Shamaniccim çok teşekkür ederim çiçekler için..
Akşama doğru da meditasyonumuzu yazacağım..
Bu akşam başlıyoruz!!!!

http://tbn3.google.com/images?q=tbn:...23/osho059.jpg

(OSHO-Duygular)

Sen "zihnin" değilsin..
Sen "bedenin" değilsin.
Senin içinde bir yerlerde zihne, duygulara, fizyolojik tepkilere bakabilecek olan bir "tanık" var.
Bu tanık "sensin".
Ve bu tanık, bir kez orda merkezleşirsen herşeyden keyif almaya muktedirdir.

Zihnin azap çeker, acı çeker;
o her çeşidinden "duyguları", "bağlılıkları", "arzuları" ve "özlemleri"
hisseder.
Ancak bunların tümü zihnin yanılsamalarıdır.
Zihnin ötesinde asla herhangi bir yere gitmemiş olan senin "gerçek özün" vardır.
O her zaman buradadır ve buradadır.

http://tbn1.google.com/images?q=tbn:...252/392756.jpg

(OSHO - Duygular)

Şayet öfkeliysen, o zaman öfkeli ol ve onu "iyi" ya da "kötü" diye yargılama.

Eğer belli bir duygunun farkına vararak o duygu kayboluyorsa olumsuzdur,
eğer belli bir duygunun farkına vararak o duygu yayılıyor ve senin varlığın haine geliyorsa, o olumludur.
Farkındalık onu derinleştirir.

Şayet birşey senin farkındalığında derinleşiyorsa o iyi birşeydir.
Şayet birşey senin farkındalık aracılığıya kayboluyorsa o kötü birşeydir.

Farkındalığın içinde barınmayan şey günahtır,
farkındalığın içinde büyüyen şey sevaptır.
Günah ve sevap toplumsal kavramlar değildir,
onlar içsel farkındalıklardır.

Eğer şayet gerçekse olumsuz duygular dahi iyidir,
ve yavaş yavaş onların gerçekliğinin ta kendisi onları dönüştürür.

Giderek onlar daha çok olumlu hale gelir ve tüm pozitif ve negatifliğin kaybolduğu bir an olur.

Sen basitçe sahici hale gelirsin..
Neyin iyi neyin kötü olduğunu bilmezsin,
neyin pozitif neyin negatif olduğunu bilmazsin.
Sen basitçe gerçeksindir.
Bu gerçeklik sana hakiki olan hakkında ipucu verir.

http://tbn3.google.com/images?q=tbn:...age/osho12.jpg

(OSHO-Duygular)

Pek çok insan aşırı hassasiyetin "maneviyat" olduğunu düşünür.
Duygular düşünceler kadar "zihinseldir".
Ve senin kalp olarak adlandırdığın şey, kafanın içindedir.
Sen çok kolay duygusallaşabilirsin.
Ağlayabilirsin ve gözlerinden büyük inci taneleri gibi gözyaşları dökülebilir.
Fakat ruhsal hiçbir şey yoktur.
Gözyaşları herhangi bir başka bir şey kadar fizikseldir.
Gözler bedenin parçasıdır.
Ve duygular fiziksel enerjideki bir karmaşadır.
Ağlarsın ve gözyaşı dökersin; elbette rahatlamış hissedeceksin,
iyi bir ağlamadan sonra rahatlamış hissedeceksin.
Rahatlayacaksın. Dünyanın her yerindeki kadınlar bunu bilir.
Onlar bunun işe yaradığını çok iyi bilir.
Onlar ağlar ve gözyaşı döker ve rahatlarlar.
O ruhsal bir boşalımdır. Ancak bunda manevi hiçbir şey yoktur.
Ancak insanlar herşeyi karıştırmaya devam ederler.
Ruhsal olmayan şeylerin ruhsal olduğunu düşünmeye devam ederler.

http://tbn1.google.com/images?q=tbn:...philosophy.jpg


(OSHO - Duygular)

Asla bir hayvanı savaşa giderken göremezsin. Elbette arada bir kavgalar olur fakat onlar bireysel kavgalardır; Doğu’nun tüm kargalarının Batı’nın tüm kargalarıyla savaştığı yahut Hindistan’ın tüm köpekleriyle Pakistan’ın tüm köpeklerinin savaştığı dünya savaşları değildir… Öyle değildir. Köpekler bu kadar aptal değildir, kargalar da.

Evet bazen kavga ederler ve bunda yanlış hiçbir şey yoktur. Eğer onların özgürlüğü ihlal edilmişse kavga ederler fakat kavga bireyseldir. O bir dünya savaşı değildir. Şimdi sen ne yaptın? İnsanlığı bastırdın ve bireylerin arada bir öfkelenmesine —ki bu
doğaldır— izin vermedin.

Toplamda ortaya çıkan nihai sonuç herkesin öfkesini toplamaya devam etmesi, öfkesini bastırmaya devam etmesidir. Sonra bir gün, herkes o kadar çok zehirle doludur ki bu bir dünya savaşı olarak patlak verir. Her on yılda bir dünya savaşına ihtiyaç vardır. Ve bu savaşların sorumlusu kimdir? Senin sözde azizlerin ve ahlakçıların,
iyilikseverlerin; senin hiçbir zaman doğal olmana izin vermemiş olan insanların.

Bastırma, yaşaman gerekmeyen bir hayatı yaşamak demektir. Bastırma, hiçbir zaman yapmayı istememiş olduğun şeyleri yapmaktır.
Bastırma, olmadığın bir kimse olman demektir.
Bastırma, kendini yok etmenin bir yoludur.
Bastırma rdır; elbette çok yavaş bir şekilde ama çok kesin, yavaşça zehirlenmedir.

İfade etmek hayattır; bastırma rdır.

Niçin insan bu kadar çok bastırıp sağlıksız hale gelir?
Çünkü toplum sana dönüştürmeyi değil kontrol etmeyi öğretir. Ve dönüştürmenin yöntemi tamamıyla farklıdır.
Hepsinden önce o kontrol etme yöntemi hiç değildir, o tam tersidir.

Bastırarak zihin bölünür. Kabul ettiğin kısım bilinç haline gelir ve reddettiğin kısım bilinçaltı haline gelir. Bu bölünme doğal değildir, bölünme bastırma yüzünden oluşur. Ve bilinçaltına toplumun reddettiği tüm pislikleri atmaya devam edersin. Ancak unutma oraya attığın her ne olursa olsun giderek daha çok senin bir parçan haline gelir: O senin ellerine, kemiklerinin içine, kanına; kalp atışlarının içine siner.

Artık psikologlar hastalıkların neredeyse yüzde yetmişinin bastırılmış duygulardan kaynaklandığını söylüyor: Çok kalp rahatsızlığı kalpte bastırılan çok fazla öfke demektir, O kadar çok nefret var ki kalp zehirlenmiştir.

İlk şey: KONTROL ETMEDE BASTIRIRSIN, DÖNÜŞTÜRMEDE İFADE EDERSİN.

Fakat başka birisine ifade etmeye gerek yoktur çünkü “başka birisi” konu dışıdır. Bir dahaki sefer öfke hissettiğinde git ve evin etrafında yedi kez koş ve bundan sonra bir ağacın altında otur ve öfkenin nereye gittiğini izle. Onu bastırmadın, onu kontrol etmedin, onu hiç kimsenin üzerine kusmadın. Çünkü eğer bunu birisinin üzerine kusarsan bir zincir oluşur çünkü diğeri de en az senin kadar aptaldır, senin kadar bilinçsizdir. O senin üzerine daha çok öfke akıtacaktır, o senin kadar bastırılmıştır.
O zaman bir zincir ortaya çıkar: Sen onun üzerine kusarsın, o senin üzerine kusar. Ve her ikiniz de düşman olursunuz.

ONU HİÇ KİMSENİN ÜZERİNE KUSMA. Bu tıpkı kusma isteğinin gelmesi gibidir: Gidip birisinin üzerine kusmazsın. Öfkenin kusulmaya ihtiyacı vardır. Tuvalete gider kusarsın. Bu tüm bedeni arındırır; kusmayı bastırırsan bu tehlikeli olacaktır. Ve sen kustuğunda tazelenmiş hissedeceksin, hafiflemiş, rahatlamış, iyi, sağlıklı hissedeceksin.
Yediğin yiyecekte yanlış bir şey vardı ve bedenin onu reddediyor.
ONU İÇERDE KALMAYA ZORLAMA. Öfke sadece zihinsel bir kusmuktur.
İçine aldığın şeyde yanlış bir şey vardır. Ve senin tüm psişik varlığın onu kusmak ister. Fakat onu başka birisinin üzerine kusmana gerek yoktur. İnsanlar onu başkalarının üzerine kustuğu için toplum onu kontrol etmeni söyler.

Asla bir hayvanı savaşa giderken göremezsin. Elbette arada bir kavgalar olur fakat onlar bireysel kavgalardır; Doğu’nun tüm kargalarının Batı’nın tüm kargalarıyla savaştığı yahut Hindistan’ın tüm köpekleriyle Pakistan’ın tüm köpeklerinin savaştığı dünya savaşları değildir… Öyle değildir. Köpekler bu kadar aptal değildir, kargalar da.

akşam filistinde olanları seyrederken gözlerim doldu,şimdi bunu okuyunca herseyi bıraktım,aglamaya başladım.

BASTIRMA VE KONTROL
 

http://tbn3.google.com/images?q=tbn:...s/C96/OSHO.jpg

(OSHO - Duygular)

Ne zaman doğal olursan bunun anlamı önceden planlanmış bir fikre göre hareket etmiyorsun demektir. Aslında bir şey yapmak için hazır değildin; eylem bir yanıt olarak kendiliğinden ortaya çıkmıştır.

Şu birkaç kelimeyi anlamak durumundasın. İlki TEPKİ ve YANIT arasındaki ayrımdır. Tepki diğer kimse tarafından kontrol edilir.
O sana hakaret eder: Sen öfkelenirsin ve o zaman sen öfkeyle harekete geçersin bu tepkidir. Sen bağımsız bir insan değilsin.
Herhangi birisi seni şu yöne ya da bu yöne çekebilir. Sen kolaylıkla etkilenebilirsin; sen duygusal olarak şantaja maruz kalabilirsin.

TEPKİ DUYGUSAL BİR ŞANTAJDIR. Sen öfkeli değildin. Adam sana hakaret etti ve onun hakareti öfkeyi yarattı; artık senin eylemin öfkeden kaynaklanır. YANIT ÖZGÜRLÜKTEN GELİR. O diğer kişiye bağlı değildir. Diğer kişi sana hakaret edebilir. Fakat sen kızmazsın; tam tersine bu olay üzerine derin düşüncelere dalarsın: Niçin o sana hakaret ediyor? Belki de o haklıdır. O zaman ona kızmaktansa şükran duymalısın. Belki de o haksızdır. Şayet haksızsa onun yanlışı için niye kendi kalbini öfkeyle KAVURASIN?

Duygular senin tam bir birey haline gelmene yardım etmeyecek.
Onlar sana sağlam bir ruh vermeyecek. Sen tıpkı ölü bir ağaç dalı gibi niçin olduğunu bilmeden rüzgârda sağa sola savrulup duracaksın.
Duygular insanı tıpkı alkol gibi körleştirir. Onların sevgi gibi iyi isimleri olabilir, onların öfke gibi kötü isimleri olabilir fakat ARADA BİR SENİN DE BİRİSİNE ÖFKELENMEN GEREKEBİLİR, bu seni rahatlatır.

YAŞA, DANS ET, YE, UYU her şeyi mümkün olduğunca TAM yap.

Ve tekrar ve tekrar hatırla: Ne zaman kendini herhangi bir problem yaratırken yakalarsan hemen onun dışına sıyrıl. Bir kez problemin içine girdiğinde o zaman bir çözüme ihtiyaç olacaktır. Ve bir çözüm bulsan bile, bu çözümün içinden, yine bin bir tane problem ortaya çıkacaktır.

Bir kez ilk adımı kaçırdığında tuzağa düşmüşsündür. Ne zaman problemin içine çekildiğini görürsen KENDİNİ YAKALA, koş, zıpla, dans et ama problemin içine girme. Hemen bir şey yap, böylelikle problemi yaratmakta olan enerji akışkan, eriyik hale geçsin, kozmosa geri dönsün.

BASTIRMA VE KONTROL
 

http://tbn3.google.com/images?q=tbn:...mages/osho.jpg

(OSHO - Duygular)

Hiç öfkelenmeyen ve öfkesini sürekli olarak kontrol eden bir kişi ÇOK TEHLİKELİDİR. Ona dikkat et; seni öldürebilir. Şayet kocan hiç öfkelenmiyorsa onu polise bildir. Arada bir öfkelenen bir koca çok doğal bir insandır, ondan korkmaya gerek yoktur.

Hiç kızmayan bir koca bir gün ansızın üstüne atlayıp seni boğacaktır. Ve o bunu sanki bir şey tarafından ele geçirilmiş gibi yapacaktır. Katiller mahkemelere asırlardır, “Suçu biz işledik fakat ruhumuz ele geçirilmişti” demişlerdir. Onları kim ele geçirmiştir? Onların kendi bastırılmış bilinçsiz, sömürülmüş bilinçaltı.

Duyarlılık farkındalıkla birlikte gelişir. Kontrolle sen cansız ve ölü hale geçersin. Kontrol mekanizmasının bir parçası budur: Cansız ve ölüysen hiçbir şey seni etkilemez, sanki beden bir kaleye, bir savunmaya dönüşür. Hiçbir şey seni etkilemez, ne hakaret ne de sevgi.

Ancak bu kontrolün bedeli çok ağırdır, çok gereksiz bir bedeldir. O zaman bu, hayatının tüm çabası haline dönüşür: Kendini nasıl kontrol etmelisin; ve sonra da ölmelisin? TÜM BU KONTROL ÇABASI senin bütün enerjini alır. Ve sen sonra basitçe ölürsün. Ve hayat donuk ve ölü bir şeye dönüşür; sen bir şekilde onu taşımaya devam edersin. Toplum sana kontrol etmeyi ve yargılamayı öğretir çünkü bir çocuk sadece bir şeyin kötülendiğini hissettiği zaman kontrol edecektir.

ÖFKE
 

http://tbn1.google.com/images?q=tbn:...les/osho_7.jpg

Öfkenin psikolojisi şudur: Sen birşey istersin ve birisi ona sahip olmanı engeller.
Senin tüm enerjin birşey elde ediyordu ve birisi enerjiyi engelledi.
Şimdi engellenmiş olan bu enerji öfkeye dönüşür;
arzunu yerine getirme olasılığını yok etmiş olan kişiye karşı öfke haline gelir.

Öfke asla senin merkezinden gelmez, o EGO'dan gelir ve EGO SAHTE BİR ŞEYDİR.
Şayet derine inersen onun merkezden değil çeperden geldiğini bulacaksın.
Merkezde boşluk, SALT BOŞLUK vardır.

Ego toplum tarafından yaratılmış sahte bir varlıktır, o bir kimliktir, görecelidir.
Ansızın bir darbe alırsın ve ego incinmiş hisseder, öfke oradadır.

Sen öfkelisin..
O kadar çok öfke biriktirdin ki artık öfkeli olmadığın bir an yok;
en iyi itimalle bazen az bazen daha çok öfkelisin.

Öfkeden kurtulmak istersen bu zordur.
Çünkü öfkeden kurtulma tavrın bölünme yaratır.
Sen öfkenin kötü olduğu, öfkesizliğin iyi olduğu;
seksin kötü olduğu, sekssizliğin iyi olduğu;
hırsın kötü olduğu, hırssızlığın iyi olduğu varsayımıyla başlamışsındır.
Şayet böyle bölünmeler yaratırsan, gerçekte var olan özelikleri tanımak için pek çok zorlukla karşılaşacaksın.
O zaman onları aşsan bile o sadece bastırma olacaktır.

Önereceğim ilk şey kendini ik iparçaya bölme.
Gözlemci olmanı önerebilirdim ama zamanı gelmedi.
Gözlemlemeyi unut. Hissettiğin tüm duyguları yaşa; bu sensin.
Nefret dolu, çirkin, değersiz; her ne ise gerçekten onun içinde ol.
Onlara bilince gelebilmeleri için şans tanı.

Şuan gözlemleme gayretiyle onları bilinçaltına bastırıyorsun.
Sonra günlük işlerinle meşgul oluyorsun ve tekrar onları geri dönmeye zorluyorsun.

Olumsuz duygularını "ifade et" dedim. "HERKESİN ORTASINDA" demedim.

Birisi hakkında olumsuz bir duygu hissettiğin an diğer kimsenin konuyla ilgisi yoktur.
Öfkeyi kimsenin üstüne kusmaya gerek yoktur.
Tuvalete gidebilirsin, uzun bir yürüyüşe çıkabilirsin;
yani içindeki bir şeyin acil bir eyleme ihtiyacı var ki, onu yaptığında rahatlasın.
Sadece birazcık koşu yap ve rahatlamış hissedeceksin.
5 dakikalık katarsis sayesinde yüklerinden kurtulmuş hissedeceksin
ve bir kez bunu bildikten sonra asla onu kimsenin üzerine kusmayacaksın
çünkü bu tam bir ahmaklıktır.

çok karizma bir adam,azcık kas yapsaymış efsane olurmuş falan diyecem ayıp olacak := ) neyse bu köşeyi tuttum,oshoyu tek geçerim alemde,kitaplarını okuyoruz ama aydınlanamadık daha,away aydınlandığımı nasıl bilecem..ruhun karanlık gecesi varmış,ben galiba onu yaşadım;ama sonrası gelmedi hala karanlıklar içindeyim..help me..bye...