[Houner]

bu cümleni cok begendım.keske o kadar cesaretim olsaydı ... o zaman evde bos bos oturuyo olmazdım...benım gibi aktif ve yetenekli birinin çalışamıo olması,sosyal aktivitelere katılamıyor olması cok acı...

düşünüyorum da ; doktorlara terapinin tek seansı için ne mıktarlar harcıyoruz...hastaları toplayıp grup terapisi yapıyor...keske cesaretımızı toplayıp buluşabilsek...birbirimiizin yüzüne zorla da olsa bakıp,itiraf edebilsek...belki bizim için bu bi çaredir...hayal kuruyorum sanırım...bununla yasamaya alısmalıyız belkide...[/quote]

öyle şeymi olur bu kadarda değil ama...sanki çözülemeyecek bişeymiş gibi yazmışsınız ama abartmaya gerek yok sadece geçmişte bir olay yaşamışsınız insanlardan korkmuşsunuz çocukken genelde olur sonra bilinçaltıda karar vermiş insanların yanındayken güvende değilsin gibi..ama bu yanlış karar tabi onu değiştirince herşey bitecek.bunun için bol bol insanlarlayken güvendeyim gibi olumlama yapın bilinçaltı ikna olunca tren rayına otucak

[eo_roxie]

ben de kesinlikle Houner'e katılıyorum. Bu sitede " bununla yaşamaya alışmak" diye bir şeye yer var ise, bu ancak mutlulukla, neşe ile, özgüven ile yaşamaya alışmak olabilir. İnan hayat aslında bunları ciddiye almayacak kadar kısa ve değerli.. Yaşadığın her an sana ait, onlardan çalarak yalnızca kendine haksızlık edersin...

Şunu da ekleyeyim, çare aslında o doktor, şu kitap ya da bu site değil. Çare senin kendi içinde... =) bizler sadece seni ona götüren aracılarız.

[tanyeri]

benım gibii sf. biri için evlilik cok zor...ve ben buna bikere adım atmıs bulundum...suan onumde hergun asmam gereken yuksek daglar var...aşıyormuyum zor da olsa evt...sonucta hayat devam edıyor,gunler gecıyor...ama her gecen günden farklı daha zor bi gun benı beklıyor ve ben bunu düşündukce karamsarlaşıyorum...belkide bunalınca sacmalıyorum...çözülebilecek bişey oldgna inanmaya calısıyorum...kolay degil 7 senedir bunla yaşıyorum...eger sf seniz beni anlayacağınızı umut edıyorum...

teşekkur ederim ...

[Nefti_]

Merhaba,ilkoukul ve lisedeyken ben de sessiz sakin,hiç bir ortama katılmayan,psırık biriydim.Üniversiteyi şehir dışında okumak kendi ayaklarımın üzerine basmama bir nebzede olsun yardımcı oldu.İşe başladığımdan 1.5 sene sonra yeni yeni kendi ayaklarmın üzerine basıyordum artık.Bu konuda her defasında ailemi ve öğretmenlerimi suçladım.Artık suçlamıyorum çünkü özellikle ilkokul öğretmenimin aciz bir insancık olduğunu düşünüyorum.Aslında kendimizi zaman zaman suçluyoruz.Öncelikle kendimizden başlayarak affetmeyi öğrenmeliyiz.Sonra çevremizdekileri ne zaman çevremizdekilere karşı bir şey hissetmiyorum dersek o zaman başarmışız demektir.Yaşadıklarımızdan tecrübe edinmeyi öğrenip onlara bakış açımızı değiştirmeliyiz.Bizler bunları yaşamayanlara göre hayata daha dik duruyoruz sadece biraz sabır.Ayrıca ilaçalrın da söyleyecek bir şeyi olmayan doktorların kendilerini aldattığı bir araç olarak görüyorum.Ben hiç kişlisel gelişim ile ilgilenen bir psikolokve psikiyatrist görmedim.Öyle olsaydı ilaç vermek yerine sorununuzun temeline inmeyi,konuşarak telkinlerle yardımcı olmayı seçerlerdi.Tabiki psşkologlarla ilgili genelleme yapmıyorum.Sevgiyle kalın.

[bycomedy]

menalaus Nickli Üyeden Alıntı

zindan senin yaşadılarının aynısını lisede bende yaşamıştım :) Hocanın dersinde uyuyoddum hoca kalk falan dedi benim kaşlar titremeye başladı hafif kızarıklık kontrol edemiyodum mimiklerimi.Bu hoca bunu anlayınca her ders benle dalga geçiyodu.Ve sınıftakilerde dalga geçmeye başlamıştı.Bir gün artık yine böyle dalga geçerken benle sınıfta beynime kan fışkırtı.Kalktım hocaya 2 yumruk salaldım tabi sonu idare ve 1 hafta uzaklaştırma olmuştu.Ama o yumruk hiç tavsiye etmediğim halde benim dönüm noktam oldu.Nedense o yumruktan sonra 1 hafta sonra aşırı egoist özgüvenli her yere saldıran kendisiyle ilgili olmayan konuşmaya bile atlayan tüm hocaların bıktık bu çocuktan dediği 100 kişilk bir konferansta sunum yaptığımı ve aşırı özgüvenle yaptığım için dönemin kaymakamından bile tebrik almıştım.Yani bu artık öyle bi hal almıştıki akrabalarımdan tutda komşulara herkes gıptayla bakıyo eliyle beni gösteriyordu.40 kişilik Otobüste sen beni 1 durak ilerde indirdin diye adamla o kadare kişinin arasında ağız dalışına girdiğimi ve nerdeyse dayak yiceğimi topukladığımı çok iyi hatırlıyorum.Yani kısaca aşırı özgüvenli oldum buda pek iyi bi şey değil ama nedense dışardan herkes olum bu ne cesaret falan demeye başladı.(Belediye başkanına bu kanalizasyonları niye zamnında yapmıosunuz diye halka açık olan bi alanda bağırmıştım.Herkes vayy cesarete bak falan diyodular duyuyodum.Bunları artık istemsiz yapıorum kimse benle ağız dalaşına giremiyo mesela.Ve bukadar şeyin yapabilmemin tek nedeni o yumruk nedenini bilmiyorum ama o o yumruğu salladığım an beynime bi şey noldu ne bileyim kendimi herkül sandım ve hala öyle bi şey sanıyorum o yumruktan önce durağın önünden geçemezdim o yumruğu attıktan sonra bırak durağı duraklar gelsin bi şey dokunmaz.Her şeyi yapabilirim gibi bi güç var içimde aslında bu güçten korkuyorum:) .Neyse sana demek istediğim tabiki yumruk at değil ama böyle bir sosyal ortamda kimsenin senden beklemediği bi şey yap.Bak eski aşırı fobizede olarak söylüyorum

süpermiş bu tebrik ederim
benimde bir yolunu bulup senin gibi özgüven kazanmam gerekli

[asideniz]

paylaşımın için teşekkürler. olumlu düşün her zaman