[bluemoon24]

sisyphos'un bezginliği



gördüğüm o muydu, inanamadım!

oysa 68 kuşağındandı.

70´li yılların öğrenci eylemlerinde

en zor, en umarsız zamanlarda

davudi sesiyle kâh nazım hikmet, kâh ahmet arif,

kâh hasan hüseyin´den okur

pekiştirirdi çevresindekilerin inancını.



yaşı bizim kadar olmakla birlikte

ben onun bütün zamanlarda ve bütün direnişlerde

varolduğuna vehmederdim.

spartaküs´le birlikte romalı lejyonerlerin üstüne yürüdüğüne

paris komünü´nde, barikatların dibinde ateş yaktığına

1905´te ve 1917´de

yani kavganın tam ortasında

kalbinin bütün dünyanın işçileri ve

ezilen halklar için attığına

inanırdım her nasıl ve her nedense.



benim tanıdığım on yıllar içinde, inanç ve düşüncelerine karşı olan

hiçbir kurum ya da gelenekle uzlaşmadı, barışmadı.

birçoğumuzun aksine,

bahçesinde ebruli hanımelleri açan ev için kafası karışmadı.



her adımı acıyla sınanan bir yol çizmişti kendine

ve o yolun üstünden hiç ayrılmamıştı.



oysa şimdi?!.. yol kenarında bir banka oturmuştu.

elinde yarısı içilmiş bir kola şişesi vardı.

şişenin üstünde yazanları okuyordu,

bir zamanlar almancasından das kapital´i okuduğu dikkatle,

ancak gözlerinin arkasında kendisi yoktu.



yanına iliştim merhaba dedim, ne oldu sana?

beni tanıyıp, tanımadığını belli etmedi.

hoş kim olsam ve hangi soruyu sorsam,

aynı şeyleri söyleyecek gibiydi.

nitekim, kutsal bir kitaptan, ezbere aldığı bir metni okurcasına,

hiç teklemeden şunları söyledi:

bezginlik, beyaz bayrak göstermeni beklemez senden

bir bir düşürür bütün siperlerini.

cephelerinde direnen tüm inançların ıslak,

yorgun ve az önce vurulmuş erkekler gibi

sessizce yığılır birbirlerinin üzerine

öfken, karşı çıkışın ve en kötüsü inançların

ölümcül bir yaranın kaybettirdiği sıcak kan gibi azalır.

bacakların titrer ve parmakların karıncalanır...



insanları korkutmayın, bezdirin.

zira zaman, korkunun aleyhine, bezginliğin lehinedir.

korkan, bir gün korkularıyla yüzleşmeyi, onları aşmayı göze alabilir

ve korkusunun üstüne yürüyebilir.

oysa bezginlik insanları içten içe boşaltır.

korku, süreç içinde, karşıtı olan cesareti güçlendirir.

bezginlik ise sadece, daha fazla bezginliğin mayasıdır.

unutma ki insanoğlunu kayıtsız, şartsız ve tartışmasız

teslim alacak tek duygu bezginliktir.

ve sadece yine bezginlik ruhun kimliğini siler...



sonra elindeki yarılanmış şişeyi bana doğru uzattı ve

kola içer misin diye sordu.

yapabileceğim tek şey de buydu zaten...





fikri nazif ayyıldız



Kaynak: İtüSözlük