karanlık

[bluemoon24]

evrensel olarak korku uyandırma yetisine sahip olan yegane kavram.

kötülüklere gebe olduğu söylenen ancak bir o kadar da gizemli ve huzurlu olan olgu.

anatomik olarak göz bebeğimizin büyümesine neden olacak durumdur..şeytani..

bilinmezlik, gizem, yalnızlık, tehlike, erotizm, deha, delilik şeklinde uzayıp giden bir çağrışımlar dizisini bünyesinde barındıran sözcüktür. bu dizinin ortak paydası olan korku ve merak, karanlık sözcüğünün sömürülürcesine kullanılmasına yol açar: karanlık geçmiş, ruhumdaki karanlık, ayın karanlık yüzü, gücün karanlık tarafı...



böylece, üç hecede koca bir atmosfer yaratma kolaylığı, her küçük ruhun kendine karanlık bir yön vehmetmesine neden olur:ah! o içimdeki boşluk. o sonsuz karanlık. ve saire.



ve gerçekten de her insanın ruhunda karanlık bir bölge bulunabilir. ancak, maalesef, nasıl ki her insan bir dostoyevski, bir baudelaire değilse, her karanlık ruh da ilginç veya gizemli değildir. ve bazen, çoğu zaman, karanlığın sebebi yalnızca ışığın yetersizliğidir.

hayatıma birden giren harika bir hikayedir bu:



bu başladıgım sey yeni mi yoksa coktan bitirdim mi

becerebilecegim kac sey eklendi hayatıma 8 yasından beri?

sanirim oldukca az ki buyumus gibi bile degilim

benim onlarsiz yasamayacagım bir dolu insan varken etrafimda

onlarin yok.ya da belki var.ama ben degilim.

8 yasindan beri.

8 yasinda geceleri karanlıktan korkardım çok.içinde gizlenen canavarin

beni yemesinden yada parçalamasından,aslında o kadar da kötü bir şey yapıyor sayılmaz

açlık sonuçta.kaplan,kartal gibi, kendi evi ,ailesi olan başkalarını yemek zorunda kendi ailesi için,kendi evine götürmek için.

ama o zaman canavarın beni yemesi bana öyle korkunç gelirdiki, bunu ailesinin ve dolayısıyla kendi hayatı uğruna yaptığını düşünmemişim.

asıl şimdi bu düşündüğüm şey komik belki, sadece komik bir şey olsa bile, aklımda hep kalan canavardan kaçabildiğimdir.karanlık odaya ışıksız girdiğimde öyle

hızlı hareket ederim ki beni daha hiç yakalayamadı.bazen karanlığın içinde işte şimdi çıkıcak bir yerden diyorum, ama değil, kimse bu canavar çok yavaş sadece.

8 yaşında çok korkardım karanlıktan.hala korkarım galiba, ama karanlık için korkudan daha başka uğursuz birşeyler eklendi aklıma.karanlıkta insanların ama tümünün en iyilerinin, en masumlarının bile içinde birden hiç onlara ait olmayan uğursuz birşeyler görünüyor,gündüz asla düşünmedikleri kadar iğrençleşiyorlar,tiksindikleri her şey yapılası oluyor, en masumları bile canavarlaşıyor.

meğer çocukken sadece büyümemizi beklemiş canavar,bizi yemek istediği falan da yokmuş,aslında çok kalabalık bir ailesi varmış,ama kimseyi yiyemezmiş,çünkü karanlıkta onun ailesi bizmişiz.



koskocaman bir nefes alıp tutuyorum görünmez olana dek. etrafımdan gelip geçenler beni farketmediğinde mavi bir boşluğa dönüşüyorum ve bekliyorum sen geçtiğinde beni görebilecek misin diye. görmüyorsun ama seziyorsun, o kadar yoğunum ki içimde tuttuğum nefes göze çarpıyor ince havaya nazaran.

bekliyorum. sana bakıyorum bakıyorum beni görebiliyorken bakamadığım kadar uzun ve dikkatle, gözlerim yaşarıyor, zannediyorsun ki yağmur yağmaya başladı o yağmur benim oysaki.

kafamın içinde düşünceler karıncalar gibi dolaşıyorlar kemiriyorlar kazıyorlar beynimi hızlı hızlı ve kararsız, karıncalardan tek farkları bu. bir uğultu var ki susturamıyorum nefesimi tutarken duyacaksın diye uğultumu ne yapacağımı şaşırıyorum. içimde bir dumana dönüşürken tuttuğum nefes zehir olup mavi boşluğumu karanlığa çeviriyor, sen bulutlar gökyüzünü kapattı zannediyorsun oysaki ben içimde ölüyorum.

bir kocaman çığlık olmak istiyorum öyle ki duy sonunda sesimi, kulaklarından silinmesin! en iyi kadın ölü kadındır demiştin, yırtılıp içimdeki seni sana savurup ölmek istiyorum artık. yeniden doğuşsuz bir ölüm, tıpkı arzu ettiğin gibi, ölüm huzuru istiyorum ben de. çünkü yaşamak ben bana eşit değilken çok zor geliyor artık.

ve nefesimi bırakıyorum ruhum bir balonun sönüşü gibi eriyip yok oluyor. artık en iyi kadın benim ve sen bunu bilmiyorsun.

*

karanlık...



aydınlığa öfkedir karanlık,

kinin ve ölümün rengidir.

kusar ve kutsar ölümü,

yaşanılacak günlere karşı.

halbuki ölüm, nasıl olsa gelecek,

önemli olan, aydınlıkta insan gibi yaşamak...



aşka düşmandır karanlık,

bıçak gibi keser,

gecenin aydınlığını.

zemheri olur, dondurur sevgiyi,

biter sıcak yataklarda aşk...



korkuyla beslenir karanlık,

korkar...korku salar...

çarmıha gerer aydınlığı

filistin askılarında,

manyetonun kablosunda büyür korku,

kadın ve erkek uzuvlarında

canhıraş acıların replikleriyle dolu,

ışkence odalarında...



karanlık kindir,

sevdaya karşı

gündüzün aydınlığını yırtar,

kanatır boydan boya sevgiyi,

kirli, keskin ve uzun tırnaklarıyla...



namussuzca kurulan tuzaklarda,

kahpe faklarında gizlidir,

karanlığın kirli ve onursuz eli.

mertliğe, dostluğa, sevgiye düşman,

yüzü kara, gözü kara, beyni kara...



necat iltaş1982)

mum ile birlikte en güzel gecedir...

gecenin olmadık bir vaktinde kanar tüm yaralar

yüreğime yüklediği siyahlar ve yaşlar ayrılığın

en çok gece vaktinde getiriyor seni bana

tutunmaya çalışırken ben hayata

yanlış yerlerde aradığımı bile bile çıkışı

yada senden kurtulmak için çırpındıkça

şimdi kimin rüyasında rol aldığını düşünüyorum

yanlış yerlerde arıyor olsamda cevaplarımı

ben en çok başka kadınlara aşık adamlarla sevişirken

seni özlüyorum ..



senin de, gecenin olmadık bir vaktinde

yanlıştı tüm bunlar deyip

o yanlış sokaklardan doğru adımlarla çıktığını hayal ediyorum

o derin suçuluk duygunun boğazına yapışarak

seni çığlık çığlık ağlatıp başını sokaktaki bir duvara dayayıp

can çekişerek ağladığını düşünüyorum

ve bir sonraki yanlış geceler için karanlıklara karıştığını..





şimdi sen yada ben nerede kiminle

önemi yok hala bu kadar acı çekerken

ayrılmak için aşk bitmeli

yanlışlar için doğruların yanması gerekli

aşk hala doğru iken

ayrılık var mı ki , aşk hala yaşıyorsa

benden kurtulmak için kiminle sevişsen,

yeni bir sabaha başladığında hala karanlık olacak sana gökyüzü

ve ben senden kaçmak için kiminle sevişsem

senin karanlığını daha çok özleyeceğim



ipek elibol

içine itildiğinizde hiç de birşeyleri saklamıyor, aksine apaçık görmenizi sağlıyor herşeyi. kim kimdir, ne nedir? görmek istemeseniz de görecek başka birşeyiniz olmadığı için görüyorsunuz gerçekleri. acı söyleyen dost gibi birşey.

hayatın üstüne örtülen bir örtü.

asiyim, rock.cıyım, siyah oje sürterim, merdivene bağdaş kurup otururum, gitar çalarım, grupta kurarım, çivide yutarım derse bir insan, benimsemiştir söz konusu olguyu.



ara: karanlık)

şehirlerin pis dumanında kaybolmaktır. yanından geçen onlarca biçimsiz karanlıkla beraber ağır ağır yol almaktır. hayatının istemediğin herşeyle beraber siyaha bulanmasıdır. uyku uyumak bile boşunadır ürkütücü karanlıkta. geriye kalan aydınlık yetmez insana. aydınlıkta korkmak kötüdür kendinden. anlaşılmayan seslerle ve görüntülerle varoluyorsan eğer aydınlıkta karanlıktır aslında. arka sokaklardan sesler gelir kulağına tanıdık. walk the line melodileri ile dolar etraf ama siyah giymiş insanlarla ve siyah düşünceleriyle oradasındır. hesaplaşmak için vakit kaldıysa geriye biraz şarap buna yardımcı olur belki.

gözlerimi yalıyor karanlık, ıslak ıslak oluyorum.

kulaklarımdan öpüyor, içim gıcırdıyor..



Kaynak: İtüSözlük