Kanatlarım olsun istiyorum; kocaman melek kanatlarım.Hani şu constantine filmindekilerden.Kocaman bir boşluğun içindeyim ve her geçen gün o boşluk daha da büyüyor. Ben sanki yukarıdan izliyorum olanları ve tek bir hamle yapmıyorum.Yapamıyorum.
Öylesine yorulmuşum ki;ruhum öylesine bıkmış ki tüm olanları tepkisizce öyle izliyorum.Sonra durup durup kırmamak adına sevdiklerimi,üzmemek adına kendi yaralarımı tekrar tekrar kanatıyorum....
Bunu neden yapıyorum ki.......
Cevap bulamıyorum,belkide cevabı bulmayı istemiyorum.Neden güvendiklerimiz bizi bunca yaralar,hoyratça hiç düşünmeden....
Kocaman melek kanatlarım olsun istiyorum.Açayım onları ve gideyim....Tüm bu iğrençliklerden kurtulayım...
Hani Şebnem Ferah'ın bir şarkısı var;Mayın Tarlası...İşte aynı ondaki gibiyim...
Mayın Tarlasında dolaşıp durmuşum aşk sanıpta...
...yaralı yaralı devam etmişim,...yanımdasın sanmışım...
her şey bana dur demiş...kulağım darbe almış duymamışım...
Sevilmek sevmekten gelir inanmışım...
HEp SANMIŞIM...
Mayın Tarlasında bir adam sevmişim Aşk sanıpta....
...Bedenim Sağlam bulunmuş,yüreğim paramparça...
Yorgunummm,konuşmaya artık kendimi anlatmaya takatim kalmadı...Kimseye söyleyecek sözüm yok...
Bir başımayım...
İçimde binlerce fırtına varken neden bu suskunluğum,neden kendime bunca kızgınlığım...
Tüm bu olanlara neden bir cevap arıyorum ki,neden kendimi suçlayıp anlam yüklemeye çalışıyorum.Başkasının boşboğazlığının,ahlaksızlığının yükünü neden bir Albatros kuşu gibi boynuma asıyorum neden ... Neden olanların utancından bakamıyorum sevdiklerimin yüzüne...Ne yaptım ki bunca kargaşaya sebep olacak...
güvenmekten başka...
Belki çok yakında hepsi birer anı olucak...Ama işin gerçeği kalbim kırıldı ...İçimde bir yer onarılamaz oldu...
Kimse böyle yalnız olamaz...
Artık anlamak istemiyorum hiçbir şeyi...Daha fazla ağlayarak uyanmak...
Ben sadece kocaman melek kanatlarım olsun istiyorum...Hani şu constantine filmindekilerden...
Kırık benim kanatlarım...
Kocaman melek kanatlarım olmalı oysa benim;bu iğrençlikten sıyrılıp çıkabileceğim