17 mayıs 2000 galatasaray arsenal maçı

[bluemoon24]

haginin kırmızı kart görüp hayatının küfürünü yediği maç

hayatımda seyreylediğim en heyecanlı,en zevkli,en gurur dolu maç...allah her takımın taraftarına uefa kupası finalini bu şekilde seyretmeyi ve kazanmayı nasip etsin...

thierry henry'nin 1 metreden attığı kafa şutunun gol olmamasıyla dumurlara gark olduğum ve galatasaray'ın ne kadar ballı bir takım olduğunu anladığım maç.

hiç yenilgi yüzü görmeden avrupa tarihinde bir ilk gerçekleştirilerek uefa kupasının kazanıldığı maç

ne güzeldi beah..merkez kantin önünde..muhteşem bir kalabalık..güzel bir yer kaptık..ohh burdan güzel görünüyor..şş olum bana da bira alsana *..yarın sınav var..ziktir et..şş sessiz olun maç başladı..vur!!ahh...allahım hagi kırmızı gordu. *..ve penaltılar..haydi olum haydi olum. hahaha muhteşem bisey * taksime akış meydanda hoplayış zıplayış..*

büyük avuntu

askeri lisede zafer sarhoşluğuyla tepinmekten 5 ranza kırdığımız ve ön bahçeye çıkıp halay çekerek bütün heybeliada'yı dumura uğrattığımız geceki maç..

bir türk takımının göğsümüzü kabartığı tek maç.bjk liyim ama takdirle,zevkle,saygıyla,sevgiyle izlemiştik o dakikaları.

tüm türkiye'nin bir günlüğüne galatasaray taraftarı olmasını sağlayan hadise.

maçtan önce bazı haset takım taraftarlarının we win cause we're arsenal diye şarkılar söyleyip tempolar tuttuğu ve aynı gece hüsrana uğradıkları maç. maç sonuyla beraber tüm arkadaşlarımdan kazandık!! mesajları almama sebep olan ve bana çok büyük bir gururu yaşatan maç.

henry'nin topa kafayı koyduğu an siktir lan gitti kupa deyip spikerin taffarel çıkarıyor lafı üzerine aslansın be koçum vb nidalarda bulunduğum maç...hagi takımı on kişi bırakmıştır...türk futbol tarihi için en önemli ikinci kilometre taşıdır...100 yıl boyunca bir defa olmuş ve yakın tarihte de görmeyi ummadığım başarılardan biri...

türk futbol tarihinde dönüm noktasıdır,bi daha kimse dönememiştir o ayrı...



bütün gün boyunca akşam için hazırlanılmıştı. okulda arkadaşlarla iddialara girilmişti. iddialara da sadece yürekten inanılarak girilmişti, sadece galatasaray'lı olduğumuz için değil!



akşam televizyon karşısındaki yerlerimizi almış izliyorduk. maç sıkıntılıydı. ama oyuncularımız birer aslan gibi mücadele veriyordu. aslında seyircinin katkısı büyüktü bunda. parken stadında mı oynuyoruz yoksa ali sami yen'de mi belli olmuyordu. arsenal bastırıyordu, galatasaray ona karşılık veriyordu.



ilk yarı golsüz bitmişti ve ikinci yarıya başlamıştık, hem de tempolu başlamıştık. iyi gidiyordu her şey. derken henüz 47. dakikada golü kaçırmıştık. hal böyle olunca inancımız daha da artmıştı. alıcaz ulan bu maçı diyordum evin içinde. ikinci yarının artık son dakikalarıydı, uzatmalar oynanıyordu maçta. derken bitti normal süre ve uzatmalara geçilmişti artık. ama derken o talihsiz an geliverdi. hagi atılmıştı oyundan. inanamıyorduk. evin içi küfürden inliyordu resmen bu yapılır mı hagi? diye.



maç devam ediyordu her koşulda. bir yandan henry'le geliyordu arsenal ama taffarel bu kadar kolay değil dercesine geçit vermiyordu ve resmen bizleri ekrana daha da yaklaştırıyordu. sonrasında kanu deniyordu şansını ama yine taffarel izin vermiyordu. işte o an oyuncular daha da bi azimle bastırmaya başlıyordu. ama şanssızlık yakamızı bırakmıyordu. bülent saha kenarına gitmişti. omzunda problem vardı. normalde oynayamazdı, oynamaması lazımdı. ama o dinlemedi. girdi tekrar oyuna. işte o andan itibaren herkesin aklında tek bir şey vardı bunca emeğin karşılığı yenilgi olamaz!.. ve fatih hoca kenardan pres yapın! diye bağırıyordu. inanamıyorduk gözlerimize. 110 dakika koşmuş oyuncular bunlar olamazlardı. hala sahanın her yerine gidebilmek için koşuyor pres yapıyorlardı. gözlerimiz dolmuştu.



artık penaltılara gelmişti sıra. önce ergün gidiyordu topa, ama emindi kendinden. ve golü yapmıştı. onun ardından gelen suker direğe nişanlamıştı topu ve bizler havalardaydık. sonra hakan geldi topun gerisine. o da kaçırmadı, ama onun ardından gelen parlour da golü yapmakta zorlanmadı. ve sıra ümit'teydi. geldi geldi ve vuruşunda top ağlardaydı. şimdi viera gelmişti topun gerisine. hepimiz allahım nolur kaçırsın diye dua ediyorduk. ve o da suker gibi direği tutturmuştu. işte artık dualarımız kabul olmak üzereydi. popescu'muz geliyordu topa. o atarsa kupa bizimdi. bekledi, biz de gözlerimiz kapalı bekledik. geldi geldi ve...



evet, artık kupa bizimdi. bütün oyuncular tribünlere koşmuştu. fatih hoca saha kenarında yere eğilmiş ağlıyordu. bizler ise televizyon başında ağlıyorduk.



hiçbir şeye değişilmez bu duygular. hala hatırladıkça gözlerim doluyor, tüylerim diken diken oluyor. ne mutlu ki o zevki yaşadık. inşallah daha nicelerini yaşarız..

hiç bir anında galatasarayın yenileceği duygusuna kapılmadığım yegane maç,

ilk yarı 5-0 arsenal lehine bitseydi bile kupayı bizim alacağımıza bahse girmeye hazır olduğum sonuna kadar galip geleceğimize inandığım bir masal,

bülentin çıkan omzunu vücuduna sardırıp maça devam etmeye karar verdiği an arsenalli oyuncuların yüzündeki ifadeyi asla unutamam, hepsi o dakika itibarı ile yenilmişlerdi.

hayatım boyunca aldığım en güzel doğum günü hediyesidir kendisi.



Kaynak: İtüSözlük