[bluemoon24]

eğer yıllar önce -artık kaç yıl önceyse yılını bile hatırlamiyorum- izlediğinz bir filmi yeniden izliyor, ve hala aynı şeyleri hissedip, üzülüp salya sümük bir hal alıyorsanız, hala aynı sahneler aynı şiddeti ile canınızı yakıyor ise ve siz hala bunlara üzülmenin ayıp ya da saçma ve de gereksiz olduğunu düşünmüyorsnız evet belki yaşlanmışsınızdır ama hiç büyümemişsinizdir.hala on sene önceki sizsinizdir .onca yaşanana, yaşanamayanana, düşüp kalkmalara, yaraları kendi bşınıza sarmalara karşı siz hala on sene önceki sizsinizdir. hayata karşı kazanabildiğiniz tek savaştır bu belki de. çünki yaşlansanız da insanlığınız ,duygularınız on sene önceki saflığını koruyabiliyor demektir. en azından hayata karşı bir-sıfır yenik değil bir-bir berabere devam edersiniz bu yolda. death poem society, büyük adam küçük aşk,uçurtmayı vurmasınlar, bizi hiç büyütmeyen filmlere bir kaç örnek)

sevdiğim insanların yanında çocuk gibi şımardığım zamanlar hala büyümediğimi anlarım.

hasta olduğunuzda anneniz gelir çoraplarınızı giydirir, üstünüzü örter, kumandayı elinize tutuşturur, babanız portakal suyunuzu sıkıp getirir. bakarsınız onların gözünden kendinize, hiç büyümemişsiniz ve hissedersiniz ki daha büyümemişsiniz.

uzaktan kumandalı arabaların bulunduğu reyondan geçerken, yarım saat aynı reyon etrafında dolandığınızı farkettiğiniz andır. al birtane kurtul işte, ne kasıyorsun mına koyim..

canım sıkkın, moralim bozuk olduğunda annecimin dizinin dibide oturup bana sarılmasını saçımı okşamasını istediğim anlar

stanley kubrick filmlerini tekrar tekrar izleyip anlaşılamadığı anlar.

çocukken yaşadığı karanlık korkusunu hala yenemediğini anladığı andır.

iş dönüşü, yorgun argın eve bir an önce kendinizi atıp, önce biraz dinlenip ardından ne yemek yapsam diye düşünen orta yaşlı bir kadınsanız kapının önünde ip atlayan çocukların arasında kendinizi ipin ortasında hem atlayıp hemde kahkahalarla gülerken bulduğunuz andır.



Kaynak: İtüSözlük