[bluemoon24]

bir insanın bir başka insanı anlama noktasına yaklaşmasının dahi imkansızlığı bir köşede duruyor elbette buna dair değiştirebileceğimiz bir şey yok, yapabileceğimiz hiçbir şey yok. empati denen tuhaf kelimeden –ki işbu imkansızlıktan ötürü üretilmiş en içi boş kelimelerden birisidir bence- çıkaracağımız anlamın da, birbirimizin sınırlarına ihlalin nerede başladığına dair fikirlerimizin de, yani özetle birbirimize bir şekilde temas ettiğimiz herhangi bir andaki herhangi bir algımızın uyuşmasının mümkünü/oluru yok. namevcut. geçiniz.



tanrı, vatan vb. soyut ve somut eserleri kutsal addetmeyen insanların her tür değer yargısından uzak durduğu, bir çeşit umursamazlık zırhına büründüğü yanılgısı her köşeyi sarmış, allah insanı zincirlerinden azade kılmasın. bu umursamazlara 'ateş serbest', vatan sağ olsun.



dikenli tellerle çevrilip hudutlarına pek pırpırlı kıyafetli ölüm bekçileri dikilen toprak parçalarından ibaret bir dünyada yaşamak sizi rahatsız etmeyebilir, bundan gurur da duyabilirsiniz hatta bir diğeri ise o bekçilerin kafasında şarap şişesi kırmak isteyebilir –bunu yazarken bir an için ben istedim mesela-. bir alışveriş merkezinden çıktığımızda alnımıza reklam broşürlerinin yapıştırılmış olacağı ve bunu zerre garipsemeyeceğimiz bir dünyaya doğru koşar adım gidiyor olmamız sizi rahatsız etmeyebilir bir diğeri ise gördüğü bütün tabelalardan nefret edip, hissettiği ve söküp atamadığı bütün etiketlerden dolayı bir çeşit varoluş acısı çekiyor olabilir, tutup da şöyle bir şey yazabilir: markalar, logolar, sayılar, harfler, sloganlar, modern dünyanın şifreleri üzerime üzerime geliyor. boğuluyorum ve cümleler kuruyorum... yaşama tecavüz her yerde hangi kutsal değere tecavüzden bahsediyoruz ki?



yaşadığı her anda teorik ve pratik bir saldırıyla, bu dünyanın hazırlop değer yargılarıyla, genelgeçer addedilen ama kendi algısında asla geçmeyen kurallarıyla boğuşan bir insanın ara sıra başını kaldırıp aslında yaşayan her insana edilen büyük bir küfre, o küfrün yanında minicik kalacak küfürlerle karşılık vermesi mi insanlara rahatsızlık veren? bu mudur onun yazdıklarını 'ıvır zıvır' kılan, 'yazma kabiliyetini gömmesine' sebep olan?



takip edebildiğim pek çok girisinde sözlüğü çok da ciddiye almadığı açıkça sezilen, burada herhangi bir misyonu olmadığını dalgasını geçerek söyleyen bir yazarın, çok şahane bir ironi yakalamış gibi 'isyankarlığından', 'korkusuzluğundan' dem vurmak da ilginç ayrıca. burada kim neyden, niye korksun yahu?



son olarak daha evvel yine bu başlıkta bir kez söylediğim bir şeyi, biraz değiştirerek tekrar edeyim: aslında kendisine bıçak çekiyor ahmak ı hayal. rahat olun bir şey olmaz hiç kimseye.



Kaynak: İtüSözlük