Eksilerek Büyümek / Haraşo Şal

[Işıldayan Safir]

İlmek atmak istiyorum günlerdir... Bu bir farkındalık çalışması... Her ilmekle büyüyen bir parça düşünün. Ama o büyürken, içimden de bir parça gidecek veya an ve an/ilmek ve ilmek kendime kazandırdığım yeni bir parçaya sahip olacağım... Ve bunların hepsini ilmeklerle yapacağım...

Şişleri tutmak ustalık istiyor. Onların kalınlık numaralarının, tahta veya mika oluşlarının ustalığımı konuşturmak için geçerli kriterler olmadığını biliyorum. Elleriniz ne zaman kavrıyor onları, işte o zaman ustalığınız veya acemiliğiniz anlaşılıyor. Ne kadar kararlıysanız, o kadar ustalaşıyorsunuz. En önemlisi nasıl–ne kadarla başlayacağınızı bilmeniz gerekiyor. Yanlış olabilir, dar gelebilir, bol da... Ya da taşımaz ip yaptığınız örneği sırf başlangıçta yaptığınız hesap hatasıyla... İple, düğüm dalaşınız da olabiliyor sonra... Dolaşıyor ip, isyan edebiliyor... Yılmamak lazım... Bu bir emek işi, bu bir yaratım süreci ipin üstünde... Cambaz kendiniz, ip siz...

Ama peki ne yaratacaksınız? Bir hırka mı, bir şapka, bir şal mı? Yoksa içinizde bir boşluk mu yaratmak istediğiniz?

Annemin geçen ay bin bir emek ile, ilmek ilmek örüp, bana hediye ettiği kazağı düşünüyorum... Kim bilir kaç ilmekle büyüttü onu ve bu arada kendisini de kaç ilmek eksiltti...

Örgümü düşünüyorum... En zoru başlangıçlar sanırım... Ya da “Başlayabilme Cesareti”... Karar vermeye, çoğaltmaya, sökmeye, eksiltmeye cesaret gerekiyor...

Aylardır söküp söküp, doğruya başlamak adına verdiğim çalışma geliyor gözümün önüne... Şimdiden geriye doğru söküyorum devamlı... Olmadı bu, yeniden başlayabilirim lüksü var örgüde ya hani... Hayatımda da bunu yapıyorum... Bazı duygu, düşünce ve inanç kalıplarımı geriye doğru söküyorum son zamanlarda... Olmadı üstüme ördüğüm duygu, ilmek niyetine attığım düşünce ve bir kıyafet gibi taşıdığım inanç çünkü... Bazen giyinmeyi, örtünmekle karıştırır ya insan... Örtününce, kendinden de gizledi sanır onları... Örtünmüşüm bazen sadece... Şimdi söküyorum.

İlmek ilmek söküyorum... Bazen inatçı ilmekler, çözülmüyor, düğüm oluyor... Biliyorum bu inatları, direniyorlar diyorum gülümseyerek... Aynı benim dirençlerim bunlar, tanıdık... Bir hışımla çözerim seni diye ipe asıldığımda direnen ama sabır ve sevgiyle üstüne eğilince kendiliğinden çözülüveren... Sabırla çözüyorum artık. İlmeği atarken kendimi çoğalttığımı düşünürken, düğümü çözerken de yarattığımı ve boşluğu çoğalttığımı biliyorum kendim de artık... Kendi etrafında biraz daha yuvarlanıyor, büyüyor böylece yumaklarım...

Tabii yumaklar komik görünüyor... İpte dalga dalga kıvrımlar var, sanki elektrik çarpmış. Düğümler çözülürken, incelmiş olabilir bazı yerlerinden iplerim... Tabii, çok yol kattettiler. Hem büyüdüler beraber, hem de çözüldüler. Ama ne olursa olsun, yeniden örülebilecek yumaklara sahibim...

Şimdi yeni bir şey yaratmalı onlardan... Annemin bu konudaki ustalığını düşünürken, ondan bana biraz da olsun mutlaka geçmiştir bir yetenek diyorum, gülümsüyorum. Şişlere bakıyorum gülümsüyorum, hallederiz biliyorum. Yumaklarıma bakıyorum sonra, hallerini görüp daha da gülümsüyorum... Sakil görünüyorlar, yorgunlar sanki ama biliyorum ki hala güçlüler...

Bu eğrilmiş ipleri büyütme zamanı şimdi... Bir şal yakışır bu yumağa ve taşıdığı anlama... Kendi ayazlarımdan korur beni, mevsimlerimin soğuğunda ısıtır... Onlar büyürken yeniden, ben de içimde sökülen ama kalan son izleri eksilteceğim ilmek ilmek. Ve her ilmekte biraz daha azaldığımı hissedeceğim gülümseyerek...

Kış geliyor...

Havalar soğurken yapılacak en güzel şey sökmek, dikmek ve kesinlikle örgü örmek...

Alıntı: Burcu Sağlayan