lord of the words

[bluemoon24]

bu başka bi dünya mümkündür önermesi her daim boğazıma bir koca yumruk gibi oturuyor. zaman makinasıyla zaman mefhumunun tuzla buz olduğu, zamansızlık fikrinin akla hücüm ettiği o filmleri izlediğimde de hep bu benzer hissiyatın pençesinde kıvranıyorum. cennet fikri de gündemime geldiğinde benzer şeyler tahayyül ederim hep. en nihayetinde kendi kurguladığım, kendimin kesip biçerek oluşturduğu bir dünyada, sınırlarını kendi çizdiğim bir zeminde, kadınları böyle görmek istiyorum, erkekler tespit ettiğim prospektüsteki gibi olsun öyyyle muum gibi, ben her ne düşünmüşsem, her neyi dilimle telaffuz etmişsemi yaptırayım, benim güllük gülistanlık, hata vermeyen standartlarıma uysun her şey demek boş, abes ve beyhudedir. çünkü sıkıcıdır. böyle bir şeyi sarahatle istediğim söylenemez. nisyanla malul insan olmaklığımız, belli bir istikametten bakıp belli bir yerde duralamaksa, koordinatlarını özenle ve muntazaman belirledikten sonra detayların hakkından gelmekse, bu husus böyle. ben bir tiran, bir buyurgan değilim. ama bir piyon mesabesindeki bir varoluşsal kümenin içinde de yer almak isteyen biri değilim. bundan mütevellit bu tarz hayaller kurmuyor. böyle tasavvurlarım yok benim. istemiyorum istediğim gibi olmasını herşeyin. şaşırtıcı olanın, beklenmeyenin, süprizin mucizesinin ayırdına varmış durumdayım.



ama daha alt tabakaların feryatları, figanları ve vaveylaları böyle belli belirsiz tahayyüller karşısında kelimenin tam anlamıyla ayyuka çıkıyor. o ezik, dış aleme kabugunu kırarak çıkamamış istidatlar, potansiyeller, kabiliyetler nereden nasıl bağıracaklarını, kendilerini ne şekilde ifade edeceklerini şaşırıyor. basitçe ve kaba bir biçimde hemen bir genellemeye gidiyorum. diyorum ki ümit mekanizması bu tür durumlar için. hem şok olmak, şaşırmak hem de değiştirmek, dönüştürmek, revize etmek isteyen insan için ümit ve ümit de bunlar için var. karıştı mı? karşılıklı etkileşim var aralarında.



kimilerinin dimağ, kimilerinin uydurukça cereyanına yenilerek anlak dedikleri zihin karışık, keşmekeş, sofistike kompleks ve evet boktan bir şey. onu yönetmeye kalkmak onun paradoksal bir biçimde kölesi yapıyor insanı. fazlasıyla hatta abartılı bir dozda estetik, zarif ve bıçak sırtı mesabesinde hassas bir ilişki kurmalısın onunla. ne onu baskı altına almalı, ne de kıstırmalısın kendini. aşkın doğası bile bu yöne doğru kayıyor ve bilince bir kıymık gibi batmıyor mu?. ve en yegane, en tekil şey neden o? neden onur için, gurur için, çocuklarımız için yaşamak mümkünken bi tek onun için ölmekliğimiz gündeme geliyormuş. bunlar hakkında fazlasıyla tatmin edici fikirler üretemediğimden mütevellit net ve şaffaf bir biçimde düşünemiyorum.



uzunca bir süredir istediğim gibi yazamıyorum zihnimle, gönlümle ne idiği belirsiz bir derdim var. kimi yerlerde çiziktirdiklerime baktığımda gaipten belirli bir işaret almışçasına seviniyorum. daha başka türlü kendi varlık alanında kaybolduğun vakit, hayır böyle değildi, kaybolduğum vakit, zihnimin hem saçmalamalarına, soytarılıklarına katlanıyorum, hem beni elinde soytarı ve pespaye etmesini izliyorum.



psikanalitik bir merakla rüyalara anlam verilmesi çabası ve şiirin muhtemel anlamları üzerinde düşünmeyi aşırıya kaçırmak gibi bazı eylemler insanın kodları, kaleme alınmamış kodifikasyonları üzerinde alışılmış olandan farklı ve daha fazla değerlendirme yapmasını bir alışkanlık haline getiriyor. nedense bunu daha evvel farketmemiştim. ta ki, iki arada bir derede kalıp kararsız ve mütereddit bir halet-i ruhiyenin içinde kendimi bulduğum zaman, bildik nedenlerle ve bildik biçimlerle gerçekleşen ölümlerin dışında ölümler falan gördüğüm bi evrede kalkıp kendi hikayemi yazmaya başlayana kadar. o zaman her şey öylesine bir bir anlam kazandı, öyle bir nitelik kazandı ki, kendi geleceğini kati bir surette aşikar bir biçimde gören ama bunu engelleyemeyen bir kahine döndüm. acı olan da bu biliyor musunuz? bilmek ama yapamamak. bu lanet olaasıca şey, hayatımın şuana kadar ki deveranında trajik bir biçimde tahakküm kurdu. ama durun bir dakika. hayır aslında olay tam olarak böyle değildi. ama bütün sebep sonuçları öylesine primitif, basit ve kaba bir şekilde bağlamıştım ki birbirine, artık bütün sebeplerin aynı sonuçlara gebe olacağına, ya da aynı sonuçlar olmazsa bunların tam aksine, ya da her iki olasılık da bilinirse işte şu üçüncü olasılığın çıkacağına kilitlendim.



Kaynak: İtüSözlük