[bluemoon24]

tek başına. sonsuz tek başına kim olsa bile hep tek başına. bir kader gibi yaşanacak.

kurtuluş'tan çıkılacak, taksim'e yürünecek. o şarkı söylenecek. içleneceksin böyle. hep. insanlara bakacaksın. kimse tanımıyor. kimse kimseyi tanımıyor, kimse kimseye acımıyor bu şehirde. sonra beyoğlu. küflü yalnızlık. onu düşüneceksin. seni sevmediğini. bilmediğini. ne kadar çok baktığını ona. ne kadar yazdığını. geceleri uyurken başucunda durup kirpiklerini seyrettiğini. sonra aşağılara. karaköy'e. yıkık dökük evler. deniz sonra. karaköye tünelden aşağı doğru çıkarken, bir binanın tepesinde duran melek heykeline bakacaksın. ne kadar sevdiğini. sonra köprü. şehir kaynaşıp duracak. babanı düşüneceksin. öldü. ona buralardan bir yerden hasta yatağında terlemesin diye gidip bir vantilatör almıştın. her şey yaşanıp bitiyor. her şey.

sonra eminönü. balık ekmek yiyen insanların kaçak duruşlarına bakacaksın. için sızlayacak. sonra yokuş. bir dergi alacaksın. şiirlere bakacaksın. hikayelere. her şeyde derin bir elitizm. seçkin kişiler bunlar. orhan kemal'i özleyeceksin. olsaydı bir küçük rakı biraz pastırma alıp ona giderdin. merhaba üstad derdin. ama yok. kimse yok. yalnızsın. sevmeye aşka değil ölmeye bile kimse yok.

oradan beyazıt. oradan kahveler. yahya kemal'in istanbul'u. birlikte yürüdüğünüz yerler. hayatlar. askerden izne geldiğinde buluştuğunu pizzacı. varlık dergisinin sokağının başındaymış.

hepsi edebiyata çıkıyor onu göreceksin.. hayat sanata dönüştürecek her şeyi.

her türlü yalnızlığımız yeni bir dil olacak yarın.

ankara, izmir, kayseri ve ya muşta yalnız olmaktan pek de farklı olmayan durum

istanbul'un kalabalık yalnızlığında bir birey olarak, puslu bir gecede kaybolurken, esen lodosa karışırken, ruh halinizdeki karmaşayla artan yalnızlığınızın terimsel açıklaması.

gecenin 2 si ya da daha fazlası... karaköye inilen yokuşta 4 kişi ve ben bir de dilime yapışmış yalnızlığım şarkısı...arada dönüp arkana bakıyorsun fakat eski koruyan gözleyen bakışlar değil şaşkın biraz çekingen bakışlar o 4 kişinin içindeydin ve ben yalnızdım istanbul gibi boşalmış sokaklarında yalnızlığını istanbuldan haberli yaşayan diğerleri gibi... fark mı yoktu aslında istanbul'da hep yalnız diğerleri de ben de...

kalabalıkları görünce daha da şiddetli hissettiğiz duygu. zamanla, mekanla yalnızlık değişmez ancak, şiddeti bunlardan bağımsız düşünülemez.



istanbul'da pek çok insanın içinde bulunduğu bir durum maalesef. esasında insan yalnız değil,istanbul kalabalık. milyonların karşısında üçün beşin çok değeri olmuyor. istiklal'e gidip binlerce insanın arasına dalan kişi kendini ara sıra yalnız ve korumasız hissediyor. üstelik bu koca şehir üzerinde yaşayanları öyle bir yoruyor ki insanların birbirine ayıracak vakitleri kalmıyor. herkes kendi derdinin içinde kavrulurken başkalarını yalnız bırakıyor,başkaları da herkesi. bu şehir verdiğini çoğu insandan alıyor geri,hem de fazlasıyla.

kazıkçı bu istanbul hem de ne kazıkçı! güzelliğine aldananı öyle bir sömürüp yalnız bırakıyor ki kimse farkına varmıyor,bir de üzerine bağımlılık yapıyor.

zararlı bu istanbul hem de ne zararlı! bu şehirden derhal,hem de ardına bile bakmadan kaçmak gerekiyor.

insanın azına sıçan durumdur. kişi kendini doğramak dahi isteyebilir, zira bunca kalabalığın arasında tek başına olmak oldukça üzücüdür, üstüne bir de hava kapalıdır-soğuktur, para azalmıştır, trafik sıkışıktır, eeh sokarım be böyle duruma... denilir.



istanbulda yalnız kalan adam bilir o saatten sonra gerçekten yalnız kalmanın ne demek olduğunu. artık bilir ki dünyanın neresinde yalnız kalsa çok da koymayacaktır insana. bilir ki dünyada yalnızız. bilir ki umarsız bir hastalıktır yalnızlık, ana karnında da yalnızdır insan, ölürken de. yanımızdakiler gelip geçici gölgeden bulutlardır. istanbulda yalnız kalınca kendi hayatını kurar yalnız kalan, kendi alışkanlıklarını edinir, kendi olur artık. zira başkasının etkisi yoktur hayatında. sonra yeni arkadaşlar ediniriz, biter bu yalnızlık. sonradan ararız yalnızlığımızı, acı biberden şikayet edip yemeye devam eden insanlar gibi.



samanlıkta iğne olmak gibi bişi heralde.

çoğul içinde tekil olmak.

uyanmak, pencereyi açmak, pis havayı soluyup istanbul'un telaşına bakmak...telaşa özenmek...yapacak fazla birşeyi olmadığı için tekrar yatmak yatağa daha sıcaklığını yitirmeden...





Kaynak: İtüSözlük