[bluemoon24]

kapıyı ısrarla açılıncaya kadar çalarak, nefret edilen bayramı daha da çekilmez hale getiren ve grup olarak gezen veletler topluluğu

içerden gelen müzik sesini duymalarına ve kapıyı defalarca çalmalarına rağmen evde şeker veya onlara vericek param olmaması sebebiyle bayramlaşmadığım çocuk guruhu.. kapı deliğinden baktım epey de kalabalıklar..

sabah uykumun içine etmiş tam tokatlık veletler topluluğu.bende bir zamanlar elimde poşetle kapı kapı gezerdim.şimdi anlıyorum o insanların bizden neler çektiğini.

her gelişlerinde güleryüzle bol şeker ve harçlık vermeye çalıştığım kalabalık cıvıl cıvıl gremlinler. küçükken bir bayram sabahı ava çıkmaya hazırlanan arkadaşların ısrarı ile zar zor bu olaya katılmaya karar vermiştim. o ana kadar kapı kapı şeker toplamayı dilencilik gibi düşünmüştüm. grubun arkasında kafam öne eğik birşey demeden utana sıkıla bir kapıdan diğerine ayak sürüdüm. bir zaman sonra utangaçlığın, yerini tarif olunmaz bir mutluluğa bırakmaya başladığını hissettim. hiç tanımadığım insanların yüzünde gülücüklerle bize ikramda bulunması, saçlarımızı okşaması... şeker artık işin bahanesiydi. ortamdaki sıcaklık, neşe baş döndürecek cinstendi. sürekli büyüklere öykünen, yapmacık bir dünyaya sahip çocuğun, nadir olarak kompleksiz bir şekilde 'ben çocuğum' dediği, ve çocuk olmanın hazzını doyasıya yaşadığı ender anlardan biridir şeker toplama faslı. evet, bir büyük para için kapı kapı dolaşsa dilencilik olur. kapıyı açanda da en fazla acıma duygusu belirir. ama çocuk başka... çocuk için tanımadığı insanlardan gördüğü sevgi, şevkat, güleryüz, her zaman masallarda gördüğü birbirine yabancı insanların güvenle ve neşeyle yakınlaştığı ütopik dünyanın bir anlığına gerçekleşmesidir. bu baş döndürücü mutlulukla kapıdan kapıya sürüklenirken, hayatta bu da var dercesine talih bir insan müsveddesinin kapısını çaldırdı. 90x210 cmlik o kapı hayatımda gördüğüm en adi manzaralardan birine çerçevelik etti. önde elini kolunu sallayarak 'ulan yine mi siz, defolun piçler!' diye bağıran bir adam, arkada kıkırdayan bir kadın. çevremde ki çocuklar kaçışırken şaşkınlık içinde öylece kalakaldım. adam küfürlerini sıraladıktan sonra öylece dikilen bana baktı, kapıyı çarptı. doğruca eve gittim. içimde hiç yaşamadığım bir acı vardı. o ana kadar hayatı gayet basit anlık mutluluk ve üzüntülerden ibaret olan bir çocuk için o acı, bir fabrikatörün fabrikasını kaybetmesinden farksızdır herahalde. tabi ki o benim ilk ve son şeker toplama girişimim oldu. şu ana kadar ne o an duyduğum mutluluğu nede o son kapıdaki manzarayı unutabildim. hatta birkaç sene büyüyüp o adamı dövme planları yaptım. hatta şimdi o kapıyı hatırlasam, tekrar o 'insanı' görmek isterim.

insanların elini zorla öpmeye çalışan. ne koparırsam o kar felsefesiyle ilerleyen çılgın kişiler

git gide sayıları azalan topluluktur.



aslında adet bayramdan bir gün önce olan arefe gününde şeker toplamaktır. topladıkları şekerlere de arefelik denir.

her bayramda hiç bir şekilde mahalleden aşinalığım olmayan kişilerdir çoğu. gelip yüzsüz bir şekilde şekerleri avuçlayıp giderler. daha sonra en yakın markete şekerleri satarlar. bazıları ise şeker yerine para isterler. bu tip ler artık biz şeker yaşını geçtik demek istemektedirler.

bayramın bayram olduğunu, bunu da aslında yalnızca çocukların kalpten gelen bir neşeyşe kutladığını hatırlatan hınzır veletler.

bu çocuklara kesinlikle şekerlik uzatılmamalıdır.özellikle fırlama tabir edilenleri şekerlikte ne var ne yoksa toplarlar.en iyi şeker verme metodu kapıyı açtıktan gelen kitle sayısını belirleyip o kadar şekeri taksim etmektir.



kendimden biliyorum, zamanında bu yollardan biz de geçmiştik.elinizi verirseniz kolunuzu kurtaramazsınız.



ayrıcaulan ne cesurmuşuz,sapığı var,katili var kapı kapı dolaşmışız...

benim gibi anca tatillerde geç saatere kadar uyuabilen insanların korkulu rüyasıdır bu çocuklar. biz çocukken deli bi zevk alırdık bu ev ev dolaşıp şeker, para toplamaktan o ayrı..

hayır hocam ben çocuk değilim artık ve bu olaya aman aman eheh sevgi şömelekleri kikir gözünden bakamıyorum.



nefret ediyorum lan! zırzırzırzır, sktir git anandan mı öğrendin arsızlığı mna koyim! sinir asabiyet bırakmadılar bayram vakti. öğrenci evi lan burası, çaya atcak şeker bulamıyorum, gelmiş şeker istiyosun benden sersem skin dölü.



tööbe est..sinirim boşaldı şerefsizim..



ezop: bu giriye sosyal bir bakış açısı katmak istiyorum ve burdan diyanet işleri 'ne sesleniyorum: aldırın bu çocukları!

biraz esmer olan ben: x şeker toplayan 7-8 yaşındaki fırlama:y



çocuk avuç avuç şeker alır ve arkadaşlarına vermeden kaçıcakken ben tutarım...



x - şşşşt velet alıp kaçma. arkadaşlarınla paylaş bakıyım hepsini.



y - hey pis zenci senin sorunun ne biliyo musun? o siyah kıçının beyninden büyük olması.



bıraktım tabii ki bu lafın üstüne çocuğu ve apıştım kaldım.

yer: bizim ev.

tarih:23 ekim 2006 bayramın ilk günü..

saat:11.00



evde kimse yokken şöyle kıçımı devirerek döne döne uyuma fırsatını bulan ben,uykumun en tatlı kısmındaydım..derken kapı çalmaya başladı..daha önceden tecrübeliydim bu saldırılara karşı.ses çıkarmayıp çalar çalar gider taktiğini oturtmuştum artık önceki bayramlardan.fakat bu veletler önce nazik bir misafir edasıyla çaldıkları zile tecavüz edercesine basmaya başlamışlardı..derken kapının yumruklandığını duydum.ulan dedim,uykumun içine ettiniz şimdi ziktim belanızı.sabahları yataktan kalktığımda orijinal halim bonus kart reklamlarında oynayan kıvırcık bonuslara benzediği için hiç o halimi bozmadım hızla kapıya gidip aniden kapıyı açmamla kapıdaki iki veletten birinin annecim diyerek geriye doğdu iki adım kaçtığına şahit olduktan sonra hadi basın gidin dedim.buna müteakıben merdivenleri üçer beşer indi ve kaçtı gitti çocuklar.yüzümde muzaffer bir komutanın gülümsemesiyle yatağıma geri dönerken pişman mıydım? tabii ki hayır.kapı çalmanın adabını öğretmeyen ana babalarına anlatmışlardır umarım bu olayı.

öğrenci evine uğrayacaklarsa elleri boş kalacak çocuklardır. bunlarla top da oynanmaz mızıkçı olurlar.



Kaynak: İtüSözlük