Allah'a yazdım.. bu inanç sorunu mudur?..

[change_dnz]

ben bu yazıyı 3 gün önce öfkeyle ağlarken bi anda yazdım, sonra kaldırıp bi yere attım defteri, bu sabah elime aldım okudum. yanlış bi yerdeyim.. hayatımı yönetemiyorum. burda ki herkes nasıl yapıyo bilmiyorum ama ben olumlu düşünüp, sabredip, gülümseyemiyorum. bu sabah belki de desteğe ihtiyacım var dedim, bi birikmişlik var içimde, aşamıyorum.. bi psikiyatrdan randevu aldım, neden bilmiyorum buraya da yazmak istedim. herkese okutup bana ne diceğinizi merak ettim. dışardan nasıl göründüğünü, ne düşündürdüğünü.. buyrun okuyun:

"Varsın, bundan şüphem yok. Hakkım da yok senin hiç bi şeyini sorgulamaya. Ama öyle şeyleri salıveriyosun ki üst üste üstüme, nedenini sorguluyorum varlığının. Varsın, ama neden? Olduğun yerde oturup seyretmek için mi bütün olan biteni? Ben böyle yalvarırken sana, kılını kıpırdatmayıp hatta bi de daha da kötüleştirip napıcağımı test etmek mi? Hamsterları bi kafese koyup üstünde deney yaptıkları gibi sende beni dünyaya atıp ordan mı bakıyosun? Haddim değil sorgulamak dimi? O zaman şöyle sorıyım; varız, dünyadayız lanet olsun geldik ve yaşıyoruz, peki neden? 50 tane sınavdan geçip, her birinde 50 damla gözyaşı akıtıp, 50 yılda olgunlaşıp bi 50 yılının daha olmadığını fark edip ölmeye hazırlanmak için mi? 'şükredin' diyosun, tamam şükr'ü gerektiren 10'larca şeye sahibim maddi ve fiziksel olarak. Peki maneviyatım, ruh halim bu denli senin tarafından karanlığa sürükleniyoken, nasıl korıcam kendimi isyandan?? Şimdi sebep aradığımda tüm bunlara, 'beni cezalandırıyo' diyorum. Ama önceden ne farkı vardı ki? Bi suçum yokken de mutsuz ediyodun beni. BIKTIM! ANLIYO MUSUN? HER ŞEYİ GÖRÜP DUYUYOSUN, BUNU DA DUY, GÖR, OKU! HUZURU ESİRGEME ARTIK BENDEN KATLANAMIYORUM!! "

Randevu alman iyi olmuş , bir an evvel kendine gelmeni kolaylaştırır.
Psikiyatr dan önce bir psikologdan randevu almanı tavsiye edebilirim . O seni yönlendirir.
Şafak Pavey'in hayatını okudun mu? Bir araştırır mısın?

hayır tatlım bu bir inanç sorunu değil,
Evet doğru bir saptama yapmışsın,rabbimiz öylece durup izliyor,hiçbirşey yapmıyor.
Çünkü bizleri o kadar çok seviyor ki özgür iradeyi, seçim yapma gücünü bahşetti,bak bazı ana babalar bile evlatlarına bu özgürlüğü tanımaz.

Yaşamın bizi mutlu etmesi için İlahi bir müdahale beklememiz işe yaramıyor, çok gerginken, hüzün öfke ve sorularla dolup taşarken, olumlu düşünüp şükredemezsin, bunu yapmamalısın da zaten, bu seni sadece daha dibe çöktürür.

İçinde bulunduğun durumu kabul et, o her neyse, yazıyomuşsun bak ne güzel, otur yaz, ruh halim şundan şundan ibaret diye,kabullen,içindeki "İllaki mutlu olmalıyım ben, mutlu değilsem doğru yolda değilim "yanılsamasını yok et,herkes farklı yollardan aydınlanır, belliki senin aydınlanmandan bu yoldan geçiyor

Panik yok, sakin, acılar, onların varlığını kabul ettiğinde işe yaramaz hale gelir,artık onlara gerek kalmaz...

[change_dnz]

Şafak Pavey'in hayatını şimdi söylediğiniz için okudum. Açıkcası onun kadar mücadeleci olduğumu sanmıyorum :) benim asıl sorunum bu sanırım ; yorgunluk.. bitmiş hissediyorum. psikolog konusunda doğru söylüyosunuz, dikkate alıcam. teşekkür ederim.

Ve "pimpinella anisum"a da çok çok teşekkür ediyorum.

iyi ki varsınız. teşekkürler..

[ELPARANOID]

Merhaba, Allahtan istemek çok doğru bir yaklaşım.

Yahya b. Ubeydullah şöyle dedi: "Birinizin ayakkabı bağı koparsa ondan da Allah'a sığınsın "Allah için ona döneceğiz desin" çünkü bu da musibetlerdendir. Ve Allah Tealadan herşeyi dileyin hatta ayakkabı bağını bile Allah'tan isteyin. Çünkü eğer Allah kolaylaştırmasaydı o da olmazdı."

Ama isyan boyutuna girmemek şartıylı. Eğer isyan etmişsek tevbe etmek gerek.

Sıkıntıdan kurtulmanın yolu "neden ben böyleyim?" yerine "bu durumdan kurtulmak için ne yapmalıyım?" söylemektir. Eğer kurtulmak için "neden ben böyleyim?" deniyorsa tamam, ama öğrenilmiş çaresizlik sendromuyla deniliyorsa onun insana hiç bir faydası olmaz.
Olumsuz anlamda "Neden ben böyleyim?" dediğimiz zaman beynimiz suçlu arar. Etrafımızdakı her kesi ve her şeyi, ailemizi, arkadaşlarımızı, öğretmenlerimizi, olayları, insanları, eşyaları, havayı, suyu suçlamaya başlarız. Eğer suçlamaya birini bulursak o zaman da "ben ne yapa bilirim ki? tüm günah havada, suda, felancada" deriz. İşte o zaman işimiz biter.
Ama burda kastım kendimizi suçlamalıyız değildir. Kendimiz de dahil birilerini ve ya bir şeyleri suçlamaya son verip çozüm aramaktır.
Benim önereceğim çözüm, Abdullah beyle irtibata geç ve çekirdek inanç çalışması yaptır. Aynı zamanda forumdakı arkadaşların paylaştıkları yöntemleri öğren ve kullan.

Teşekkürler.