[bluemoon24]

* odanın içinde aşağı yukarı dolaşıyorum, çömeliyorum masanın yanındaki sandalyenin üzerine, bir kitap karıştırıyorum, bir yudum bir şey içiyorum, sözcüklerimi arıyorum.



kocaman, pembe şakayık kımıldamadan duruyor vazonun içinde.



paltomu giyip dışarı çıkıyorum, işlerimin, işlerim olduğunu sandığım şeylerin peşine düşüyorum, geri dönüyorum sonra.



aynı yerde duruyor şakayık, bana dönmüş durumda kocaman taç yapraklardan başıyla bakıyor bana.



hep bana bakıyor. bıkmıyor benden, yorulmuyor. açılmış, iri iri açılmış bir göz gibi gramafon borusu gibi güneşi gibi tıpkı notre dame'ın.



nasıl konuşsun, ne söylesin?



konuşmak istemiyor şakayık. kendi kendinin eşi, başka bir şey değil, o kadar. işte bu yüzden bunca güzel.



gene de nasıl duyarlıdır! yanından geçecek olsam, bütün taç yapraklarıyla titremesi için yeter döşemedeki adımlarım.



bitki yaşamına mı özeniyorum, bitkilerin bilinçsizliğiyle insanlığımı avundurmak mı istiyorum?



hayır. kendim olmak istiyorum, başka bir şey değil, o nasıl yalnız kendisiyse ben de olmak istiyorum.



çiçek olmak istemiyorum, onun gibi. çiçeğin çiçekliğince, ben de insan olmak istiyorum, o kadar.



pembe, kocaman bir şakayık.







* györgy somlyo)

Kaynak: EkşiSozluk