[bluemoon24]

*



dünyevileş(e) memiş olandır, insanoğlunun algı limitlerine sığdıramadığı olduların ifadesidir zamansiz. uygunsuzluk barındırsa da içerisinde, genelleşmemesi anlamlı kılar onu.



sevmez insanoğlu, önüne zamansız gelen olguları,



oysa sen dünyevileş(e) mediğin, sonsuz olduğun, vakitsiz geldiğin, zamansız olduğun için sevildin bu kadar.







elini eteğini çekmiş... kabullenmiş bazı şeyleri, suskunlukla sarıp, gözyaşıyla tütsülemiş olur bazen insan...



bekler sadece talihsiz ebedi kaybeden rolunde...



duraksamaların baş gösterdiği bir dehlizi evi yapar, maskesi gülümseyen yüzü olur...



hayali seveni yanındadır toprağı avuçlar diğer ele sarılır gibi...



çocuk olmayı özler, her düştüğünde boğumlu kollarıyla koştuğu anne kucağını özler...



uyku bilmez gözleri inat etse de kapanmayı öğrenir ve tam kavuşacakken uykuya bir ışıkla ürperir...



anlamaz ne olduğunu daha bir kapatır elleriyle kendini fısıldar sadece: zamansız







yapılması gerekenın çok erken yada çok geç olması. sınır bı durum bı yerde [img]/images/smilies/smile.gif[/img])







Çok zamansızdı hayatıma girişin...Tıpkı gidişin gibi....







...............gelen misafir mesela



ne kötü







Sevmeyi beklerdim bir zamanlar. Hep filmlerde geçen, hayatım boyunca bir kez karşılaşabileceğim "O" adamın kim olabileceğini merak eder, hayaller çizerdim göz kapaklarımın ardında. Uzun zamanlar kovaladım hayalimi öyle birinin olduğuna şüphesiz inandım. Bekledim.



Yağmurlu ve arnavut kaldırımlı caddede bacaklarıma çamur sıçratmayı umursamadığımda, yağmurlar yalnızca zamansız lavlarımı ıslattığında insanları izledim. Saklı dünyalarını görmeye çalıştım. Yanlarında duranların, yalnız bir süre mi yoksa sonsuza dek mi kalmasını istediklerini hissetmeye çalıştım... Yalnız değildim, kimse "O"sunu bulamıyordu. Fakat hepsi eline bir fırça almış kendi dünyasını birkaç ara renkle boyamaya çalışıyordu. Anlam veremedim.



Sol kulak kepçemin radyonun saçtığı notaları düşük frekansta topladığı gecelerde, insanların hikayelerini dinledim. Gerçekten "O"larını bulmuş olabilirler miydi? Şarkılar öyle söylüyordu, ben böyle bekliyordum. Sonra sabrımın vadesini doldurduğuna karar verdim. Ama umut bırakmadı peşimi.



Kum tanecikleri birbirini kovalıyordu cam şişenin içinde düşüncelerim de aynı felsefeyi benimsediler. Literatürümdeki 3. tekil şahsa, 1. tekil şahsın anlamını yüklediğimi fark ettim. Leo Buscaglianın dediği çıkmıştı. Aşktan bencilliği çıkarmıştım, geriye bir şey kalmamıştı. Artık kendimin aynası olan sevgili beklemeyecektim.



Belirsizlikleri ve beklemeyi bıraktım artık. İleride bir yerde beni ya da bir başkasını bekleyen süpermenler olduğuna inandırmıyorum kendimi. Ama yokluğunu da kabullendiğim anlamına gelmiyor bunlar. Sadece kitabımdaki birkaç sayfanın yırtık olup olmadığından endişe ya da sürpriz bir ayraçla karşılaşırım diye ümit etmiyorum.



Her şeye rağmen fırçamı tek renkte bekletmeyi seçiyorum. Ruhani dalgalarımı karşılayacak uçurumu bulmadıkça, zaman doldurmayı kabul etmiyorum.







ani geldi



çiçekler



sonra soluşlar aniydi



bir şarkının peşine ansızın düşüverdik



düştüğümüz yerden dizimiz dirseğimiz kanadı



gözyaşımız ani aktı yanağımızdan



saklayamadık



halbuki sevmezdik başkalarının yanında ağlamayı..



sonra sakınamadık da



geçmişimizi



çünkü geçmişti



ve engelleyememiştik



birden gülümseyiverdik



niçinini bilmeden



komik gelmişti çok şey



acı gelmişti çok şey



gülümseyişlerimizin önüne geçememiştik



ki



öldük



hem de çok öldük



o kadar çok öldük ki bir türlü ölemiyorduk



nasıl yaşamaya



neresinden başladık anlayamadık



o kadar çok yaşadık ki bir türlü yaşayamıyorduk



zamansız yaşadık



saatlerimizi kırıp



başka çaremiz yoktu



bir kez öğrenmiştik takvimlerin üvey evladı olmayı



artık kanamazdık



mümkünü yoktu







kör vakitler içinde körlüğümü kaybettim... bulandım... bulamadım!







MURAT BAŞARANın böyle bi kitabı var







Kaynak:Antropoloji