[bluemoon24]

* bir vatan düşünün, sizin toprağınız, sizin vatanınız. ne yalanınız olmuş ne hileniz... ağaçları sizin, denizi sizin, tarihi sizin, mezarları sizin! herşeyi sizin!... sonra gün gelir, bu vatana birileri gelir, derler ki bu bayrağı kabul et... bununla da yetinmez bu istilacılar, derler ki, defol git...

bir gece yarısı uyanırsınız, kapınızda askerler vardır, mahallenizdeki herkese birkaç dakika vermişlerdir. üzerinize birkaç parça eşya almanızı isterler. neden diye soranları orada öldürürler. götürdükleri gardan trenlere bindirirler... trende oturmak yatmak için değil, öldüğünüz zaman düşmek için bile yer yoktur...

düşünün ki: anneniz aylarca ayakta durmaktan, günlerce su içmemekten, hastalıktan ölmüş. ama yere bile düşemiyor, çünkü insanlar üstüste... mezarını bile kazamıyorsunuz, onu rayların kenarına atmak zorunda kalıyorsunuz... çocuğunuz ölüyor o sürgünde ellerinizde...

trenler sizi bir yere götürüyor, gittiğiniz yerde sizin dilinizde konuşan insanlar bile size işkence yapıyorlar...

geri dönmek istiyorsunuz... aylarca yürüyorsunuz, açlıklar ve sefaletler çekiyorsunuz, bir köleden daha beter bir yaşamınız var ama tek amacınız toprağınıza, vatanınıza geri dönmek!

geri döndüğünüzde görüyorsunuz ki, evinize başkaları yerleşmiş, toprağınızı başkaları sahiplenmiş, tarihiniz yakılmış ve yıkılmış...

döndüğünüzü görünce sizi ya öldürüyorlar ya da yeniden gönderiyorlar...

siz yine dönüyorsunuz, sürekli ve defalarca geri dönüyorsunuz vatanınıza... gözlerinizin önünde çocuklarınızı, anne babanızı, kardeşlerinizi öldürüyorlar...

ev yapıyorsunuz kendinize, evinizi yıkıyorlar... hayat kurmaya çalışıyorsunuz, sizi sürekli engelliyorlar! sağlık, yemek, su gibi temel ihtiyaçları boşverin, sizin insanlığa dair bütün haklarınızı elinizden alıyorlar!...

siz sürekli mücadele veriyorsunuz...

sürekli mücadele ediyorsunuz...

sadece tarak damgalı bir bayrak bütün bunlara ortak...

ve siz, yıllar süren bu mücadele boyunca, bir tek kurşun dahi sıkmıyor, bir tek cana dahi kıymıyorsunuz...

şimdi bütün bunları kafanızda hayal edebiliyorsanız eğer, biraz olsun kırım türklerini anlayabilirsiniz...

ama cümle içinde kullanımıyla, gerçek hayatınızda karşınıza çıkması aynı değildir evlat acısının!...



hakan kırımlı'nın ifadesiyle: bütün mücadele boyunca tek bir kurşun bile sıkılmamıştır. bütün itirazlar yasal yollarla, protesto ve eylemlerle yapılmıştır. kurulan evlerin malzemesi bile bir yerlerden çalınmamış, tozuna kadar her zerre emekle inşa edilmiştir.

ya kırım türkleri de aynı şekliyle karşılık verselerdi? evlerine yerleşen insanlara kıysalardı, rus ordusuyla, ukrayna güvenlik güçleriyle savaşsalardı?...

neden demokrasiyi seçtiler, neden insan gibi yaşamak ve insan gibi mücadele etmek istediler?...

nerede veriliyor ağlamayan bebeğe emzik?

nerede doyuyor ağlamayan bebeğin karnı feleğine başladığımın dünyasında?...

savaşmamıştır kırım türkleri! mücadele etmişlerdir ama tek bir cana dahi kıymamışlar, sadece ve sadece hakları olanı aramışlardır.



birçok farklı özellikleri arasında en ilginci sanırım bu özellikleridir.

bir de, kırım türklerini tanımak ve anlamak için, mustafa cemiloğlu, cafer seydahmet kırımer, müstecib ülküsal gibi insanlar iyi tanınmalı, hayatları detaylıca incelenmelidir... ama bunlar da yeterli olmaz!

kırım türklerini ne bir sayfa anlatabilir, ne bir kitap, ne de koskoca bir tarih...

sadece insanlık anlatabilir, sadece insanlığın varolma mücadelesi...

Kaynak: EkşiSozluk