[bluemoon24]

* yanılmıyorsam* babam ve oğlum filminin fragmanında yer alan bir soruydu bu. "insanlar büyüdükçe hayalleri küçülür mü", düşününce insan kavrıyor ki evet, gerçekten hayaller küçülüyor çoğu insanda. neden olduğunu tam anlamamakla beraber bir teoriye göre hayal kurmanın çocukça olduğuna inanan bir nesil büyüyor,hayalleri realiteye yaklaştıran bir nesil. özellikle yirmili yaşlara gelmiş insanların hayallerinin olması, bir kısım insan tarafından küçümsenen bir özellik haline gelmiş durumda maalesef.

peki hayaller gerçeğin yaratılmasında hiç mi role sahip değiller? kimi insanlara göre değil, hayat zor ve ciddiye alınması lazım. peki nasıl olsa hayatı ciddiye alman gereken, otuz yaşında başlayan ve hayatının sonuna kadar giden uzun bir dönem varken önünde, neden ciddiye alasın içini daraltasın ki? geceleri yatağa yattığında insan dünyada olanları mı görür rüyasında? ab ye girmeye çalışan türkiye, dünyanın dört bir yanındaki depremzedeler, açlık sınırında yaşayan milyonları mı görürüz rüyamızda? hayır, gün içinde çoğu insanın inkar ettiği hayallerimizi, rüyalarımızı görürüz. o zaman nedendir bu hayalleri açıklamakla iligili anlamsız korku?

hayat bize kimi hayallerin varolamayacağını gösterdiğinden mi daha mütevazi hayaller kurarız acaba? zannetmiyorum, peki neden, neden hayalleri küçültmek yerine hedefleri büyütmeye çalışmıyoruz diye düşündüğümde "insan doğası" cevabı geliyor aklıma. zoru başarmak ve çoğuyla yaşamak yeriyle yattığımız yerden sahip olabileceğimiz "az" ile yetinmek... sonuçta anlamsız, gereksiz bir düşünce hayalleri küçültmek, çünkü kimi zaman olamayacağını bildiğin ancak sahip oldunan, gözardı edilmemiş hayaller sıkıcı bir anı mutlu kılabilir. sadece hayal kurarak uzun bir süre eğlenebilir insan.

gel gör ki unutmuşuz bunları son zamanlarda...

Kaynak: EkşiSözlük