[bluemoon24]

*



Ölümcül Şiir







benim olmayan bir küçük evin



içinde bulurum kendimi sessiz



yanar ya ışıkları geceleyin



ta uzakta nokta kadar belirsiz



benim olmayan bir küçük evin







sancılıdır gece bağrışır durur



dolunay tekmeler can annesini



bir gece dağın ardında doğurur



şairler uzaktan duyar sesini



sancılıdır gece bağrışır durur







düşerim ardına birkaç şiirle



yükselen ay benim ardıma düşer



rüzgar önce ateşe sonra küle



doğrula doğrula esermiş meğer



düşerim ardına birkaç şiirle







nere gitsen kokacağım burnuna



tenimin rengini şiire verdim



o sımsıcak ter kokulu uykuna



her çiçekte biraz da ben büyürdüm



nere gitsen kokacağım burnuna







yaşatır mı dersin bu şiir beni



ansızın kopunca ruh ile madde



ayırınca toprak etle kemiği



ben diye bir şey kalır mı bende



yaşatır mı dersin bu şiir beni







hastalıklı roman, ölümcül şiir



kötü kötü bakar yaşlı ruhuma



benim de ruhumun rengi değişir



yatırır beni o büyük uykuya,



hastalıklı roman, ölümcül şiir







hangi balçıkta yüzer ki bu gemi



şiir bu batar kalır oracıkta



her yer karanlık seçemem gölgemi



öyle bir alem ki, her şey açıkta



hangi balçıkta yüzer ki bu gemi







bu gece benim uykulu gözlerim



bir sokak lambası gibi yanacak



seni bu kaldırımlarda özlerim



şiir okusam herkes uyanacak



bu gece benim uykulu gözlerim







saat kulesinde gecenin üçü



hava çok soğudu çok üşüyorum



ıssız sokak hayli ürkütücü



sanki ayak sesleri duyuyorum



saat kulesinde sabahın üçü







bir sevgili aradım sevmeyi seven



bırakıp gitsem de yalnız kalmayacak,



her şartta hayata gülümseyen,



yüreğimde hiç solmayacak



bir sevgili aradım sevmeyi seven







kalmadı umudunuz tükendi



balıklar da gitti bu kirli dereden



şairler burada birer değirmendi



dönmeyecek onlar gittikleri yerden



kalmadı umudunuz tükendi







sokaklar kanlı sokaklar kan kokar



bir kadın karda emzirir bebeğini



bilmem ki bu yerde merhamet ne arar



bir babaya öykünür kör bir dilenci



sokaklar kanlı sokaklar kan kokar







'hüzün' ilk şiirimdi, hüzünlüydü



ben ki her şeyi hüzünle sevdim



ne bir şarkı bilirdim ne bir türkü



beni kimse görmemişti evdeydim



'hüzün' şiirimdi ve hüzünlüydü







aklım ermezdi daha çok küçüktüm



yirmili yaş başım öne eğikti



ufkumun parmaklıklarını söktüm



ellerim ne demir ne de çelikti



aklım ermezdi daha çok küçüktüm







gardiyanımsı yalnızlık pis kokulu hüzün



bir de sigara isi duvarlarda



ah ne sarı soluk ne belirsiz yüzün



bana uzak karçiçekleri açar karlarda



gardiyanımsı bu yalnızlık pis kokulu bu hüzün







zaman zaman yaşlı gözlerime bak



gözlerimden sen çekme gözlerini



yağmurun sonrasında kokar toprak



baharın toplarım senin özlerini



zaman zaman yaşlı gözlerime bak







ben ki seni bir gün bulurum diye



çokça umut ediyorum aslında



söyle var'ından ne kaldı geriye



aranıyorum sokak ortasında



ben ki seni bir gün bulurum diye







öncemi bilmem: belki ben bir hiçtim



inançsız bir serseriydim yollarda



ilim öğrendim cehaletten kaçtım



düşündüm bir hikmet var bu kullarda



öncemi bilmem: belki ben bir hiçtim







sevdim seni, az da kendim için.



bencildim bana mutluluk lazımdı.



ilmimle mutluluktan kaçmak niçin?



velhasıl şairlik alın yazımdı



sevdim seni, en çok da senin için







Kaya Erbek



...



Sen benim çığlıklarımı duymazsın geceleri



Sen benim özlemlerimi bilmezsin



Sen beni hiç bilmezsin sen beni



Sen ölsem üzülmezsin







Bilmezsin nasıl çarpar kalbim



Seni görünce



Bilmezsin her gece



Seni düşünüp uyuduğumu



Sen benim yoksul odamı bilmezsin







Sen benim çığlıklarımı duymazsın geceleri



Sen benim özlemlerimi bilmezsin



Sen beni hiç bilmezsin



Hiç hiç bilmezsin sen beni



Sen ölsem üzülmezsin







...Özker Yaşın







***

dünyaya kamaşmayan gözlerine…







Umut tüketir zaman,



adının içinde ne varsa,



bire on oynar karanlıkta.



—gözler önceden okumalıdır ışığı—



geceden aydınlığa bir adımda sevgili,



haciz gelir ellerine bir yazarın.







Ö. Dirik







Kayda







Geçilen







Acılar...







ölümcül tutku







Seni Önce Asmalı, Sonra da Oturup Arkandan Ağlamalı!







Okuyanın idâm edildiği şiirler..







Kaynak:Antropoloji