[bluemoon24]

* 7 ekim 2007 tarihli Sezen Aksu londra konseridir. Biletler satışa çıkmıştır. Konser yeri "Royal Albert Hall" olarak belirlendi. 80-75-60 Poundluk yerler tükenmiştir, en güzel olarak 55 poundluk yerlerden verilmektedir.



Bir de dipnot royal albert hall'de çıkan 2.türk sanatçıdır Sezen Aksu...



ilki Zeki Müren'di.



* arka kategori



* hariç diğer tüm kategorilerde yalnızca 10-15 biletin kaldığı konserdir.



* basarili bir mac olmasini diliyoruz.



* onden garip bir alt grup cikti, salon resmen bunlar gitsin diye gozlerinin icine bakti. muzikleri fena degildi de keske hic soz olayina gitmeselermis.







muhtesem bir konserdi. ozan dogulu'nun dokturmesiyle basladi. sezen'in keyfi inanilmaz yerindeydi. esprileriyle kirdi gecirdi. kostumleri cok guzeldi, zaten kendi de inanilmaz guzel. bebek gibiydi. new york'da tesadufen tanistigi ve aslinda begenerek dinledigi siyahi bir sarkiciyi sahneye davet etti, kendi de onun konserine cikmis konuk olarak. birbirlerine boyle bir jest yaptilar. i am ready for love'i soylerken konuk bayan, sezen biraz agladi... cok seviyormus sesini. dinleyiciler de keyifliydi ama kraliyet salonu oldugu icin, 'kurtlarimizi dokelim' havasi yoktu. salonda bir agirlik vardi. benim canli olarak ilk dinleyisimdi, isterdik ki ayakta tepinerek ve bagira bagira eslik ederek dinleyelim. biraz katildik tabi ama ucundan. arada da ingilizce konustu. vokalisti nurcan eren ile yerlere yatmak suretiyle yaptigi oryantal sov gorulmeye degerdi. ses duzeninde bir bogukluk vardi. cok buyuk bir salon. en cok, en ust katta ve arkada olanlar eglenmislerdir cunku rahat rahat dans ettiler. eski sarkilarini soyledi, cok guzeldi.







ve bence gecenin en guzel sozunu yine o soyledi there is a bridge between my heart and yours and its stronger than languages... sen cok yasa sezen ve hep ol, heryerde ol...







ve arkadas sarkisiyla konser 23.30 da sona erdi. hos anilarla salondan ayrildik.



* Sezen'in, çok zor çıkılan, herkesin konser veremediği, royal albert hall'de gerçekleştirdiği konserdir.







Akşam saat 7'ye çeyrek kala vardım salona. Çok heyecanlıydım neden bilmem. Sanki Sezen'i ilk kez izleyecek gibi...



Salon boş...



Çok boş...



Konsere 15 dk var...



Hala çok boş...



Oojami çıkıyor. Şarkı diyemeyeceğimiz bir şeyler yapıyorlar, semazenler falan abuk subuk bir hale bürünmüşler...



Dansözler...



Salon hala boş...



Boş...



Sonra saat 8'i biraz geçerken ara veriliyor.



9'da çıkacakmış Sezen.



Tamam diyip dışarı çıkıyorum. Afişin önünde falan fotoğraf çekiliyorum. *



Sonra saat 9 olunca içeri giriyorum. Herkes Sezen'i mi beklermiş acaba?



Sezen'i bekler...



O koca salon, o boş koltuklar birden doluyor.



Bir tek en üst katta bir balkon var saçma sapan... Orası birazcık boş kenarları, ama dolu...



Koskoca Royal Albert Hall dopdolu...



Kadın konuşmaya başlıyor.



"Yaşayan efsane..." diyor.



Sonra ışıklar sönüyor. Orkestra geliyor. Hepsinde ayrı bir alkış kopuyor. Kulakları hasarlı olan biri kolayca sağır olabilir o alkışlarla...



Ankara seyircisinin öğreneceği çok şey var Londra seyircisinden.



Seyirci nasıl olur...



Ozan başlıyor piyanoya.



Su Gibi'nin melodisini çalıyor.



Sezen gözüküyor gülümseyerek sahnede. Ne oluyor biliyor musunuz?..



Bütün salon ayağa kalkıyor. Sezen'i ayakta alkışlıyor. Daha ne söyleyeceğini, ne sergileyeceğini, nasıl performans göstereceğini görmeden...



Bütün salon ayağa kalkıyor.



En baştan ayakta alkışlamaya hazırlar Sezen'i.



Ne az şarkı söyledi, sahnede az kaldı, "ikili delilik" söyleyecek gibi dertleri var, ne başka şey.



Sezen'in sahnede belirmesi sonuna kadar yetiyor ayağa kalkmalarına.



Çığlık kıyamet...



Sezen sakinleştiriyor salonu ve daha ilk saniyeden o mutluluğu, o havayı yakalıyor.



"Bir ömrün hikayesi..."



Gözlerini kapamadan, gülümseyerek söylüyor şarkıyı.



Çok mutlu o gece Sezen. Şımarık bir kız çocuğu gibi, ama şımarıklık yakışıyor.



"Belki şehre bir film gelir..."



Bu söz burada "belki şehre bir Sezen gelir" anlamına bürünüyor.



Çok güzel söylüyor Gülümse'yi Sezen.



Gülümseyerek söylüyor...



"iklim değişir akdeniz olur gülümse... smile..."



diyor.



"Hoş gelmişsiniz" diyor, "kıbrıs türkçesi bu" diyor sonra da "hoş gelmişseeen" diyor...



Polisi anlatıyor, Şanlıurfa'da görmüş. Kadına bağırmış polis kırmızıda geçerken karşıya "yingeeee nireyeeee" diye, kadın da "kaynimgillere niye soruyooooon" demiş.



"Bunu komşularınıza translate edin" diyor.



"There's a bridge between your heart and my heart" diyor cilveli cilveli...



"Gel" diyor, "asırlardan uzan da tut ellerimi sımsıcak..."



Kocaman, akustiği muhteşem bir salonda, o tarihi yapıda, bilmem kaç yılından kalma pencerelerde, balkonlarda, localarda, Sezen'in sesi yankılanıyor.



"Bir çocuk sevdim uzaklarda... Yalnızca yalnızca duygularıyla soydu" diyor Sezen tüm benliğiyle haykırarak.



Dedim ya şımarık bir kız çocuğu gibi, "haydi gel benimle ol" derken öyle hareketler yapıyor ki, cilveler, nazlar, edalar...



Sen Ağlama'nın melodisi girince iyice coşuyor salon.



Sezen mikrofonunu uzaklaştırıp başlıyor söylemeye.



"Acılanmam" kısmını seyirciye bırakıyor, sonra kendisi "acılanmaaaaaam" diye bağırıyor. Salonda yine yine yine alkışlar.



"Very normal" diyor Sezen, "very normal, i'm better than you, because i'm singer"



Bu ağır, duygulandığı şarkıyı böyle mi hafifletiyor, yoksa Royal Albert Hall'de çıkmasının verdiği sevinç içinde mi taşıyor...



Nurcan geliyor sahneye...



Şarkıcı, besteci, söz yazarı, büyük bir kalp sahibi Nurcan...



Öyle diyor Sezen yani.



"Seni istiyorum" diyor Nurcan yine.



Sonra gene Sezen... O vurucu melodi, yankılanıyor her yerde...



Sezen gözüküyor gene. "Anladım sonu yok yalnızlığın" diyor. Çok yoğunlaşarak söylüyor, bir haykırıyor ki, "nihayeeeet" diye, "bulutlar yüklü ha yağdı ha yağacak" diye.



Bu şarkının üstüne hafifletecek bir şarkı geliyor, "takmış koluna elin adamını..."



Sözleri unutuyor, seyirciye bırakıyor, sonra karıştırıyor seyirci, orkestraya bakıyor... Ucundan bir kelime, ordan iki kelime... Şarkı bitiyor.



"Aslında bu erkek şarkısı, ama seviyorsunuz diye mecburen söyledim" diyor Sezen.



Sonra bildiğimiz şey "Tüm Dünya'da konserler 1.5 saat, benimki kim bilir kaç saat" diyip ara vermeye çalışıyor.



Çalışıyor diyorum, seyirciden feryat figan, "sıkılmadık, yorulmadık..."



Sezen gidemiyor. Gidiyor da nasıl gidiyor.



"Sizi bilmem ama ben normal bir insanım ihtiyaçlarım var, hem de cicilerimi bicilerimi giyip gelicem"



Ara veriyoruz.



10-15 dk sonra orkestra geri dönüyor.



"Hiç kavga bilmez gülle yaprak..."



Nurcan çıkıyor meydana, hünerlerini sergiliyor.



Sezen yine çok mutlu. Her şeyi tek konserde gösterme çabasında belki.



"Her gün bir yerden göçmek ne iyi..." diyor. "Lyrics by Mevlana" diyor.



Biraz da ingilizce söylüyor sözleri. Çok mutlu bu şarkıyı söylerken, belli.



En ön sırada bir kadın var, ağlıyor, ellerini birleştirip kendinden geçiyor dinlerken Sezen'i.



"Annemin sesiyle güne uyansam..."



Şarkının ikinci kısmına geçmeden konuşmaya başlıyor yine Sezen. Müziği durduruyor Ozan, Sezen "çal" diyor, "konuşmam daha anlamlı oluyor o zaman"



"ABD'de bir Pakistanlı'nın dükkanında karşılaştık" diyor, "aynı şeylerden hoşlanıyor belli ki, I'm Ready For Love'ı çok sevdiğimi söyledim, meğer onu söyleyen kızmış."



Onu çağırıyor sahneye. Kız da çok mutlu oluyor, sarılıyorlar sıkı sıkı birbirlerine. Sezen ona yüzük falan armağan etmiş kız onları gösteriyor.



Sezen hiçbir şeye nerdeyse ciddi yaklaşamıyor o gün, hep bir espri katıyor ama, bu sefer gözleri dolmuş, etkilenmiş...



Şefkati taşıyor gene üzerinden. La'lin devamını söylüyor, "yaz bitmeden gel" diyip, haykırıyor, "doya doya seviş benimle hadi" diye seyirci "istanbul istanbul Olalı" diye bağırıyor, Sezen "yeter artık daha kaç sene söylicem, sıkıldım" diyor, "siz damar istiyorsunuz" diyor. Keskin Bıçak başlıyor, ama Sezen'in şefkati taşmış bir kere, Eyüp Hamiş'e Fırat'ı söyletiyor. sonra gidip ona sarılıyor. Ozan'a sarılıyor.



Bir bağırıyor "ben bu dünyayı anlayamadım" diye. Bir kız da nakaratı söylüyor seyirciler arasından, onu sahneye çağırıyor.



Kız Sezen bir şey anlatırken Nurcan'a bakıp onunla konuşuyor, Sezen bağırıyor. "Arkamda benden habersiz bir sohbet tesir etti" diye.



Kız "ben asıl Nurcan'ın hayranıyım" diyor.



Sezen "hadi yerine bakıyım o zaman" diyor.



"Hem benim şarkımı söylüyor, hem başkasına hayran. Orkestramın herbir üyesinin hayranı mı var. Nurcan sen de kendine yeni bir iş aramaya başlayabilirsin" diyor.



Tabii dediklerini yapamıyor, önce kızı Nurcan'a yolluyor. Sonra da "dünya hep böyle olsa, herkes böyle açık sözlü, yürekli olsa. Çok zor bir şeydir sahnedeki şarkıcıya başkasına hayran olduğunu söylemek, dünyanın sorunu bu zaten, sahtekarlık" diyor.



Sonra bilmem kaçıncı seferdir "Rakkas geldi meydane" diyor.



Nurcan'la yerlerde yuvarlanıyorlar.



Bitiyor konser. Seyirci bırakmıyor ki, "Sezen, Sezen" diye haykırıyor. Arkadan işaretler, "bitti..." diye, özellikle de Yaşar Gaga...



Seyirci susmuyor.



Sezen "11.30'da burayı terk etmek mecburiyetindeyim, siz çıkıp söyleyin istiyorsanız, bakın bakalım napıyorlar size" diyor.



Ama yufka da yüreği. "Bir kıvılcım düşer önce" diye giriyor dayanamadan şarkıya.



11.30'u birazcık geçiyor.



Seyirci Sezen Sezen ama yok Sezen gelmiyor. Önce bodyguard'a "i'll always love youuuuu" diye şarkı söylüyor, sonra üstüne atlıyor. Ama bodyguard neye uğradığını şaşırıyor.



Konserin sonunda da kucağına atlayıp gidiyor.



Sezen'i el üstünde tutuyorlar burdan geliyor.



Sezen'i izlemenin anlamını ikiyle, üçle, dörtle çarpın.



Bu salonda, Londra'da... Sezen'i izlemek çok farklı bir şeydi.



Sezen de çok farklıydı. Sürekli cilveler, işveler...



"Tek amacım mutlu etmek" diyordu. "Eğlenmenize bakın, bir yayın, oturun şöyle, rahat rahat..."



"Alkış tabii çok önemli ama, alkışlamak zorunda değilsiniz" bile dedi, "rahat davranın, şimdi bu kadın şarkı söyledi, alkışlamamız lazım diye düşünmeyin."



Seyirci dinlemiyor, alkışlamaktan, bağırmaktan usanmıyor.



Gözleri dolduruyor, yüzleri güldürüyor, yine doldurup, hafifletip gönderiyor herkesi Sezen.



Belki kısaydı evet...



Ama kısa diye hayıflanmıyor insan, çünkü çok güzel, dopdoluydu.



ikili Delilik bile yoktu.



Bu kadarcık şarkı neydi öyle bile demiyor ki insan.



Hepsini çok içinden gelerek, kah gülerek, kah oynayarak, kah dalga geçerek okuyor.



O koskoca salonda, Sezen bağırıyor, "bir kedim bile yok" diye...



O soruyor, "ilk kim bozdu sonsuz uyumu?"



O anlatıyor, "dünle beraber gitti cancağızım..."



Sezen...



Büyüklüğüne büyüklük katıp, daha da büyüyüp, bir konserini daha bitiriyor.



Yüzünde kocaman bir gülümseme...



Bir sahneden daha, Royal Albert Hall'den Sezen geçiyor, temize çekiyor.