Sycorox'un Günlüğü

Hayatta tamamen en dipteliği hissetinizmi?Yada hissettimmi?
Hemde defalarca...Hatta hep oradaydım...
Şu son 5aya kadar,hayatımın 7 yılını tamamen hatırlamak bile istemiyorum...Kendimi bir tabutun içine hapsedip,hayata sadece manzara olarak bakabiliyordum...Nefes almak bana işkence gibi geliyordu...İstemiyordum hiçbirşeyi...Ne iyi,nede kötü...
Hep başıma kötü şeylerin geldiğiyle ilgileniyordum...Lanetlenmiş gibi hissediyordum...Daima karşıma beni kıracak,üzecek insanların çıktığına inanıyordum...Öyleydide,çünkü onları ben davet ediyordum bir nevi...Bir arkadaşımın başına kötü birşey geldiğinde,ben kendimi sorumlu tutuyordum,benim uğursuzluğum ona bulaştı diyerekten...
Defalarca ölümü istedim,denedim...Ölümden zerre kadar korkmuyordum,çekinmiyordum...Ama yaşam beni fazlasıyla korkutuyordu...Yaşamak çok ağır geliyordu...Paramparça olduğumu,her geçen gün biraz daha kanadığımı hissediyordum...
Aynaya baktığımda boş,ruhu ölü bir beden duruyordu...Ucubenin tekiydim...Kendimden öylesine nefret ediyordumki...İltifatlar aldığımda o kişilerin ağzına lafı tıkıştırırdım...Saçamaldıklarını düşünürdüm,arkasında anlamlar arardım,bu niye allahbilir beni beğendi kesin bir amacı vardır derdim...Çok iltifat alan bir insan olmama rağmen,sürekli böyle düşünürdüm...
Bi Temmuz gecesi balkonda tek başıma oturmuş yıldızları seyrederken,artık böyle olamktan çok fazlasıyla yorulduğumu hissettim...Enkaz gibiydim kıpırdayamıyordum,kıpırdadıkça bi taraflarım acıyordu,kıpırdamadan yatmak ise işkencenin en büyüğüydü...
İşte o zaman acıyı göze aldım...Her nasılsa acıya yabancı değildim...Mağdem acıyı umursamıyordum,kıpırdayıp kalkmaktan korkmanında bir anlamı yoktu...
Çevremdeki insanlar, benim aslında çok başarılı,eğlenceli,potansiyeli yüksek bir olduğumu çoğu kişiden farklı olduğumu söylüyorlardı...Ama ben o çoğu kişiye bakıp,onlar gibi olmadığımı düşünüp,dahada içime kapanıp,hırpalıyordum kendimi...
O gece yaptığım hataları düşündüm...Kendimi aslında yine kendimin paramparça ettiğini...Güneş doğarken yeni kararlar almıştım,yeni istekler,kendime inanamıyordum...O sabah başka biri vardı sanki...Asabi ve sinirli olmayan,güleryüzlü olmasada daha sakin biri...
O günden sonra kendime yardım edip,yaralarımı sarıp,toparlanmaya başladım...Psikoloğa fln gitmedim, çünkü bana yardım edecek güç içimdeydi...Ona uzanıyordum gün güne...Sanki yürümeyi öğrenen küçük bir bebektim...Bir sürü kitap okudum,çekim yasası yaptım=) planlar,umutlar...İsteklerime kavuştukça içimdeki güç dahada arttı...Aynaya baktığımda o sorunlu,asabi,umutsuz kız gün güne kayboluyordu...
Geçenlerde nette dolanırken tesadüf bu siteye girdim...Enteresan geldi...Kendi kendine telkin fln olaylarıyla bu aralar ilgilendiğimden direk ilgimi çekti...Yazıları fln okudum...Üye oluyum ya fln derken bir baktımki zaten üyeyim...Çok şaşırdım...Üye olduğumu bile hatırlamıyorum...Hemen telkinleri indirdim,şimdi gece gündüz dinliyorum,ve etkilerini yavaş yavaş hissetmeye başladım...
Telkinlerin yararı olduğu aşikar...Ve bundan sonra inanıyorumki o uyumsuz,asabi,herşeyden ve kendinden nefret eden kız yok...Bunu daha önce bana biri böyle diyeceksin dese,saçmalama zaten ben öyle değilim der,aşırı derecede bozulurdum...Ama önce bunu kabullendim ve sonra bu yönümü törpüledim ve halende devam ediyorum...Daha hiçbirşey tam anlamıyla çözülmüş olmasada ben niyet ettim azmettim...Ve kararvermek başarmanın en büyük adımıdır...Ve ben bu 5ayda birçok adım attım...Ve devam ediyorum...

[shamanic]

öncelikle günlüğün hayırlı olsun.. günlerin birbirinden güzel geçsin..
bu güzellikleri yazmaya bu günlüğün sayfaları bile yetmesin...

telkinler ve kişisel gelişim konularında bu kadar istekli olman çok kısa zamanda daha da güzel haberler vereceğinin müjdesi..

zor olanı tercih edip yaşamayı seçtiğin için...
ve yaşamını en iyi noktaya taşımak adına verdiğin bu güzel kararların için seni tebrik ederim..

gün geçtikçe her yazdığın mesaj ilerleme yolunda seni hep daha iyiye taşıyan satırlar olsun inşallah...

sevgilerle...

tesekkürler:)
umarım hepimiz kendi hayat yolumuzda çok önemli,bizi dahada ileriye götürecek adımlar atarız...Mesela biraz önce facebookta daha önce çok kızdığım ve ciddenbüyük kavga ederek bir daha hiç görüşmediğim arkadaşımı ekledim...Bu benim için büyük bir başarı esasen...Artık ona kızmıyorum eskisi gibi...Ve onun ne kadar büyük bir boşlukta uçurumun kenarındaolduğunu biliyorum...Eğer beni reddetmezse,onun yanında olacağım...Beni kızdırsa bile...Saçma ve dengesiz cümleler kursa bile...İnsanları anlamaya başladım belkide...İki kişi ekledim,biri benim kırdığım,incittiğim, diğeride beni çok kıran...Bakalım ne tepki gösterecekler dusun dusu

ben senin anlattığın filmi görmüştüm..biraz farklılıklar var ama genel olarak..senelerce aynı modda yaşamışız..ben nisan ayında giridm bu siteye ve hayatım kökten değişti sevindirici bir biçimde darısı başına diyceeeeem ama su akmış yolunu bulmuş zaten..sana kocaman bir iyiki buradasın..ve iyiki vazgeçmemişsin.

[hülyaa]

öncelikle aramıza hoşgeldin
iyiki geldin ve iyiki varsın..anlattıklarına hiç yabancı değilim..yaklaşık 1 yıldır kendimi araştırma yolundayım..bunun için neredeyse konuyla alakalı herşeyi okuyup araştırıp,öğrenmeye çalışıyorum..buraya tesadüfen geldiğimi düşünmüyorum..zamanı gelmişti... şükür bende geldim
eğer gerçekten istersen,buranın hayatına çok şey katacağından emin olabilirsin..uyguladığımda kendimde çok şeyleri fark edebiliyorum..hayatımda hiçbirşey dün gibi değil artık..dünlerde fazla kalmıyorum..ama daha yolun başlarında olduğumunda farkındayım..hepimizin yolu açık olsun..sevgilerimle..

[25emel]

Sycorox Nickli Üyeden Alıntı

Hayatta tamamen en dipteliği hissetinizmi?Yada hissettimmi?
Hemde defalarca...Hatta hep oradaydım...
Şu son 5aya kadar,hayatımın 7 yılını tamamen hatırlamak bile istemiyorum...Kendimi bir tabutun içine hapsedip,hayata sadece manzara olarak bakabiliyordum...Nefes almak bana işkence gibi geliyordu...İstemiyordum hiçbirşeyi...Ne iyi,nede kötü...
Hep başıma kötü şeylerin geldiğiyle ilgileniyordum...Lanetlenmiş gibi hissediyordum...Daima karşıma beni kıracak,üzecek insanların çıktığına inanıyordum...Öyleydide,çünkü onları ben davet ediyordum bir nevi...Bir arkadaşımın başına kötü birşey geldiğinde,ben kendimi sorumlu tutuyordum,benim uğursuzluğum ona bulaştı diyerekten...
Defalarca ölümü istedim,denedim...Ölümden zerre kadar korkmuyordum,çekinmiyordum...Ama yaşam beni fazlasıyla korkutuyordu...Yaşamak çok ağır geliyordu...Paramparça olduğumu,her geçen gün biraz daha kanadığımı hissediyordum...
Aynaya baktığımda boş,ruhu ölü bir beden duruyordu...Ucubenin tekiydim...Kendimden öylesine nefret ediyordumki...İltifatlar aldığımda o kişilerin ağzına lafı tıkıştırırdım...Saçamaldıklarını düşünürdüm,arkasında anlamlar arardım,bu niye allahbilir beni beğendi kesin bir amacı vardır derdim...Çok iltifat alan bir insan olmama rağmen,sürekli böyle düşünürdüm...
Bi Temmuz gecesi balkonda tek başıma oturmuş yıldızları seyrederken,artık böyle olamktan çok fazlasıyla yorulduğumu hissettim...Enkaz gibiydim kıpırdayamıyordum,kıpırdadıkça bi taraflarım acıyordu,kıpırdamadan yatmak ise işkencenin en büyüğüydü...
İşte o zaman acıyı göze aldım...Her nasılsa acıya yabancı değildim...Mağdem acıyı umursamıyordum,kıpırdayıp kalkmaktan korkmanında bir anlamı yoktu...
Çevremdeki insanlar, benim aslında çok başarılı,eğlenceli,potansiyeli yüksek bir olduğumu çoğu kişiden farklı olduğumu söylüyorlardı...Ama ben o çoğu kişiye bakıp,onlar gibi olmadığımı düşünüp,dahada içime kapanıp,hırpalıyordum kendimi...
O gece yaptığım hataları düşündüm...Kendimi aslında yine kendimin paramparça ettiğini...Güneş doğarken yeni kararlar almıştım,yeni istekler,kendime inanamıyordum...O sabah başka biri vardı sanki...Asabi ve sinirli olmayan,güleryüzlü olmasada daha sakin biri...
O günden sonra kendime yardım edip,yaralarımı sarıp,toparlanmaya başladım...Psikoloğa fln gitmedim, çünkü bana yardım edecek güç içimdeydi...Ona uzanıyordum gün güne...Sanki yürümeyi öğrenen küçük bir bebektim...Bir sürü kitap okudum,çekim yasası yaptım=) planlar,umutlar...İsteklerime kavuştukça içimdeki güç dahada arttı...Aynaya baktığımda o sorunlu,asabi,umutsuz kız gün güne kayboluyordu...
Geçenlerde nette dolanırken tesadüf bu siteye girdim...Enteresan geldi...Kendi kendine telkin fln olaylarıyla bu aralar ilgilendiğimden direk ilgimi çekti...Yazıları fln okudum...Üye oluyum ya fln derken bir baktımki zaten üyeyim...Çok şaşırdım...Üye olduğumu bile hatırlamıyorum...Hemen telkinleri indirdim,şimdi gece gündüz dinliyorum,ve etkilerini yavaş yavaş hissetmeye başladım...
Telkinlerin yararı olduğu aşikar...Ve bundan sonra inanıyorumki o uyumsuz,asabi,herşeyden ve kendinden nefret eden kız yok...Bunu daha önce bana biri böyle diyeceksin dese,saçmalama zaten ben öyle değilim der,aşırı derecede bozulurdum...Ama önce bunu kabullendim ve sonra bu yönümü törpüledim ve halende devam ediyorum...Daha hiçbirşey tam anlamıyla çözülmüş olmasada ben niyet ettim azmettim...Ve kararvermek başarmanın en büyük adımıdır...Ve ben bu 5ayda birçok adım attım...Ve devam ediyorum...

yazını okurken daha önce gördüğüm ve beni etkileyen bir resim belirdi hafızamda

yeniden doğmak gibi... yavas yavas ayaga kalkış gibi... ışığın yüreğine yansımasını görmek gibi... hoşgeldin!!!

[jaunty]

Sycorox Nickli Üyeden Alıntı

tesekkürler:)
umarım hepimiz kendi hayat yolumuzda çok önemli,bizi dahada ileriye götürecek adımlar atarız...Mesela biraz önce facebookta daha önce çok kızdığım ve ciddenbüyük kavga ederek bir daha hiç görüşmediğim arkadaşımı ekledim...Bu benim için büyük bir başarı esasen...Artık ona kızmıyorum eskisi gibi...Ve onun ne kadar büyük bir boşlukta uçurumun kenarındaolduğunu biliyorum...Eğer beni reddetmezse,onun yanında olacağım...Beni kızdırsa bile...Saçma ve dengesiz cümleler kursa bile...İnsanları anlamaya başladım belkide...İki kişi ekledim,biri benim kırdığım,incittiğim, diğeride beni çok kıran...Bakalım ne tepki gösterecekler dusun dusu

eminim ki işe yarayacaktir..helal olsun.

öncelikle hepinize çok tesekkürler...
bu güne kadar birçok forum sitesine yazdım...çogunda insanlarda bir sahtelik vardı...ama sizler öyle değilsiniz...günlüklerinizi,yazılarınızı okudugumda kendimden çok sey buldum...
Dogru zamanda burda oldugumu biliyorum,belki bundan aylar önce girmistim ama o zaman önümü bile göremiyordum...simdi ise hersey daha netlesmeye basladı...Artık sürekli sızlanmıyorum,insanlara sinirlenmiyorum...O kadar sakinlestimki ben bile inanamıyorum...Bu geçen 5ay hayatımın dönüm noktası oldu...birçok şey farkettim,beynimde arkaya attıklarımı...görmekten kaçındıklarıma baktım...
25emel'cim resim gerçekten çok güzel...ben daha önce onun karanlık halinde kendimi çürütüyordum belkide...simdi ise o ısık aydınlatıyor ve o aydınlıga alısabilmem içinde kendimi egitmem gerekiyor...
Evet iyiki burdayım,iyiki sizlerde burdasınız...

[tresor]

bana da tersı oldu bana kusen ıkı kısı vardı kendılerı eklemısler, o kadar sevındım kı sımdı hıcbısı olmamıs gıbı konusuyoruz, bence cok ıyı yapmıssın emınım guzel tepkı verecekler , su facebook sayesınde kaybettıgım arkadaslarım benı buldu kım yaptıysa allah razı olsun

Bugün hava çok kapalı...Yagmurda yağdı yagacak...Umarım yağar...İhtiyacımız var suya...
Telkinlerin etkisini hissetmeye başladım sanırım...Bugün bir dolu şey indirdim miğdeye,ama eskisi kadar suçluluk duymadan,umursamadan...Oh be,ilk defa neredeyse tadlarını çıkardım...Bir yıldır diyetlerle,birşey yedimmi duyduğum suçluluk duygularıyla yemek yemekten,mutfaktan soğudum...İrademe hakim olmaya çalıştıkça,daha çok yemek yemek istiyordum,yemiyordum,eğer yesem bile kendi kendime o kadar kızıyordumki,bi daha sıkıysa bir ye...:)Aslında o kadar kilolu bile değilim...Sporla fln halledilecek birşey,ama ben kendimi kasarak,katı diyetlerle uğraşarak kendimi çıkmaza soktum heralde...Ve sonuç sadece 3 kilo,bir yıllık yaptığım katı diyetlerin sonucu işte:)
Bugün bir dolu şey yedim,ve yediklerimi kendime zehir etmedim...Tabiki her zaman bu kadar şey yiyen biri değilim sağlıklı beslenirim,sporumu yapıyorum zaten,yeşil çayımı içiyorum,dahada kendimi yıpratamam...
Kendimi huzurlu hissediyorum en önemliside bu...
Facebookta hala eklememişler ama eklemeselerde bir önemi yokki...Eğer eklerlerse,yeni bir sayfa açarım,eklemezlerse onların taktiridir...