Utangaçlık İle Sosyal Fobi Arasındaki İlişki...

[comte]

Utangaçlık sorunu olan kişi birileriyle birlikteyken bu kaygıyı nasıl gidereceğine değil, “ne kadar çok kaygılı” olduğuna konsantre olur.


Sosyal Kaygı: utangaçlık iç içe yaşanan yoğun ve rahatsız edici bir duygudur. Çevredeki insanların gözünde utanılacak durum, aptal duruma düşme, onlar tarafından reddedilme yada yetersiz görülme korkusudur. Utangaçlık sorunu olan kişi birileriyle birlikteyken bu kaygıyı nasıl gidereceğine değil, “ne kadar çok kaygılı” olduğuna konsantre olur. Böylelikle kaygısı daha da artar ve bir kısır döngüye girmiş olur. Bakalım aynı zamanda zihninden geçen otomatik düşünceler nelerdir:

- Kendimi aptal durumuna düşüreceğim,
- Söyleyecek hiçbir şey bulamayacağım, donup kalacağım,
- Eğer ağzımı açarsam sesim bir tuhaf çıkacak,
- Kalbim fena halde çarpıyor, ya kalp krizi geçirirsem,
- Çok tuhaf görünüyor olmalıyım,
- Bir kaçabilsem,
- Kendimi kontrol edemeyeceğim,
- Kızaracağım, titreyeceğim.

Önemli olan bu düşüncelerin gerçekçi algılar üzerine oturtulmamış, tam tersi, mantık dışı bir korkuya temellendirilmiş olmalarıdır. Çünkü herkesin onları seyrettiğine, zayıflıklarını yada yetersizliklerini yakalamaya çalıştıklarına inanır ve kaygının kısır döngüsü arttıkça düşünceler de iyice çarpıtılır.

Utangaçlık sorunu olan kişilerin mantık dışı 4 temel inançları şunlardır:

1. Bir sosyal toplantıda uzun süre durup beklerseniz, iyi bir şey olur.
Bu inanç sohbet başlatmak korkusuyla geliştirilir. Oysa ki, iki kişinin tanışması yada konuşması için en az bir kişinin çaba göstermesi gerekir.
2. Diğer insanlar sosyal etkinliklere davet edildikleri için şanslıdır.
Çok yanlış. Tam tersi bu bir şans işi değildir. Sosyal olarak aktif olan insanlar, başkaları ile tanışmak ve onlarla zaman geçirmek için çaba gösterirler, kulüplere üye olurlar, başkalarını bir şeyler yapmak için davet ederler.
3. Nerede olursam olayım sosyalleşebilme olanağım hep aynı olacaktır.
Bu çaba göstermemek için başka bir bahanedir. Oysa bir çok sosyal kulübün insanları bir araya getirmek gibi bir işlevi vardır. Etkinliklerine katıldığınız zaman kendinizi birileriyle birlikte bir şeyler yaparken bulursunuz.
4. Biri bana karşı ilgisiz görünüyorsa o kesinlikle beni sevmiyordur ve hiçbir zaman sevmeyecektir.
Bu inanç boş yere kendinizi insanlardan çekmenize ve yalnızlık hissetmenize yol açar. Biri sizinle ilgilenmediyse bu sizi sevmiyor anlamına gelmez. Sevgi zaman ister ve bir şeyler paylaştıkça delişir.



Halbuki utangaç olan insanlar bu mantık dışı inançlarının yerine gerçekçi olan inançlar koyabilseler utangaçlıklarını yenme konusunda güzel bir başlangıç yapmış olurlar. Bunlar;

Sosyal bir ortama girince herkes biraz kaygı yaşar, bu nedenle bir şeyleri başlatmadan önce tamamen rahatlamayı bekleyemem.
Olmadığım biri gibi davranmama gerek yok. Bu beni daha da kaygılandırıyor.
Başkalarının beni çok acımasız eleştireceğini düşünüyorum. Gerçekte kendime karşı acımasız olan benim.
Sosyal becerileri çok gelişmiş kişiler de her zaman % 100 başarılı değiller. Bu nedenle bir etkileşim istediğim gibi iyi gitmezse çok üzülmemeliyim.
Sosyal kaygı utangaç olmayan insanlar tarafından da yaşanır. Ancak bu kişiler kaygılarını farklı bir biçimde yorumladıkları için kısır döngüye girmezler. Utangaçlık sorunu olanlar bu kaygıyı kendi kişiliklerinin bir parçası olarak görürler. Diğerleri ise bir duygu olarak değerlendirirler ve “aynı ortamda kim olsa aynı duyguyu yaşardı” diye düşünürler.
Bu yorumlama farklılığı utangaç olmayan kişilerin kendilerine güvenlerinin daha fazla olmasından kaynaklanmaktadır. Bir başka deyişle bu kişiler sosyal ortamdaki başarılarının kendilerinden, başarısızlıklarının ise dış etkenlerden kaynaklandığını düşünürken, utangaç kişiler tam tersine, sosyal ortamdaki başarısızlıklarının kendilerinden kaynaklandığını, başarının ise ortam sayesinde gerçekleştiğini düşünürler.

[Novos]

çok güzel bir yazı paylaşımın için teşekkürler mehmet abi super super

[cedrus48]

Mehmet bey yazı güzel olmuş çok teşekkür ederim .Benim sorunumdu sosyal fobi utangaçlık aslında ben çok sıcak kanlı biriyimdir insanalarla çabuk kaynaşırım ama nedense topluluğa girince böle olmuyor utanıyorum sıkılıyorum topluluğa hitap edemiyorum konusamıyorum korkuyorum. Bu nedenle tüm seminerlerden toplantılardan korkuyor kaçıyorum acaba bana söz verirletrde ben rezil olurmuyum diye şaşkın bu sosyal fobi ve başaramama korkusu nedeniyle görev ve sorumluluk almaktan korkuyorum ha bire kaçıyorum.bana yardımcı olacak arkadaş varmı aranızda lütfen?

[comte]

Cedrus48, ben sosyal fobiyle, topluluk önünde konuşmayı aynı görmüyorum.

Sosyal fobisi olanlar, topluluk içine girmeye, tanışmaya, konuşmaya çekinirler.

Ama topluluk karşısında konuşmak, sadece kalabalık ortamlarda hitap-konuşma korkusudur.

Kalabalık ortamlarda ben de çok konuşamıyorum, ama kalabalık ortamlara girerim, tanışırım ve konuşurum. Cumhurbaşkanı bile olsa saatlerce muhabbet edebilirim.

İnce bir ayrıntı olduğunu düşünüyorum. Topluluk karşısında konuşma telkini var zaten. Onu dinleyebilirsin. super

Ayrıca bunlarla ilgili kursalr da mevcut. Bi araştır istersen. super

Sağlıcakla.

[Novos]

cedrus bunun için sosyal fobi, sosyallik artırıcı, topluluk önünde konuşma telkinleri işine yarar, kısacası telkinler var dinledikçe sorununun hallolduğunu göreceksin super

[denizyıldızı]

Peki utangaçlığı nasıl yeneceğiz?..

[Emel..]

bir olay anlatiim.. üniversite 1. sınıftayken sosyal becerileri dersimiz vardı.. hoca çok ii biriydi,çok rahat bir insandı hani karşısında utanasım hiç gelmiyodu.. çünkü adam o kadar rahat kii benim de rahat olmamı sağlıyodu.. utanmak gibi bir sorunum yoktu ama sadece hocaya karşı.. bir gün dersteyiz.. hoca böle bissürü konu başlıklı bir kaç sayfa dağıttı.. içinden de bize yani kendimize en yakın olan konuyu seçmemizi söledi.. ben utangaçlığı seçtim.. ve seçilen konu hakkında bilgi toplamamızı ve bunu herkesin önünde anlatmamızı sölemişti.. tmm konuyu seçelim hocam ama herkesin önünde anlatmayalım dediğimzde.. bize,anlatmassanız dersten geçemezsiniz dedi.. mecburduk.. anlatçaz.. başka çare yok.. ama nsl...? :(.. bunu ben yapabilrmiydim.. kendime sorduğumda hyr cvbını her soruşumda alıyodm.. bende heyecan çok fazla da.. neyse biz konuları hazırladık her hafta 2 konu sunum yapıcaktı.. develer çölde ikeen,kurbacıklar derede ikeeen.. sıra bize gelmesin mi.. eteklerim tutuştu.. napçam napçam...? diye.. haftamız geldi.. o gün konuyu biz anlatıcaz.. e konuyu seçenlerin hepsiyle aynı durumdayız.. :).. onlardan bişiy bekleyemezdim.. aksine onları yatıştıran bendim.. sakin olun,bişy olmıcak,çıkıcaz anlatıcaz ve biticek.. yapabiliriz evet diyodm ama bunu sölerken ben bile emin değildim ama karşıdan gelen cvplar hep olumluydu.. sonuçta onları motive etmeyi başarmıştım.. ama ya ben.. kişileri sakinleştiricem diye ben napçamı bilemedim.. herkes sırayla çıkıyo iniyo ve bana sıra yavaşça geliyodu.. 1,2,3 derken..
ve işte.. sıra bana gelmişti.. :).. çok sakin çıktığımı hatırlıyrm.. hiç heyecansız ama sonra... korkunç bi heyecan basmasın mı.. ellerim bumbuz,titriyolar.. kendime hakim olamadm o anda.. konuyu okurken nsl okuduğum hakkında en ufak bi fikrim yok ama alkışlandığımı o anda insanların ki beni o halde görenlerin motive amaçlı karşımdaki kişlerin alkışlarıyla beni rahatlatmak istediklerini anlamıştım.. sonuç olarakta öle oldu.. bittiğinde ve aşşağ indiğimde inanılmaz bi güven gelmişti.. ikinci defa çıkmayı çok istediğimi biliyrm ama belkide olmıyacağı içinde istemiş olabilrim ama sanmıyrm.. tekrar çıkarsam da gzlini yapabileceğimi düşünmüştüm ama ne yazıkki böle bir şans yoktu.. ama şimdilerde o ikinci şansı verseler belkide ilk çıktığım andan bir farkım olmaz diye yine tekrar düşünüyrm.. böle bişiydi işte.. :)..