[acmilanac]

Herkese selam ben 19 yaşındayım bu sene üniversite hayatımın 2.yılı.Sorunum şu, herkesten kaçıyorum.Arkadaşım hiç yok denecek kadar(sıradan konusmalar hariç) oda seçiminde rastgele biri denk geliyor onla kalıyorum oda rahatsız oldugum biri.Gece yatıyorum o uyanıyo bilgisayar oynuyo oynarken arkadaslarıyla konusuyo buda beni rahatsı ediyo ve uyuyamadıgım zamanlar oluyo.Ama ben ayıp olur diye yinede söylemiyorum ona bazen sadece sigara içince sigara içmesen olmazmi diyorum oda icmiyor.Neyse işte üniversite olunca hayata atılmanın önemli mertebelerinden biri.Gece geç yatıyorum sabah geç kalkıyorum bazend derslere gidemyorum.Okulda derslerde gidiyorum bi köşeye öyle dersi dinliyorum kimseye yaklaşamıyorum konuşamıyorum.İngilizce dersinde 30 kişiyiz sınıfta söz bana gelecek diye ödüm kopuyor.Zamanı gelecek sunum yapıcam nasıl yapıcam bilmiyorum üstelik sınıfımdakilerle daha önceden tanısmıs olduklarımın sayısı fazla.Neyse işte,derslere gidiyorum çıkışında hemen toparlanıp yurdda dönüyorum yurttada salona gidiyorum bilgisayarım ve ben başbaşayız.Böyle bir hayatım var.Bunu nasıl aşıcam yardımınızı istiyorum bu yıllarımı böyle mahvetmemeliyim.Öte yandan bugüne kadar hiç kız arkadaşım olmadı.Çok istiyorum olmasını ama işte böyle olunca durum hiçbir şey istedigim gibi gitmiyor.Kampüsteki cafelerin yanından gecemiyorum.Nasıl yapıcam böyle bilemiyorum arkadaslar lütfen yardım edin teşekkür ederim.Benim istedigim şey arkadaşlarım olsun derslere giderken yanımda birileri olsun eglenelim yolda yürürken tanıdıklarla karsılasıp sohbet edeyim cafelerde oturup birileriyle muhabbet edeyim yurtta arkadaslarımla eglenceli vakit gecireyim dısarıya bi yerlere gezmeye gideyim, kız arkadaşım olsun onunla vakit geçireyim ama malesef özgüvenim yitik enerjim bitik durumda.Tavsiyelerinizi büyük bir istekle bekliyorum hepinize şimdiden teşekkür ederim.

[mutluhayatim]

Merhaba;
Sende farkındasın böyle zaman geçmez. Her şeyin farkındasın ama neden harekete geçmiyorsun ya da geçemiyorsun?
Sanırım bazı korkuların var ve bunlarla yüzleşmen gerekiyor. Telkinleri dinledin mi hiç? Dinlediysen sende ne gibi etkileri oldu?
Sana burada herkes bir şeyler söyleyebilir. Yardımdan kastımız bu. Ama kimse seni elinden tutup ortamlara sokamaz insanlarla tanıştıramaz. Bunu başaracak olan sensin. Ataletini yenmen gerek. Bence bunun için önce oda arkadaşından başlamalısın çünkü en çok gördüğün kişi o olmalı.

[acmilanac]

harekete geçemiyorum çünkü özgüvensizim ve harekete geçmek icin gereken cesareti bir türlü toplayamıyorum hep baska zaman yaparım baska zaman yaparım diye geciktiriyorum.Kendimle yüzleşemiyorum ve ne yapcagımı bilemiyorum.Zamanım sıkılmakla geçiyor.Yardımdan kastım zaten yorumlarınızdı ne kadar yorum yaparsanız benim için o kadar iyi olur.Tesekuurler

[maviinci]

acmilanac Nickli Üyeden Alıntı

harekete geçemiyorum çünkü özgüvensizim ve harekete geçmek icin gereken cesareti bir türlü toplayamıyorum hep baska zaman yaparım baska zaman yaparım diye geciktiriyorum.Kendimle yüzleşemiyorum ve ne yapcagımı bilemiyorum.Zamanım sıkılmakla geçiyor.Yardımdan kastım zaten yorumlarınızdı ne kadar yorum yaparsanız benim için o kadar iyi olur.Tesekuurler

Biliyor musun, benim halimi anımsadım yazdıklarını okuyunca.. şu an 24 yaşımdayım ve ben de 5 6 yıl önce senin yaşadıklarını yaşamıştım, cok iyi anımsıyorum... Hislerin tanıdık geldi :)

Şundan emin ol; hayat hep böyle gitmiyor... Ama bilmen gereken bir diğer husus da böyle yaşamak insanın hayat kalitesini düşürüyor... Şu an telefondan yazıyorum mesaj iletiminde sıkıntı yaşıyorum ama seninle iletişim halinde olalım, konuşur ederiz... Ben de üniversite hayatı için yurda çıktığımda kendimi çok yalnız hissediyordum... o zaman anlaidm ki yalnızlık aslında yalnız olmak değil, yalnız hissetmek. Çünkü 400 erkek öğrencinin kaldığı bir yurttaydım ve dostum diyebileceğim bir kişi yoktu... Hâl böyle olunca insan kendini yalnız hissediyor... Yalnız değilsin, bunu bil :)

[mutluhayatim]

acmilanac Nickli Üyeden Alıntı

harekete geçemiyorum çünkü özgüvensizim ve harekete geçmek icin gereken cesareti bir türlü toplayamıyorum hep baska zaman yaparım baska zaman yaparım diye geciktiriyorum.Kendimle yüzleşemiyorum ve ne yapcagımı bilemiyorum.Zamanım sıkılmakla geçiyor.Yardımdan kastım zaten yorumlarınızdı ne kadar yorum yaparsanız benim için o kadar iyi olur.Tesekuurler

Özgüvenin olmaması harekete geçmene engel değil. Yemek yiyorsun, su içiyorsun değil mi? Bunları ertelesende eninde sonunda yapıyorsun. Çünkü yapmak zorundasın. Yoksa yaşamını sürdüremezsin. Bilinçaltın bu hayati önem taşımıyor sonra yaparsın diye erteliyor olabilir.

Merak ettiğim bişey var üniversitede mi böyle oldun yoksa lisede falanda mı böyleydin?

Birde ailenden uzaktasın insan arkadaş istiyor ve arkadaşları olunca inan zaman daha çabuk geçiyor iyi gidiyor. Bende bundan 4 sene önce yaşadığım şehirdem tam 12 saat uzakta olan bir şehire geldim. Yurtta kaldım. Kimseyi tanımıyordum. Bir çok endişem vardı biride arkadaşsız kalmak. Çünkü hayatımda dönem dönem arkadaşsız kalmıştım. Ama sonra bir baktım ki bir çok arkadaşım olmuş. Ben lisede ilkokulda hep sınıfın sessiziydim. Utangaç bir insandım. Ama kendime söz verdim. Üniversitede böyle bir şey olmayacak diye. Çünkü hayatın eğlencesini kaçırıyordum. Bu benim hayatımın dönüm noktasıydı. Oturdum düşündüm. Ya ben kimden çekiniyorum onların benden ne fazlası varda konuşamıycam arkadaş olamıycam diye. Sonra baktım ki sadece anlamsız yere kendimi kapatıyorum. Yurda gittiğim ilk günden beri yüzümde bir gülümseme her gördüğüm insana gülümsüyorum merhaba diyorum sonra arkası geldi işte.

Cesaret içinde yani. Bak benden sana bir tavsiye. 2. dönem daha başlamadı imkanın varsa odanı değiştir. Oda arkadaşın farklı olursa daha bir cesaretli olabilirsin. Konuş konuşmak kadar güzel bir şey yok.

[tengin]

Merhaba Arkadaşım
Ben 36 yaşındayım aynı sorun bende de vardı,inan hayat bu şekilde gitmiyor,yarın birgün evleneceksin ve bu ilişkinede yansıyacak,çevrendeki insanlara ve hep hayata karşı kararsız olcaksın işinde sorunlar olacak, bu özgüven eksikliğini yenmen lazım, daha gençsin gerçekten insanın yasam kalitesini düşürüyor,mutsuz oluyorsun ve belli bir süre sonra değersizlik duygusu oluşuyor. İçinde bir ben oluyor hep onu dışarı çıkarmak istiyorsun,ve sen o seni çıkarabilirsin inan"insana tek engel kendisidir"
Ne yapabilirsin;
kişisel gelişim kitabları al oku,sitede ücretsiz telkinler var onlardan faydalan,