ZORDUR KADINI ANLAMAK

[bluemoon24]

Kucağında yavrusuyla, yağmur demeyip, sıcak demeyip cephenin mühimmatını taşıyan hep onlar, o ilahi kadınlarımız olmuştur.Onun için hepsini büyük ruhlu ve büyük duygulu kadınlarımızı, analarımızı, şükran ve minnetle ebediyen taziz takdis edelim.

M. Kemal ATATÜRK

Dünyaya merhaba dediğimiz o andan başlayarak, her yıl yaşarız yenilenen mevsimleri. Yıllar yılı yaşanılan dört mevsimde duygularımızın, imgelerimizin, düşlerimizin değişkenliğini ve benzemezliğini de biliriz. Kimse bize dört mevsimde neleri-nerelerde-niçin-neden-nasıl ve kimlerle yaşadığımızı ve de yaşattığımızı soramaz. Mesleksel ve bilimsel çalışmalarımızda kullandığımız; 5N+K formülünü günlük yaşamımızda da uygularız bilgece. Bizim için yaşamın her anı geleceğimize yön verecek olan araştırmalarla belirlenir. Yaşanılanlar araştırmalarımız ürünüdür bir bakıma. Bir bakarız ki geçivermiştir ön baharlar. Kimi yıllarda kış sonlarında toprakta boy gösteren mor gülüşlü ballı babaları görmez olur gözlerimiz. İsa'ya kanlı göz yaşı döken erguvan ağacının albenili çiçeklerine uzaktan gülümseriz de yanına gidip kucaklayamayız ağacın dikensiz dallarını. Kimi zaman, özellikle de başımızda kavak yelleri estiği ilk gençlik günlerimizde, rengarenk kır çiçeklerinin gizemli kokuları ile sarhoş olduğumuzu unuturuz. Altın yüzlü mayıs papatyalarının ; seviyor mu, sevmiyor mu? sorusuna ışıklı gözlerimiz, pembeleşen yanaklarımız, hızlanan kalp atışlarımızın dışardan duyulmasına bile aldırmadan, çocuksu bir heyecanla yanıt aradığımız sevgiyi anlatan zarif bembeyaz yapraklarını okşamayı bile unuturuz. Ama öyle bir gün gelir ki nisan yağmurlarının hüzünlü sesleri neşeli kahkahalara dönüşüverir. Aşk kapımızı çalmıştır. Yaşımızı bile düşünmeden bir heyecan sarar evrenimizi. Hayallere dalarız, kimsenin bilmediği ve giremediği gizemli evrenimizde…

Gülümsediğine inanırız mor ve sarı renkleri ile büyülendiğimiz orman güllerinin. Güllerin kokusu ile sarmaş dolaş imgeler kalır ellerimizde sımsıkı tuttuğumuz. Onlar belki de yaşadığımız gerçeklerdir diye düşünürüz, içimiz burkularak. Nilüfer çiçekleri ile söyleşiriz, albenili olduğu günlerde. Koklamayı düşlediğimiz bu gölet çiçekleri sanki ışık taşırlar, ince esen rüzgarlarla çok ama çok uzaklarda yaşanan sabahlardan. Gölgelerle iç içe olduğumuz saatleri, anılarla süslenmiş sarp kayalıklı adalardan doğan güneşin aydınlattığı günleri yeniden, yenicesine anımsarız özlemle. Martıları düşleriz kıraç topraklı martısız köylerde. Onlar bizimle birlikte, ulaşmayı düşlediğimiz yerlere uçarlar. Balıkçı teknelerini izler gibi yalnız bırakmazlar dostlarını. Bizim için söylenen şarkıları duyarız gitarın tellerine takılı dudaklardan, kimseler duymasa bile. Yalnız gecelerimizde, uzaktan gülen gözlerin süslediği dudakları görmesek bile, süslediği yüzleri düşleriz Fark etmez bizim için yaşanılan yerler, ister görkemli bir sahil kenti olsun, isterse tezek kokulu kıraç köyler. Yeter ki düşlerimizi, imgelerimizi süsleyen o yerlere içtenlikle bizim diyebilelim. Mutlu olalım o yerlerde yaşamaktan. Bazen serin esen rüzgarlar savurur duygularımızı bilinmeyen yerlere. Bizim olan topraklarda yeşerirler yeniden. Başak olurlar, filizlenirler bereketli Anadolu topraklarımızda. Uçsuz bucaksız çöllerde kaktüslere düşen çığ olurlar, dikenlerin arasından parlarlar, gülümserler, elimizi ve yüreklerimizi acıtmadan. Sarp kayalıklarda süzülen kartal olurlar, erişilemeyen. Okyanuslarda sevecen bir yunusun ya da acımasız bir balinanın gövdesine yerleşirler. Deli doludur duygularımız, ele avuca sığmazlar. Kayıp giderler denizin dalgaları arasından derinlere, çok derinlere…

Hep bir şarkı dökülür dudaklarımızdan, gençlik yıllarımızdaki kuru, kıvrık, sarı-kahve sonbahar yapraklarını anımsatan. Belki benzer şarkıları yıllar yılı dinlemişizdir ilkbaharlarda da. Gözyaşlarımız ıslatır anılarımızın kol gezdiği, eskimiş dar sokakları. Şaşırır kalırız kaldırım taşlarına dökülen yaşları silerken sessizce. Bir anda duygularımızın kölesi oluveririz sanki. Ama hemen uyanırız mor düşlü uykularımızdan. Gerçek bizi yakalayıvermiştir, güçlü ilkelerimizin elleriyle. Biliriz geçen yılları istediğimiz gibi yaşadığımızı, kimseye hesap vermeden ve çelik gibi güçlü ilkelerimizle. Gücümüzü kutsal topraklarımızdan alırız. Anadolu'da bereket tanrıçası KİBELE olduğumuzu unutmayız asla. Mustafa Kemal ATATÜRK' ün çocukları olduğumuzu hiçbir zaman unutmayız. Okuruz, yazarız, öğreniriz, öğretiriz, eğitiliriz ve eğitiriz. Bilgimizi saçarız her yerde, karşılık beklemeden. Bizim için yaşam yaprakları dört mevsimde de yeşil ve taptazedir. Yaşam çiçeklerimiz, karlı ve buzlu günlerimizde bile solmazlar. Onlar ölümsüzdürler, tanrı armağanıdırlar...

Giden yılların ve mevsimlerin ardından asla ağlamayız. Yanılgılarımızı masaya yatırırız bilgece bir davranışla. Belleğimiz güçlü bir neşter oluverir, çözüveririz sorunlarımızı. İşe yaramadıkları konusunda karar aldığımızda, kesip çöpe yolladıklarımızı da unutuveririz geri dönüşümsüz. Aynı yanlışı ikinci kez yapmayız böylece. Bir sonraki anların, saatlerin, günlerin, yılların tümü de bizimdir bundan böyle. Yıllarımızı bölük pörçük etmeden, parçalamadan yaşadığımızı biliriz. Çevremizdekiler de bilir bizim bu yanımızı. Nasıl bilmesinler ki. Çünkü o güne kadar hiç kimseye ama hiç kimseye hesap vermediğimizi, doğrularımızın da yanlışlarımız gibi bizim olduğunu vurgulayarak, ilkelerimizle yaşadığımızı göstererek yaşamaktan kaçınmadık ki. Gerçek duygularımızı belli etmeden yaşarız her zaman. Sanırlar ki gerçek bizi tanıyabilmişlerdir. Ne gezer, olası mı bu? Yalnızca bizim olan, bize özgü evrenimizde, yaşamımızın bir dakikasını bile kimse ile paylaşmadık ki bu güne dek. Paylaştıklarımız seçtiklerimiz olmuştur hep. Görebildikleri, görmelerini istediklerimiz, bilebildikleri, bilinmesini istediklerimizdir yalnızca. Aklımız, üçüncü gözümüzün ürünü olan sağduyumuzu ve önsezimizi kullanırız gerçek yaşamımızda.Yeri geldiğinde dingin yüreğimizin sesini dinleriz duygularımızın potasında şekillendirerek. Bize özgü olan bu sesi yalnızca ama yalnızca biz duyabiliriz...

Her neyse, işte bu satırlar gerçekleri anlatıyor yansız, abartısız, bizim olan gerçekleri. Aydınlığa yüzünü dönmüş eğitici ve araştırıcı Laik Cumhuriyet kadınlarını anlatıyor. Ulusunun her bireyine karşılık beklemeden hizmeti ilke edinen aydın kadınları anlatıyor. Bu kadınlar; özverinin bataklık olduğu bilincindedirler. El etek öpmezler, öptürmezler de. Yaşamı yakalamasını bilmiş kadınlardır bunlar. Yirmi birinci yüzyıl da bile hala saçı uzun, aklı kısa, eksik etek olarak nitelendirilen, sokak kedileri ve köpekleri gibi her yıl doğurması beklenen, erkeğe köle, ağaya kul edilen, töre cinayetleri için kurbanlık koyun, sırtından sopa eksik edilmeyen, boş ol denilip sokağa atılan, kuma olmanın kader olduğuna inanan, kara çarşaflara, burka denilen kafesli örtülere bürünen, hakkını arama şansı elinden alınmış, imgelerini gerçekleştiremeyen, düşleri bile olmayan, ulusal dilini okuyamayan- yazamayan- konuşamayan- anlayamayan kadınlarımıza bir başka deyişle; sömürülmüş kadınlarımıza kol kanat geren ilkeli, aydın, laik Cumhuriyet kadınlarını anlatıyor bu satırlar...

Bir gün kazanacağız, mutlaka ama mutlaka kazanacağız. Başladık bile kazanmaya. Savaşarak değil çalışarak ve de ilkeli davranışlarımızla kazanıyoruz. Mitolojik geçmişteki Amazon Kadınları gibi, erkeklerimizi dışlayarak yaşamak istemiyoruz. Erkeklerimizle göz göze, el ele, bilek bileğe, omuz omuza, kalem kaleme, yürek yüreğe birlikte, kaçsız göçsüz ve dingin bir biçimde yaşama şansını elde edinceye kadar çalışacağız. Ne dersiniz başarabiliriz değil mi? Başardık bile değil mi? Korkmaya, kaygılanmaya gerek yok. Gücümüz, yeteneğimiz, azmimiz erkeklerimizin evrenini de ışıklandıracaktır. Yeter ki karar verelim, yeter ki isteyelim. Düşünelim, bir kez daha düşünelim hep birlikte. Güzel ve aydınlık günlere yelken açalım diyorum sıcacık dostluklarla. Örtüsüz, kaçsız göçsüz, ayırımsız yaşamlara doğru kanat çırpalım barış güvercinleri gibi, zeytin dalları taşıyarak…

Prof. Dr. Yıldız TÜMERDEM

Çocuk Sağlığı Hastalıkları Uzmanı

Toplum Hekimi Uzmanı

Türk Kalp Vakfı