Jaguar

Jaguar

Genç bir yönetici, yeni Jaguar’ına kurulmuş, biraz da hızlıca, bir mahalleden geçiyordu. Park etmiş arabaların arasından yola fırlayan bir çocuk olabilir düşüncesiyle dikkatini daha çok yol kenarına vermişti. Birşeyin yola fırladığını görünce, hemen fren yaptı; ama aracı durana kadar geçen mesafede, yola çocuk fırlamadı. Bunun yerine, yepyeni arabasının yan kapısına büyükçe bir taş çarptı.

Adam, hızlıca frene yüklendi ve taşın fırlatıldığı boşluğa doğru geri geri gitti. Sinirlenmiş olan genç adam, arabasından fırladı ve taşı atan çocuğu kaptığı gibi, yakında park etmiş olan bir arabanın gövdesine sıkıştırdı. Bunu yaparken de bağırıyordu: “Sen ne yaptığını sanıyorsun serseri? Bu yaptığın ne demek oluyor? O gördüğün, yepyeni ve pahalı bir araba. Attığın o taşın mahvettiği yeri düzelttirmek için kaportacıya bir sürü para ödemek zorunda kalacağım. Neden yaptın bunu?”

Küçük çocuk, üzgün ve suçlu bir tavır içindeydi: “Lütfen amca, lütfen kızmayın. Ben çok üzgünüm; ama başka ne yapabilirdim, bilemedim. Taşı attım; çünkü işaret etmeme rağmen diğer arabalar durmadı.” Çocuk gözlerinden süzülen yaşları elinin tersiyle silerek park etmiş bir aracın arkasına işaret etti: “Abim orada. Yokuştan aşağı yuvarlandı ve tekerlekli sandalyesinden düştü. Ben onu kaldıramıyorum.” Çocuğun şimdi hıçkırıklardan omuzları sarsılıyordu ve şaşkın adama sordu: “Onu kaldırıp tekerlekli sandalyesine oturtmama yardım edebilir misiniz? Sanırım, abim yaralandı ve taşıyamayacağım kadar ağır.”

Ne diyeceğini bilemez halde, genç yönetici, boğazındaki düğümden yutkunarak kurtulmaya çalıştı. Yerde yatan sakat çocuğu kaldırıp tekerlekli sandalyesine oturttu. Cebinden temiz ve ütülü mendilini çıkarıp, çeşitli yerlerinde oluşmuş ve kanayan yara ve sıyrıkları dikkatlice silmeye çalıştı. Birşeyler söyleyemeyecek kadar duygulanmış olan genç adam, abisinin tekerlekli sandalyesini iterek yavaş yavaş uzaklaşan çocuğun ardından bakakaldı.

Jaguar marka arabasına geri dönüşü yavaş yavaş oldu ve yol ona çok uzun geldi. Arabanın yan kapısında taşın bıraktığı iz çok derin ve net görülür şekildeydi; ama adam, orayı hiçbir zaman tamir ettirmedi. Oradaki izi, şu mesajı hiç unutmamak için sakladı: “Hiçbir zaman yaşamın içinden, seni durdurmak ve dikkatini çekmek için birilerinin taş atmasına mecbur kalacağı kadar hızlı geçme. Bir insanı fark etmek için bir dakika, onun hakkında fikir üretebilmek için bir saat, ondan hoşlanabilmek için bir gün, onu sevebilmek için bir hafta, ama unutabilmek için bir ömür yetmezmiş.”