vardığı noktanın neler yapabileğine dair hiçbir kuşku kalmamıştı.

Birçok hedefin sadece bir savaş uçağı ile tahrip edilebileceğinin ispatlandığı

bir çağ başlamıştı artık.ABD'ye ait F-15'ler, F-16'lar, F-22'ler Irak'a

ait birçok askeri hedefi darmadağın etmişti. Savaş sırasında ve sonrasında ise

herkes radara yakalanmayan hayalet uçak F-117'i konuşuyordu. 27 Şubat'ta ABD

Başkanı George Bush, TV'ye çıktı ve zafere ulaştıklarını ilan etti. Irak

kuvvetleri mağlup olmuş ve eve dönüyorlardı.Saddam HüseyinSaddam

Hüseyin, yirmi yılı aşkındır süredir 'devlet başkanlığı'yaptığı Irak'ın kaderine

hükmediyor. Saddam liderliğinde Irak, komşusu İran'la uzun ve kanlı bir savaş

yaşadı, diğer komşusu Kuveyt'i de işgal etti. Irak, Arap dünyasının pek çok

üyesiyle de sorunlu ilişkiler yaşadı. Bu durum, biraz değişmekte olsa bile hala

Irak'a yönelik şüpheler ve sakınma hali ortadan kalkmış değil.Saddam

Hüseyin, sadece bölgesel dengelere ve komşularına yönelik bir 'tehdit'olmakla

kalmadı. Saddam, kurduğu müthiş baskıcı bir yönetim mekanizmasıyla kendisine

muhalefet eden herkesi acımasızca susuturdu. Saddam, iktidarını korumak için

gerektiğinde herkesi harcayabildi. Sürgünde yaşayan Iraklı eski bir diplomat,

Saddam'ın 'yönetimi anlayışını'şöyle tanımlıyor: Saddam, Bağdat'taki koltuğunu

korumak için tüm ülkeyi feda edebilecek bir diktatör.Körfez Savaşı'nın

ardından uygulamaya konulan uluslararası ambargo nedeniyle Irak halkı müthiş bir

sefalet içinde yaşıyor. Yetersiz beslenme, ilaç sıkıntısı ve kötü yaşam

koşulları nedeniyle, başta çocuklar olmak üzere, Irak halkı 'kırılıyor'. Ama,

ambargonun kalkması için kendisinden istenilen koşulları yerine getirmemekte

direnen Saddam, hala savaşı kendilerinin kazandığını iddia ederek 'Arap

dünyasının yeni çağ kahramanı'rolünü severek oynuyor. Yönetime yakın olanlar

'rahat ama tedirgin'; 'sıradan Iraklı'ise 'aç ama yine de tedirgin'bir hayat

sürüyor.1937 yılında Tikrit'te dünyaya gelen Saddam'ın siyasetle

tanışıklığı, ilk gençlik günlerine kadar uzanıyor. O günlerde kendini, Arap

dünyasına egemen ulusçu-özgürlükçü ve anti emperyalist rüzgara kaptıran Saddam,

genç yaşlarda Baas Partisi'ne katıldı. 1956 yılında başarısız bir darbe

girişiminde bulundu. Monorşinin sona ermesinden ardından Başbakan Abdül Kerim

Hassam'ı öldürmek için oluşturulan bir suikast örgütünün içinde önemli bir rol

oynadı. Ancak bu olay açığa çıktı ve Saddam ülke dışına kaçmak zorunda

kaldı.1963 yılında Baas Partisi iktidara gelince, ülkesine geri döndü.

Bu sırada kuzeni Sacide ile evlendi; ikisi erkek, üçü kız, beş çocuğu oldu.

Ancak geçen yıllar Baas Partisi ile arasındaki farklılıklar derinleşmeye

başladı. Çatışmalar iyice sertleşince Saddam hapse atıldı.1968 yılında

yapılan darbe, Saddam'ı da hapisen kurtardı. Parti içinde hızla yükselen Saddam,

taviz vermez kararlılığı ve sertliği sayesinde Baas'ın en önemli yapılarından

olan Devrim Konseyi Kurulu'na girdi. Zamanla konumunu iyice pekiştirdi ve Başkan

Ahmed Hasan Bekri iktidarının perde arkasındaki asıl güç kaynağı

oldu.1979 yılında ise bir darbeyle iktidara el koyarak 'perdeyi

indirdi'. İlk iş olarak da muhaliflerine karşı acımasız bir 'imha'kampanyası

başlattı. O tarihten bu yana Saddam iktidarını, güçlü bir istihbarat ağına

dayanan baskıcı yöntemlere dayandırdı. Sesini yükselteni öldürmekten hiç

çekinmedi. Bazen bu imha kampanyaları, Halepçe örneğinde olduğu gibi, tüm bir

kente yönelik 'soykırım'haline de dönüştü.1980 yılında Saddam, kendisini

Arap dünyasının liderliğine taşıyacak, Batı'nın gözünde de vazgeçilmez kılacak

bir fırsat gördüğünü sandı. İran'da İslam Devrimi bütün hızıyla sürmükteydi.

Humeyni rejiminin başta ABD olmak üzere Batı ile ilişkileri giderek kötüleşiyor,

İran, 'devrim ihracı'politikasıyla tüm bölge için bir tehdit olarak

algılanılyordu. Saddam işte bu tesbite dayanarak İran'a savaş

açtı.Hesapları, bu savaşta Batı'nın desteğini kolayca alacağına ve

çalkantılı günler geçiren İran'ın fazla direnemeyeceğine dayanıyordu. Savaşın

ilk günlerinde Irak askerleri, önemli bir su bölgesi olan Şatt el Arab'ı ele

geçirdi. Ama İran, Saddam'ın tahmin ettiğinden daha dişli çıktı. Ve 8 yıl süren

savaş yüzbinlerce insanın ölümüne yol açtı. İki ülkenin ekonomisi de tahrip

oldu. Savaş bittiğinde her iki taraf da başlanılan noktadaydı.Petrolün,

gücünü elindeki tek güç olduğu için çok iyi bilen Saddam, İran Savaşı'ndan

umduğu kazancı elde edemeyince gözünü Kuveyt'e çevirdi. 2 Ağustos 1990 yılında

Saddam'ın birlikleri Kuveyti işgal etti. Kuveyt'in işgaliyle telaşlanan diğer

Körfez ülkeleri Batı'ya iyice yanaştı. Suudi Arabistan toprakları çok uluslu

güce açıldı. Saddam'ı geri çekilmeye ikna etmek için yürütülen çabalar da

sonuçsuz kalınca, 17 Ocak'ta savaş başladı. Saddam'ın savaşı 'bütün savaşların

anası'olarak niteledi. Hala da öyle niteliyor ve her fırsatta 'zaferin kendine

ait olduğunu'söylüyor. Fatura ise hala Irak halkına çıkıyor... Şüphesiz

Kuveytliler için en değerli kayıplar ise yakınları idi. Birçok Kuveytli aile,

işgal süresinde yakınlarının Irak askerleri tarafından infaz edildiğine tanık

oldu. Ancak bazı kayıplar var ki hala akibeti belirsiz. Birçok aile, savaş

sırasında kaybolan Iraklı askerlerden kaçan ya da Irak kuvvetlerince yakalanan

yakınlarının yaşadığına inanıyor; en azından ne olduğunu bilmek istiyor. Ancak

bu konu onlar için 11 yıldır sürmekte olan bir muamma. Nedeni ise Irak'ın bu

duruma resmi yaklaşım tarzı. Irak'a göre bu insanlar savaş sırasında

öldüler.Ayrıca Irak, bin civarında Iraklının Kuveyt hapishanelerinde

olduğunu iddia ediyor. Ancak Kuveyt'te savaş sırasında kaybolan ve akibetinden

hala haber alınamayan 600'den fazla insan var. Bu insanların bulunması için

Kuveytin merkezinde bir ulusal komite kurulmuş durumda. Bu komitenin

Başkanlığını yapan Dr. Ali Şahin, Irak'ın iddialarının aksine bazı kayıpların

Bağdat'ta görüldüğünü ifade ediyor.Şahin, aynı zamanda bu kişiler ile

ilgili tuttukları dosyaları göstermeye yanaşmadığını açıklıyor. Bu duruma yardım

etmek amacı ile Kızılhac Örgütü devreye girdi ve iki ülke arasında özellikle

Irak'ta iyi niyetli çalışmalarda bulunmak üzere girişimlerde bulundu.

Kuveyt'teki aramaları sonucunda toplam 40 Iraklıyı Kuveyt hapishanelerinde

olduğunu belirleyen ve bunlarında sıradan suçlular olduğu için orada bulunduğunu

açıklayan Kızılhaç'a, Irak yardımcı olmayı ve kendi ülkesindeki arama

çalışmalarını engelledi.İngiliz büyükelçisi Richard Muir, Irak'ın savaş

sırasında kaybolan Kuveytlileri elinde kasten tuttuğuna ve bunun intikam amaçlı

bir hareket olduğuna inandığını belirtiyor. Muir, bu konu ile ilgili olarak

birçok Iraklının daha insani konuları konuşurken anlamış gibi davranmadıklarının

da altını çiziyor. Büyükelçi, işgal döneminde birçok Kuveytli aile ve kişilerin

Iraklılar tarafından götürüldüğünü ve bu insanlara ne olduğunun hala

belirsizliğini koruduğunu ve bu durumun burada üzüntüye sebep oluduğunu

vurguluyor.Savaşın üzerinden 11 yıl geçmesine rağmen Kuveyt'te hala

savaştan beri göremedikleri yakınlarını görmeyi uman insanlar var. Ve bu

insarların çoğunun yaşama amacı yakınlarına ne olduğunu belirlemek.

Belirsizliğin olumsuzluktan daha kötü olduğuna inanan insanlar, yakınlarına ne

olduğunu öğrenene kadar mücadelelerinden vazgeçmeyeceklerini her fırsatta

yineliyorlar.