[bluemoon24]

* ece ayhan'ın bir şiiri.



ilenç. işte beni bu selenli harfiyle hiç bırakmıcek olan ilenç,

gittiğim her yere götürdüğüm, gittiğim görünmeyen köpeğim

ilenç. -kim benimle arkadaşlık edebilir? kim? o keşiş'in

kanını taşıdığım söyleniyor ve dulmaz bir çalkantıyla

oradan oraya koşuyorum yalınayak ve küçücük çenemde

büyük bir ben, kapalı güzelliğimle tanıyorum hala. lekesi

gibi u.



çiçek. çiçek satıcılığıyla başlamışım serüvenlerime. iplere

dizili çiçekler ve çocuklar, gül kurusu. ama nasıl da

büyülüymüşüm o zamanlar, bir pericik yüzünden

bakılamazmış. boş arsaları vardır yaz gecelerinde hafifsi

malta hummalarının. kış gecelerinde de sonsuz beberuhili

sanrıların haberleri. sonra taştan geçit. elli yaşlarında bir

cadının çekmecesinde yaşıyorum, çivilenmiş. -gerçekten,

yaşıyor muyum acaba? mevsimin ne olduğu bilinmiyor ve ben pek üşüyorum. gibi u.



.. çiçek satıcılarının o sürgününde kudüs'e gitmiş, çalar

saat'e yerleşmiştim.. bunları anmak, anmak bile istemiyorum

ki.. bitivermişti hemencecik, biriktirdiğim paralar çiçek

karşılığı.. bunca uzar izmir'ler rehnedildim ben burada. bu

bir fotoğrafın arabı olsun benden, eline geçecek mi bir gün?

ibranca öğrenimi yaparken bir boliçede görünmeyen

köpeğimle çektirdiğim. issız ve korkunç. yapraklarını

dökmüş ulu bir ağacın altında bir kanepeye incelikli ilişmiş

olarak. -yazıklandığımdan değil. geçmicek diyedir kaygılanıyorum. a.

Kaynak: EkşiSozluk