phantommun günlüğü

[phantomm]

neden bu kadra tembelim ben beee:( içimde herşeyi yapmak için heyecan şevk var ama her işi yarım bırakmam tam yapmam gerektiğinde kaçmam neden??herşey belli bi süre sonra sıkıyor belki de bundan..

[dygblmz]

bak eğer bi değişiklik hissetmiyorsan..otur herşeyi bırak otur ve kendini dinle..duyguların iyi yöndemi kötü yönde mi yoksa karışık mı anlamıyor musun? şu an ki yaşını düşün geleceğini görmeye çalış geçmişine bak..dünden bugüne nasıl bi zaman geçirmişsin ve neler yapman gerekiyor..kendine doğruyu söylemen güzel ne hissettiğini biliyorsun ama bişey olmuyor deyip bunu tekrarlama odaklanma bu düşünceye..olmaz çünkü odaklanırsan..ben neyapmalıyım de kendine zaman ayır..söyleyecek çok şeyim var sana ama erken gibi görünüyor..inanç eksikliği olduğunu hissediyorum sende..inansaydın böyle düşünemezdin..yönlendir kendini sadece telkinle olacak iş değil..kitaplar oku mesela..ikna edecektir kitaplar seni..insanların sölediklerine kulak ver buradakilerin tabi..hepsi hikaye olamaz gerçek bunlar..inanmalısın..ancak o zaman isteyebilirsin ve hedefe kilitlenebilirsin..umarım anlatabilmişimdir..

[phantomm]

teşekkür ederim önerilerin için..inanç eksikliği değil aslında..ve küçüklüğümden beri yetersiz hissettiğim içiin hep bu konularda kitaplar okudum gelişmeye değişmeye çalıştım ama sanki karamsarlık ruhumda var o kadar işlemiş ki içime atmak çok zor oluyor çok denedim yine de deniycem tabi ama yapmaya başladığım birşeyin sonunu getiremiyorum:( mesela bi ara hergün düzenli olumlamalar yapıyordum yazıyordum onları, meditasyon yapıyordum, geceleri uyumadan önce şükür defterime yazıyordum..kendime kulak veriyordum, neler hissediyorum onları düşünüyordum mesela..ama bi süre sonra yoruluyorum yapmadığımdan yapmak istemediğimden değil..ama aniden dengem dönüyor herşey anlamsız gelmeye başlıyor..
şöyle bakıyorum da ben hiçte mutlu bi çocukluk geçirmedim.kendimi bildiğimden beri kendimle çevremle uğraştım durdum.lise 1e kadar arkadaşım bile olmadı doğru dürüst..konuşmak paylaşmak,mutlu olmak,eğlenmek benim için uzak şeylerdi.birileriyle beraber bile olsam yalnızdım hep..bu iki senelik değil beş senelik değil.kendimi hatırladımdan beri böyle bu.daha minicikken uyandığımda oturma odasından sesler gelirdi anlardım ki evde misafir var onlardan bile kaçardım saatlerce tek başıma, anne uyandım demeye çekindiğim ,onu ya da gelen kadınları rahatsız etmemek için odadan çıkmayışımı, ses çıkarmayışımı hatırlıyorum.ne biçim bi çocukluktu neden bu kadar olgun oldum ben hep?ta o zamanlardan gelen bi mutsuzluk,karamsarlık,yalnızlık..bi anda aşabilmeyi beklemiyorum ama tüm bunlar bana ağır geliyo bazen.bunlar içime öyle bi sinmiş ki değişmeye çalıştığım her zaman yakama yapışıyorlar,bırakmıyorlar ben de hep pes etmek zorunda kalıyorum tembelliğim bundan sanırım..

[dygblmz]

inanç derken şunu anlatmak istedim..acaba köklü bir değişiklik yaşayacağına inanmıyor musun? günün birinde evreni kanatlarının altına alacağın düşüncesi sana nasıl geliyor?inanıyor musun böyle olacağına?yoksa sadece inanmak mı istiyorsun hayalinde mi kalıyor..

[Belgin ∞]

Canım benim evine döndüğün bu zamanlarda, dönüşün sevincini yaşamaktansa geçmişinle hesaplaşıyor olman iyi bir adım aslında. Ama kendini çok yıpratıp, suçluluk denizinde boğma kendini ne olursun. Kendinle ilgili her şeyin farkındasın bu seni bir adım öne taşır öncelikle. Ne yapmak istediğini de biliyorsun, sadece nereden başlayacağını bilememen ve her şeyle tek başına uğraşmak zorunda olduğuna olan inancın bir şeylerden seni alıkoyuyor. Sorunun farkındasın tamam, ne yapman gerektiğini de biliyorsun, geç kaldığını düşündüğün için mi bu kadar umutsuzsun peki?

Bunları yok sayma canım, olduğunu biliyorsun zaten sadece kabullen ve öncelikle bunları düzeltmekle başla işe. Eğer bunu yapmak için yardım alman gerekiyorsa al, ya da elimizden ne geliyorsa söyle bizler yol göstermeye çalışalım.

[sanemce]

merhaba phantomm

son mesajında hayatımın bir kesitini gördüm.. görmek değil tekrar yaşadım sanki..

çocukluğundan bahsetmişsin.. kim istemezki mutlu bir çocukluk geçirmeyi..

ben 16 yaşımda nışanlandığım zaman, nışanıma gelenlerin içinde "bu kız nerede büyümüş biz görmedik" diyenler olmuş..

evden dışarı bir yaşamım yoktu çünkü.. hiç arkadaşımda olmadı..böyle bir iznim yoktu çünkü.. bizim sokakta oturan komşu kızı vardı sadece onla görüşebiliyordum.. benden bir kaç yaş büyüktü ve sevdiğine kaçtı.. küsmüştüm ona beni nasıl yalnız bırakır, bunu bana nasıl yapar diye.. tek görüşebildiğim oydu çünkü..

böyle bir çocukluktan sonra evlendim..

iki lafı bir araya getiremiyordum utancımdan.. yüzüm al al oluyrdu da, kızaracak yer kalmayınca benek benek beyazlıyordu..

çok uzun uzun anlatabilirim sana yaşamımı..
geçmişle yaşadıkça bir adım ilerlenmiyor.. istediğin kadar kitap oku, istediğin kadar kişisel gelişim adına çalışmalar yap.. değişimi gerçekten istemedikçe, geçmişte yaşananları ısıtıp ısıtıp gündeme getirmekten vazgeçmedikçe mutsuzluk yerini hep koruyacaktır..

beni şu anki halimle tanıyanlara o dönemlerimden bahsettiğimde masal gibi dinliyorlar.. inanmak güç geliyor..

ben çok başarılıyım, süperim demiyorum.. ben değişimi istedim, beğenmediğim şartlarımı değiştirmek içinde ne gerekiyorsa yaptım..

anlatmak istediğim aslında bu..

gerçekten ama gerçekten üzülüyorum mutsuzluğuna sarılıp çaresizmiş gibi bir şey yapamayacağına inanan ya da yapmayanları gördükçe..

gerçek güç içimizde.. sevgiyle dışarıya çıkarmamızı bekliyor.. lütfen ama lütfen geçmişte ne yaşamışsak yaşayalım sevgiyle kabullenip yarınlarımıza bakalım..

dünümüzdeki hüzünlerimizi bugünümüze taşırsak, yarınlarımızdan ne bekleriz ??

sevgiler

not: üslubum sert olduysa eğer özür dilerim.. yazarken yaşadım.. benimde bu anlamdaki çalışmalarım henüz yeterli değil anlaşılan..

[Merto]

phantomm Nickli Üyeden Alıntı

neden bu kadra tembelim ben beee:( içimde herşeyi yapmak için heyecan şevk var ama her işi yarım bırakmam tam yapmam gerektiğinde kaçmam neden??herşey belli bi süre sonra sıkıyor belki de bundan..

Yapman gerekeni yaparsan ve sonunu getirirsen ne olur? diye sorabilirsin kendine, sonuçlara ulaşmak ve hatta başarılı sonuçlar seni nasıl hissettiriyor?

Ya da sonuçtan bağımsız olmak fikri sana nasıl hissettiriyor?

Birde kaçmaktaki yan kazançlarını sorgulamak faydalı olabilir....

[phantomm]

hmm güzel soru..hep bigün istediğim gibi birisi olacağıma inanıyorum aslında..ama ne derece güçlü bilemiyorum.sanırım sandığım kadar güçlü değil çünkü mesela bi hafta sonrasında yapmam gereken bi iş var; derim ki, ben yaparım yaa..herşeyin planını yaparım,kafamda düzenlerim,şunu şöyle bunu böyle yapıcam ve bitiricem.Ama harekete geçmek çok güç oluyor benim için.Ve yapmam gereken an geldiğinde kendimi güçsüz hissederim yapamıycam olmuycak zaten ben şunu da başaramamıştım bunu da yapamamıştım gibisinden düşünceler sarar..öyle anlar da güçlü olmadığım kanısına varırım.düşündüğüm hiçbişeyin gerçekleşmeyeceğine inanırım.gerçekten çok olumsuz bi insanım bunu söyleyip pekiştirmek istemiyorum ama bu her zaman böyle oldu maalesef.sanırım inancım yok evet.belki de bilincime böyle yerleşmiştir, belki de önce değişimi istiyorum değişebilirm diye mi olumlama yapmalıyım??hiç düşünmemiştim, değişimi istediğimi bunu kabullendiğimi sanıyordum belki de istemiyorumdur.yürekten inanmıyorum demekki..

[dygblmz]

phantomm Nickli Üyeden Alıntı

hmm güzel soru..hep bigün istediğim gibi birisi olacağıma inanıyorum aslında..ama ne derece güçlü bilemiyorum.sanırım sandığım kadar güçlü değil çünkü mesela bi hafta sonrasında yapmam gereken bi iş var; derim ki, ben yaparım yaa..herşeyin planını yaparım,kafamda düzenlerim,şunu şöyle bunu böyle yapıcam ve bitiricem.Ama harekete geçmek çok güç oluyor benim için.Ve yapmam gereken an geldiğinde kendimi güçsüz hissederim yapamıycam olmuycak zaten ben şunu da başaramamıştım bunu da yapamamıştım gibisinden düşünceler sarar..öyle anlar da güçlü olmadığım kanısına varırım.düşündüğüm hiçbişeyin gerçekleşmeyeceğine inanırım.gerçekten çok olumsuz bi insanım bunu söyleyip pekiştirmek istemiyorum ama bu her zaman böyle oldu maalesef.sanırım inancım yok evet.belki de bilincime böyle yerleşmiştir, belki de önce değişimi istiyorum değişebilirm diye mi olumlama yapmalıyım??hiç düşünmemiştim, değişimi istediğimi bunu kabullendiğimi sanıyordum belki de istemiyorumdur.yürekten inanmıyorum demekki..

inanç eksikliği olduğuna inanmıştım..tam yürekten istemiyorsun gücün yok sabrın yok erteliyorsun tembellik var..planların yarım kalıyor sonucunda mutsuz hissediyorsun kendini..aynı şeyleri bende yaşadım..iradesizlikten ve hep içimizde yaşamaktan her şeyi..ama bak bana..çok fazla karamsar biri söylüyor sana bunarı..BEN DEĞİŞİMİ YAŞIYORUM ŞUAN DA!prof biri değilimbu konuda çok fazla bilgim yok..kendi çapımda yaptığım ve kendimi yönlendirdiğim şeylerle bunları düşünebiliyorum..sınavlarım bitsin kendimi bu muhabbete adayacağım..umarım o zaman daha çok faydam olur sana..
işte dediğim gibi inanman için bir şeylerin peşine düşmelisin..BU KONUŞTUĞUMUZ ŞEYLER GERÇEK! sonuçları var..insanlar yaşıyorlar hayatı değişen insanlar var! neden onlardan biri olmayasın düşün bi! neden düzenini değiştirmeyesin! inanıyormuş gibi YAŞA bi süre..inanıyormuş gibi KANDIRMA KENDİNİ!...bi anda karar verip bi ada cayma..misal evdesin boş geçiriyorsun ne ypmalıyım diye düşünüyorsun aklına fikir geldi evren yolluyor sana bak cd alıp film izle diyor..şimdi kim gidip alacak deme kalk git ve al..amaaann dediğin an kafanda bi ışık yak..ve de ki kendine.. ben değişimi seçtim değişimde amaann boşverr kalsınn bilmem ne..bunlara yer yok de!! ve yap o andaa..
bak bende yeni toparlanıyorum neler yapıyorum günüm felsefe yapmakla geçiyor her yerde bana inanmayanlar oluyor hatta gülüyorlar ama bu gerçek..bununla ilgili kitaplar okumalısın..
ve gerçekten inanmadan istemeden hiç bişeyin üstesinden gelemezsin..ilk inancını kazan..bu konularla ilgili kitaplar oku seni heveslendirecek kitaplar...eminimmm!!! başaracaksın o zaman!!

[phantomm]

redflowers,sanemce, merto ve dygblmz
gerçekten çok teşekkür ederim..bi anlık kendime sinir anımda yazdığım birşeye o kadar güzel dönüşler yaptınız ki..o kadar duygulandım ki desteğinizi görünce..nasıl teşekkür edeyim bilmiyorum..hepiniz çok güzel şeyler yazmışsınız hepsinden bişeyler kaptım.beni anlayan, destek olmaya çalışan insanların varlığını yeniden görmek inanılmaz iyi hissettiriyor.. iyi ki varsınız..

evet herşeyin uzun zamandır farkındayım.yolunda gitmeyen şeyler var bunu hep bildim ama kimseyle paylaşamadım.babama anlatamadım; kızardı,anlamazdı daha doğrusu.annemin yeterince işi vardı sinirliydi o da..şimdi ilişkilerimiz daha iyi yaklaşık dört senedir ama ben hiç bi zaman ailemden istediğim şeyleri göremedim,o sıcaklığı hissedemedim..kötü değiller çokta seviyorum hatta,ama billinçli değiller tek sorun bu.dediğim gibi arkadaşım da olmadı olamıyordu hep farklı hissediyordum kendimi ya da dışlanıyordum.daha sonra da insanlara güvensizlik başladı bi gün yanımda olup ertesi gün arkamdan konuşan çocuklar yüzünden.ve ben herşeyi bastırdım biriktirdim..daha küçücükken günlük yazardım ona söylerdim herşeyi.herşeyi bastırdım,gizledim..herkes beni gördüğünde 'ne kadar iyi bi kız' derdi 'maşallah çok uslu,edepli,hanımhanımcık..!' ya bu çocuk hiç konuşmuyodu niye kimsenin dikkatini çekmiyodu acaba??ailem gayet memnundu çok uslu ve akıllı bi kızları vardı!aman ne güzel!! şimdi hala kendini anlatamıyo..
ailemin yetiştirme tarzından dolayı da korkak,çekingen,kendini ifade edemeyen,bilen ama söyleyemeyen biri olup çıktım.hep kendim savaştım hep, düzelmeye çalıştım.doğru nedir? mutluluk nedir?başka çocuklar napıyor?ben bu dünyada neden varım??sürekli düşünen bi çocuk..aynı şimdiki gibi.konuşmak istese,bişiler yapmak istese babasından korkar,öğretmeninden korkar(çünkü onu da babası gibi sanır),alay edilmekten korkar..herşeyden korkar.ve hala böyleyim sanırım harekete geçmek istediğimde bi korku,bi heyecan,gerilim,yorgunluk çöküyor üstüme..ve ben bunları atamıyorum çareyi kaçmakta buluyorum..hep yaptığım gibi..hata yapsam kızıcaklar..hata yapsam alay ederler..mükemmel olmalıyım,herşeyi başarabilmeliyim,aileme layık olmalıyım,babamı kızdırmamalıyım annemi üzmemeliyim,herşeyi bilmeliyim,sevilmeliyim,onaylanmalıyım..böyle düşünerek yaşamak gerçekten çok ağır..eziyet gibi..tamam gülersin,arada bir küçükte olsa mutluluklar yaşarsın ama yine gelir seni bulurlar..ve hep cezalandırılar..
şimdi farkediyorum biliyo musunuz??ben hayatı değil korkmayı yaşamışım,kaçmayı..
sonuç olarak şuan başarılı bi insanım diyebilirim..ailem başarılı olmamla gurur duyuyor haklı olarak ama mutsuzluğumu göremiyorlar sanıırım hala..şimdi yeniden farkettim ben onlara çok kızgınım!!..hata olarak gördüğüm herşey onların suçu değil elbette ama yine de bundan daha iyisini yapabilirlerdi.hata yapmışlar ve ben böyle oldum gördünüz mü işte bu da beni korkutuyor, 'ya aynısını sen de yaparsan??!!' diyorum kendime..'ya senin çocuğunda bi şekilde mutsuz olursa??'' bunu düşünmek bile içimi daraltıyo nefesimi kesiyo!!hayır diyorum mükemmel olmalısın hata yapmamalısın, oku,araştır,öğren..anne olmak kolay değil!! sonra öğretmen olucaksın mesela herşeyi tam yapmalısın, herkes herşeyi öğrenmeli,aldığın maaşı zerresine kadar hak etmelisin..sen başkaları gibi değilsin, farklısın, herşeyin farkındasın, mükemmel olmalısın!!(bunlar imkansız biliyorum ama bu düşünceden kopamıyorum beynime öyle bi yerlemiş ki!)
işte..kaçamıyorum bu düşüncelerden..bazen , bazen değil çoğu zaman hastalıklı olduğumu düşünüyorum..neden hep aşırı düşünüyorum ve bunu nasıl aşıcam nasıl harekete geçicem?ne zaman kaçmamayı öğrenicem?sorumluluk almayı biliyorum bunu çok denedim ama mükemmel yapamadığım korkusu,endişesi kaçmama neden oldu her defasında.(mesleğimden de bu şekilde soğurum diye korkuyorum.)gerçi kendimi aşmak için yaptığım şeyler çok şükür ki işe yaradı biraz, en azından az da olsa konuşabilmeyi birazcık rahat olmayı başardım..ama bu da bana yetmiyo.ben yapabileceklerimi biliyorum içimdeki potansiyeli biliyorum bunu gösterememek,istediğim zaman konuşamamak,istediğim gibi başaramamak beni kızdırıyor..
kendimi sıradan görebilmeyi istiyorum,hata yapabilme hakkı tanımak istiyorum kendime..insanlar içinde farklı hissetmelerin,rahatsız olmaların,sürekli birilerinden onaylama görmek istemelerin bitmesini istiyorum..içimdeki benin dışarıya çıkmasını istiyorum..hissettiğim yapaylığın bitmesini..GERÇEKTEN SEVEBİLMEYİ ÖĞRENMEK İSTİYORUM!!
geçmişi,ailemi,kendimi kabul edip sevmem lazım..ama bu bana şimdiye kadar hiç mümkün gelmemiş şimdi ayırdına vardım bunun da sizler sayesinde..saolun..şimdi yazarken bile evet diyorum imkansız nasıl olacakki??



yazdıklarınızı okuyunca herşey beynime akın etti bi anda bisürü şey yazdım ve sanırım çokta karmaşık oldular..özür dilerim:( sorularınıza cevap verip kendimi anlatabildi mi bilmiyorum çünkü kafam ve kalbim çok karışık:(.
not:):sevgili sanemce, üslubun gayet samimi bence..
hepinize tekrardan teşekkür ederim..