ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN sizce ne demek, ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN size neyi çağrıştırıyor?

[bluemoon24]

*



...







Benim de bir insan tarafım vardı



Bakma böyle kötü olduğuma



Benim de dileklerim vardı



Benim de bir beklediğim vardı yaşamaktan



Yeter artık vurma yüzüme çirkinliğimi



Hergün bir kadın ağlar benim yüzümde



Büyük dertler için benim ellerim



Anlamıyor musun



Sen sevildiğin için güzelsin bu kadar



Ben sevilmediğimden böyle çirkinim







Bütün kötü yerlerde ben korkarım



Biliyorum



Bir hayvan leşiyim öleli kırk gün olmuş



Fabrika bacalarında bir kara dumanım



Zehirim akrep kuyruklarında



Kötüyüm sevemediğin kadar



Öyle fenayım



Kapanmış bıçak yaralarında



Bu pis çöp tenekelerinde unut beni



Unut artık



Bayat bir ekmek gibi



Çürümüş bir elma gibi...







-Ankara 1957-







'Sana Bir Tanrı Getirdim' isimli şiirinden...







yeryüzünde şiir denilince aklıma gelen tek insan diyebilirim.Ancak bu kadar hissedebilir,yaşayabilir dizeleri bir şair.Bence her şiirseverin mutlaka okuması gereken bir şair.allah rahmet eylesin.







'milyon kere ayten' şiirini çok begendiğim şair...







BEN EYLÜL SEN HAZİRAN

Bir eylüldü başlayan içimde



Ağaçlar dökmüştü yapraklarını



Çimenler sararmıştı



Rengi solmuştu tüm çiçeklerin



Gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı



Katar gidiyordu kuşlar uzaklara



Deli deli esiyordu rüzgar



Dağılmıştı yazdan kalan ne varsa



Yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar







Neydi o bir zamanlar



Sevmişliğim, sevilmişliğim



O heyheyler, o delişmenlikler neydi



Ne bu kadere boyun eğmişliğim



Ne bu acıdan korlaşan yürek



Ne bu kurumuş nehir gözyaşım



Önümdeki diz boyu karanlıklar da ne



Ne bu ardımdaki kül yığını elli yaşım







Beni kötü yakaladın haziran



Gamlı, yıkık eylül sonuma



Bir ilk yaz tazeliği getirdin



Masmavi göğünle



Cana can katan güneşinle



Pırıl pırıl engin denizinle girdin içime



Çiçekler açtı dokunduğun



Çimler büyüdü yürüdüğün



Ve güller katmer oldu güldüğün yerde







Başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi



Oldurduğun yemişlerin ağırlığından



Dallarım yere değiyor



Güneşi batmadan saçlarının



Bir dolunay doğuyor bakışlarından



Gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma



Uykusuz gecelerim seninle apaydınlık



Başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan



Ölebilirim artık







Ölme diyorsan gitme kal öyleyse



Sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma



Baksana parmak uçlarım ateş



Lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden



Hadi gel, tut ellerimi, benimle yan



Benimle meydan oku her çaresizliğe



Benimle uyu, benimle uyan



Birlikte varalım on üçüncü aylara







Ben acılar denizinde boğulmuşum



İşitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını



Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni



Duyarım yosunların benim için ağladıklarını







Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime



Gör, içindeki o kanlı cam kırıklarını



Bu ne karanlık, bu ne zindan gece böyle



Bütün gemiller söndürmüş ışıklarını







Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma



Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek



Baksana herkes içime dökmüş artıklarını







Bu karanlık bitse artık, bir ay doğsa



Bir deli rüzgar çıksa alıp götürse



Yılların içimde bıraktıklarını...







Dağbaşında bir avcı kulubesi



Yerler dizboyu kar



Ocakta ateş



Dışarda rüzgar



Hadi gel



Önce sevişmeliyiz uzun uzun



Yerdeki ayı postunun üzerine uzanmalıyız



Bütün vücudunu santimetre karelere ayırıp



Birer birer öpmeliyim



Ve sonra sımsıkı sarılmalıyım sana



Böylece ölmeliyiz



Aradan yıllar geçip



Bizi buldukları zaman



Etlerimiz çürümüş olsa da



Kemiklerimiz ayrılmamalı birbirinden



Hadi gel



Nefes almak hüner değil



Seninle ölmek istiyorum...







Her bulunduğum yerde yitiriyorum seni



Yanıbaşımda öldüğün oluyor kimi gün



Ya da ben ölüyorum sessizce gözlerinde



Bir yaprak kımıldıyor hafiften



Bu sessizlik bir kasırga başlangıcı



Kükremeye hazırlanışı denizin



Bu, aslanların sarı, vahşi gözlerindeki ölüm parıltısı



Bu bir yerde erimek



Apansız yok olmak belki de



Ve sonra susmak, susmak yüzyıllar boyu



Beni unuttuğun bir uzak çizgide



Tuvale sürdüğüm boya değil artık



Kırmızı kan rengidir gözlerimin



En karadan daha kara yok



Oysa en beyazdın sen gecelerimde



O bana en yakın renkti tüy gibi



Buram buram sıcaklığını çizerdim duvarlara



Kokun bir tuhaftı çocuksu



Sonra katmerli bir gül gibiydi baygın



Gecenin en koyulaştığı o yerde



Düşerdi ellerime darmadağın.



Öten bir ishak kuşudur şimdi



Haber getirir ölümlerden, dinle



Yaşamak bir manga asker karşımda



Ateş etmeyin diyorum



Bir diyeceğim var



Gözlerimi bağlamayın



Son defa görmek istiyorum insanı



Göğü, güneşi, denizleri



Ve bu son ölümün olsun diyorum



Bir daha öldürmeyin beni.



Kibritim ıslak



Sigaram yanmıyor



Ne olur bir ateş verin



Bu ilk aldanışım değil



Bu ilk sönüşü değil umutlarımın



Ben bu denizin son kıyısıyım.



Bir cam kırıldı uzakta



Ta uzakta, içimde bir cam kırıldı



Bütün şiirlerim anlamsız şimdi



Resimler renksiz, şarkılar ruhsuz



Hiç bir şey artık avutamaz beni



Bakın, bir çağ devriliyor içimde sersefil



Son şair de kırdı son kelemini



İlk meşaleyi kim yaktı bu karanlıkta



Kimdi aydınlatan benim zindan gözlerimi



Sevilmek mi



O son artığı en ilkel çağların



Bir mağara duvarındaki en eski resim



Ya sevmek



Hiç sönmeden bir ömür boyu



O en güzel huy benimsediğim



Yıkıldıkça tutunduğum dal bu boşlukta



O en insancıl gerçeğim benim



Ben hep böyle yüzyıllar boyu sevdim



Çağlar boyu



Kopkoyu bir geceydi yaşadığım sevince



Ellerimi arardım, bulamazdım çoğu gün



Bir saklayan vardı beni



Bir tutan vardı



Sana yaklaşamazdım



Anlayamadığım korkular vardı içimde



Hep böyle seninle sensiz kalırdım ben



Bir kıvılcım sönerken



Bir yanardağ patlardı içimde.



Ko şimdi ben yalnız öleyim



Vur ellerimi ekmeğimi al



Tiksinir beni kim görse sensiz



Utanır yalnızlığım bana baktıkça



Aynalar mı



Hani nerdeler



Kimbilir kaç yüzyıl oldu kendimi görmeyeli



Adım mı neydi



Besbelli unutmuşum



Hadi vur



Hadi öldür



Kurtar beni ezilmekten çürümekten



Hadi gel, açtım kollarımı



Bir zaman



Ölmeye vaktim mi vardı seni sevmekten



Sen büyüyen bir sessizliktin içimde



Beni ben eden en duru ırmaktın



En güzeliydin mozaiklerin



Seninle maviydi gökyüzüm



Çiçeklerim sende yeşerirdi



Sen bambaşka bir evren yaratırdın



Sularımdan Güneşimden rüzgarımdan



Bak! Nasıl da her şey değişiverdi apansız



Şimdi bu karanlıklarda yapayalnız



Mavi mavi bir resim ağlar duvarlarımdan



Ben bir tohumum



Al beni toprağa ek yeniden



Neredesin hani ne oldun



Antik bir kadın başı mıydın



Yoksa bir deniz miydin eskiden



Yosunların kurudu mu öldü mü balıkların



Hani bir Nefertiti yaşamıştı eski Mısır'da



Yoksa o muydun sen



Hadi, anlat bana neydin



Belki de uzak belirsiz bir noktaydın sen



Öyküme girmeseydin



İnsan bir kere ölür



Her gün ölen umutlarımızdır içimizdeki



Paramparça olmuş sevgilerdir



Her aldanış



Yeni bir aldanışa hazırlar bizi



Zamanla renkler değişir



Donuklaşır anılar



Silinir üstümüzden



Güzel olan ne varsa



Görür içindeki bütün hayallerin olduğunu



İnsan yaşarsa.



Ve bir gün insan da ölür



Çimen gibi yaprak gibi



Sarsılır yeryüzü yerinden



Devrilen koca bir ağaçtır sanki



Durur atışları yorgun kalbimizin



El, ayak kesilir



Göz ölür, dudak ölür, kan ölür



Susar ta içimizde



Yıllardır çalan çalgı



Bütün teller ses vermez olur



Acılar diner



Ve bir gün biter bu çirkin oyun



Perde iner...



ben ümit yaşar oğuzcanla bu yıl tanıştım çokkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk



güzel bir şair özellikle de onun dağ rüzgarı adlı şiirini çok beğendim







milyon kere ayten demiş şairimizdir..



sonradan malum, 'ayteni markiz pastanesinde vurdular onu ben vurdum' diyerek, 'bu aşkın katili bendim' gibi günümüz şarkı sözlerine de ilham vermiştir..







şairin 20- 25 kez tekrarlanan r girişimlerinden söz edilir, kimi kaynağa göre bu bir abartıdır ama oğlu vedat, galata kulesinden 1973 yılında atlayarak r ederken babasına 'öyle r edilmez böyle edilir' diyerek büyük bir kinle hayatının dersini verir. 17 yaşında bi genç için kolay olmasa gerektir babasının rla ölüm haberini öğrenme korkusuyla yaşamak..







ama







'insan bir kere ölüyor ne fena



bu düzeni değiştirmeli



bir kere yaşamalı



çok çok ölmeli'







diyen bir şairden de bu kadar r beklenir galiba.







şaire ait güzel bi şiirdir:







'beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın



denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın



öylesine yıktın ki bütün inançlarımı



beni sensiz bıraktın, beni bensiz bıraktın'







(bestelenmiştir ve timur selçuk kendine özgülüğün doruğunda yürekleri yararak söyler bunu..)







Kaynak:Antropoloji