kendinden utanmak

[bluemoon24]

* insanın, yaptıklarına, başaramadıklarına, saçmaladıklarına ve bugün olduğu haline baktığında elde çoğunlukla hayalkırıklığı varsa içinde hissettiği durumdur. hele ki etrafı başarılı insanlar ile dolup durmuşsa bunun katlanılmazlığı daha da bir artar. fakat iyi bir süperego frenidir. öğretir. sürekli insanın çevresini sorgulatarak deli saçması şeyler yazdırır.



* insanın kişiliğinin sağlam olmaya doğru gittiğinin bir belirtisi. kişi nasıl herhangi bir teoride doğrusu yanlışlarıyla teorinin derinlerine iniyorsa işte bu da böyle bişeydir. kişiliğindeki bozuklukları bulup bunlardan utandığı ölçüde bunları değiştirmek için bir şey yapar, aksi halde hiç bir zaman bunları görmezden gelerek kendince mükemmel ya da katlanılası insan olamaz.



kendini tanımak ve ona saygı duymak her ne kadar etrafındaki insanları kaplayan çember içinde her zaman uyumlu barışık bir insan olmanı sağlıyorsa bunun da ilk koşulu saygi adına kendince diktiğin bu binayı sağlam temellerle döşemek, döşeyemediğin yerlerde ise bu yanlışlığı farkedip önce kendince bunun ne kadar yanlış olduğunu görüp sonra onu iyileştirmek adına uğraş vermek de yapılması atılması gereken bir sonraki adımdır ve kendinden utanmanın sınırıdır.



* nedenini bilmeden birşeyler yapıp sonucunda insanın kendinden tiksinmesi de diyebiliriz.



mesela günümüzde yaygın olan nedenini bilmeden sırf biriyle birlikte olmak için sevgili olmak.tiksinirsin kendinden hele bide aynı ortamda sürekli onu görürsün hergün ruhunu temizlemek için uğraşırsın.****



* öyle bir andır ki o yer yarılsa da yerin dibine girsem bir daha çıkmasam dersin öyle utanırsın ki kendinden tüm dünya seni unutsun istersin...



* işte o gün, olay bitmiştir o kişi için.. ne demek kendinden yaptığın yanlışlardan utanmak mümkün mü bu ?? kendinden utanabilen insan yaptıklarının farkında olan insan olmuş demektir ya, olayı kafasında çözmüş insan olmanın erdemini kavramış demektir ama nerde yüzüne tükürsen yarabbi şükür diyen o kadar çok insan var ki..



* başkalarından bile utanmayanlar varken, en büyük erdemlerden biridir. tek başınayken bile utanmak... kaç kişidir acaba?



* hayatimda ilk olarak kendimden utanma duygusunu sanirim ilkokul dorduncu siniftayken yasamistim. bir cuma gunu, haftasonu tatilinin baslamasinin sevinciyle, dersi bitirdikten sonra alel acele toplanip, istiklal marsimizi okuyup okuldan firlamistik, ertesi gunu bos oldugum icin ben arkadasimin evine gidip onunla mese alisverisi yapmis evin yolunu tutmustum. apartmana girdim, asansoru beklerken, merdivenlerden inmekte olan sinif arkadasim ismeti gordum, ayiptir soylemesi bu arkadasimizin hep sumukleri akardi ve dersleri hic iyi degildi, sinifta alay konusu olan bir cocuktu.







neyse efendim, ben onu merdivenlerden inerken gorunce icimdem 'acaba bizim apartmana neden gelmis, asansoru bile kullanmasini bilmiyor, sumuklu cocuk' diye geciriyordum, yanima gelince ona sordum hayrola ismet, sen burada? bir arkadasin falan mi var bizim apartmanda? dedim cocuksu ukalaligimla.







bana aynen su yaniti verdi ramazancim, biliyorsun ogretmenimiz haftasonu icin cok onemli bir odev vermisti, ama sen defterini ve kitabini okulda siranin altinda unutmussun, ben onlari aldim ve diger arkadaslara sora sora senin adresini buldum, yukari ciktim ve annene teslim ettim, icim razi olmadi pazartesi gunu ogretmenden azar isitmen



* diye soyleyince, suratim kipkirmizi oldu, o yasima kadar hayatimda hic bu kadar kendimden utandigimi hatirlamamistim, benim biraz once icten ice alay ettigim cocuk, bana yaptigi iyilikle farkinda olmadan beni yerlebir etmisti, hayatimda mutevazilik ve saflik davranisi altinda bu kadar ezildigimi hatirlamam, sagol diye birseyler kekeledim, benim neden utandigimi anlamadan iyi gunler dedi ve burnunu ceke ceke gitti. iste o gun bugundur hicbir insani gorunusuyle degerlendirmemeyi aci bir sekilde ogrendim.



* tolga karel'in beyaz show'da beyaz'la ilgili bir anısını anlatırken içine düşülebilen durum. hani biri rezil olur onun yerine utanırsın ya, odur bahsettiğim. endirekt kendinden utanma durumu. başka bir başlıkla irdelenebilirdi bu, ama yazdık iki satır olmaz artık, bünye hımbıl. çok acayip bir rahatsızlık. aşırı miktarda sempati deniyor. yapmayın lan, utanıyorum.