[bluemoon24]

baba,anne,kardeş,sevgili,arkadaşlar...nefesin iyi ki yanımda,gülüşün iyi ki gülüşümde,bakışın iyi ki bakışımda anlamında kullanılan cümle.

bugün doğum günü olan arkadaşım kadir'e söylediğim cümle.

bugün doğum günü olan, malatya'da vatanî görevini sürdüren babam cüneyt'e söylediğim cümle.

geçen ay doğum günü olan arkadaşıma söylediğim cümle.

masallarda prenses deyince, en son 6 yaşlarındayken gördüğü ve eskidiği için annesinin çatıya kaldırdığı karton kutudaki bezden bir bebekti aklına gelen. babasının anlattığı masalları dinlerken baş kahraman

olarak hayalinde hep onu canlandırırdı. canlı olmayanı canlandırmak şimdilerde her ne kadar anlamsız geliyorsada... buradaki zaman kavramına masallarda ne karşılık geliyordu acaba. şüphesiz o karton kutunun içi de burası kadar karanlıktı.



izlemek istemiyordum artık onu.



dolup dolup boşalıyordu, gün boyu. yüreğindeki o tarafa gözlerini sımsıkı yumuyor, bakmaya cesaret edemiyordu. böyle yaparak ölü yığınlarının orada olduklarını unutabileceğini sanıyordu. yüzleşmek değildi bu, bunu çoktan yapmıştı hatta her köşesine dinamit döşendiğini bile bile girmişti içine, paramparça olana dek, yıkımı iliklerinde hissedene dek, ölene dek çıkmamıştı oradan. onunla birlikte gelen ve gittiğinde de bitmeyip daha da yüklüce bastıran hesabı bu şekilde ödemek zorunda kalmıştı, parça parça olurken her bir hücresinin can çekişleriyle birlikte ölüp, yeniden doğarak...yeni doğduğunda hiçbir canlının bu kadar yorgun ve aynı zamanda da bu kadar güçlü hissettiğini sanmıyorum...



kahkahalar eşliğinde boş hayatlarımıza giriyorduk. kanımızla vücudumuza dalga dalga yayılan şey deniz sonsuzluğu değildi. yeniden inşa etmeye yeltelenmiyorduk. geride kalan her şey ne yazık ki hep aynıydı, onlar ölmüyorlardı.



çaresizliğin önüme çizdiği beyaz çizgilere basmadan ilerlemeye çalışıyordum. gözlerimde yarı inanmışlık, az buçuk alay, yarı korkar yarı korkusuz ikilemlerin en bilinmeyenli denklemleriyle, konuştuğum bedenlerin yüzlerinde koca bir hayret bırakıyordum. hastane laboratuarlarında kan tahlili yapılacak hastanın kanının konulacağı küçük, cam tüpçüklerdim bazen, bazende kanı alan pek sevilmeyen iğne. kimbilir belkide hastanın ta kendisiydim.



son doğum günümde kalabalıklar içerisinde, görünürde mutluydum. daha önce hiç bu kadar kalabalık geçmemişti doğum günüm. kendimi şanslı saymış olmalıyım ki, asıl sevdiklerimin yanımda olamamasına yakınmadım o gün.



pastamın tadına bakmak pek içimden gelmesede -bilemezlerdi kakaolu değil vanilyalı sevdiğimi- zoraki tattım. gözlerimin aradıkları yoktu ama kalabalıktık, yiyemediğim bir pasta ve iyi ki doğdun sesleri vardı, üzülmeye

gerek yoktu, yeterdi... pasta olmasaydı onun yerine şu şu kişi olsaydı demek manasızdı, beğenmemekti. hem yabancı onlarca iyi ki doğdun sesleri yerine tanıdık bir keç ses olsaydı demekte nesiydi?





büyük ihtimalle bir daha hiç kutlanmayacak bir doğum günü partisi sona erdi. eve döndüğümde başımda büyük bir ağrı var, dışarısını sevmediğimden olsa gerek deyip fazla üstünde durmamaya çalışıyorum. her zamanki

gibi odamdaki bilindik yerime geçmiş, gelip giden hayallerle boğuşuyorum. çok tanıdık bir kadın sesi,



'oğlum ne yapıyorsun o elindeki makasla halımıza? ver bakalım onu bana...'



halıyı kesmeye çalışması ilginç değildi, sıradandı. az sonra sesini duyduğum kadın gelip,yerdeki boncukları bir ipe dizmeye başladı. sanırım bir bileklik yapıyordu. bittiğinde bana dönüp, elindeki buz mavisi boncuklu bilekliği uzattı...



‘iyi ki doğdun...'



o an anladım hala bir hayalden ibaret olduğumu.



Kaynak: İtüSözlük