[ruhsal]

çokça gürültüye maruz kaldığım bir işim var. son yıllarda sese duyarlılığım o kadar artmıştı ki, nerdeyse ses duymamak için evden çıkmak istemiyordum.
yüksek sesle konuşan insanlar, apartmanlarda yapılan tadilatların sesleri, müzik sesleri, ritmik bütün sesler beni çok yoruyor ve çok sinirlendiriyordu.
bu sesler gün içinde işime odaklanmamı engelliyor, gece sesten değil ama yarattığı gerginlikten dolayı uyuyamıyordum.
telkinleri dinlemeye başladığım ilk haftalar bu duyarlılık had safhaya ulaştı. fısıltı bile duymaya tahammülüm kalmamıştı. hele toplu taşıma araçlarında yüksek sesle konuşan insanlara bağırmamak, kavga çıkarmamak için kendimi zor tutuyordum.
çok şükür hepsi geçti. şimdi daha kolay tolere edebiliyorum sesleri. hatta uyumaya yöneldiğimde gelen sesleri; "bak ne güzel bir sürü insan var, yalnız değiliz. ya hiç kimse yaşamasaydı buralarda. bir kuytuda tek başıma olsaydım ne kadar korkardım. şimdi bir şey olsa, seslensem herkes duyabilir beni, yardıma gelirler mutlaka" gibi garip şekillerde karşılıyorum. uzaktan gelen konuşma ve müzik seslerini kendime ninni yaptığım bile oldu.
bunlar abartılmış bir iyimserlik gibi görünebilir. fakat hiçbir zorlama olmadan kendiliğinden gelişen hisler hepsi.
böyle daha sakin, daha huzurluyum