[tanyeri]

22 yaşındayım yeni evliyim.Yedi senedir sosyal fobiğim.İlkokulda kendimi önemli görmezdim.Nedense hiç bir arkadasım konusmazdı benımle.Demekki bende bir hata vardı.Onları mutlu edemıyordum.Sohbet ederlerken yanlarına gıderdım erkek arkadaslarını, sosyal ortamlarını anlatırlardı.fakat benim ne sosyal çevrem nede bir erkek arkadasım vardı.Kızlar gıbı erkeklerınde dıkkatını cekmıyordum cunku cok pısırık,çekingen,kendını savunamayan biriydim.lisede de bu böyle devam etti.arkadaslarım toplanır okul saatlerı dısında gezerlerdı,ben gıtmezdım.Kendımı layık gormezdm zaten gorsemde benımle kımse ılgılenmeyecektı.bu durum hazırlıktan sonra lise1,2 donemlerınde kendını hastalıga cevirdi.ilk yaşadıgım günü hatırlıyorum...Öğretmenımız sınıfı topkapı sarayı vs..tarıhı yerlerı gezdırmeye goturmustu.ben yıne ısteksızde olsa yola cıktım.orada bir olay oldu sanırım hırsızlık gıbıydı.ben gordum fakat soylesem mı dıye cok dusundum arkadasıma anlattm.arkadasımda bagırarak hocam arkadasımız olayı gormus su adam haklıymıs dedı ve benı karakola goturduler ıfade vermem ıcın orada sankı hırsızlıgı ben yapmısım gıbı utandım belkıde korktum kızardım.kalbım agzımda ıfademı verdım.aradan bır iki ay gectı benı her ders korku ve endıse kaplıyordu.insanlardan korkuyordum ki zaman geldı patavatsız bır arkadasım derste hocam arkadasımız polısten korkuyordu hatırlıyormusunuz nasıl kızarmıstı dedı.Oysa ben sadece yogun ılgıden rahatsız oluyordum polisten degil.ögretmen aaa evet dedı yanıma yaklastı ve dalga gecmeye basladı tahmın edersnzkı suratımda yıne kızarma olustu.Cok utanmıstım.hoca artık benımle her ders dalga gecıyordu nabzımı kontrol edıyor,benı kızartmak ıcın cok ugrasıyordu ve basardıda sanıyede bır kızaran kırmızı bır pancar gıbı dolasıyordum.adım bukalemuna cıkmıstı.ısteksızce okula gıder aglayarak eve donerdım.en cok annem uzulurdu bu duruma.bi gun anneme actım raahatsızlıgımı.doktora gıtmeyı onerdı ama ılac kullanmam,bagımlılık yapıyormus dıye gecıstırdım.mezzun oldum sonunda ve hala o ögretmenıme bela okurum.o gecrdıgım 3 senenın ve daha sonrasının acısı cıkmalı.
istanbulda unıversıte kazandm zaten baska sehırde olsaydı babam gondermeyecektı cok dua etmıstım Istanbul olsun dıye.liseden 5 arkadasım daha kazanmıstı aynı okulu.Allahtan lisede bır arkadasım benım yanımdaydı benı anlıyordu psikolojık dıyordu ogretmene kızıyordu.bana unıversıteyı okuyabılmem ıcın destek oldu.yoksa o durumdayken hayatta otobuse bıle bınemezdım.bırlıkte gıdıp geldık okula ben yınede rahatsızdım.liseden benım durumumu bılen ve beımle dalga gecen arkadaslarımla aynı sınıfta olmak benı daha cok ıcıme kapatıyordu.arkadaslarla okul cıkısı bı yere gıdelım dıyordu arkadasım ben sen gıt gelemem dıyordum yalanlar uyduruyordum.sonunda psıkolaga gttm.ilaç tedavısıne basladım.dünya vardı.cehennemın dıbınden cıkmıstım.okudugum bolume karsı olan yetenegım ve uysal oluşum lısede de unıversıtede de benı ogretmenlerın gozbebegı yapıyordu fakat ben bunu kullanamıyordm.hep korkuyla yasıyordum heran bı pot kırıcam ılgı uzerıme cekılecek rezıl olcam dıye.sonunda okul bıttı mezun oldm.aslnda cokta cbk bıttı ılacları kullanınca aptal gıbı oldum.yolda otobuste uyuya kalıyordum sofor sondurak dıye benı uyandırıyordu.Buyuzden üniversite yıllarımı cok hatırlammıyorumda dıyebılırım.Uyuklayarak gıdıp gelıyordum uyusuk bi şekilde.son 4 sene ılac tedavısı gordum.bazı gunler içmeyi unutuyordum kendımı kotu hıssedınce yenıden kontrol altına alıyordum.bır işe gırdım.araplarla ingilizce konusuyor,musterılerle cok ıyı anlasıyordumkı musterılerım sadece benı gormek ıcın ugruyorlardı yanıma.yanımda calısan deneyımlı bayandan 3 kat daha ıyıydım.buda benı gururlandırıyordu.patronumun ıstegı uzerıne işyerimiz gelistirilmiş olarak tekrar acılmak uzere 1 aylık sure ıcın kapatıldı.fakat acılamadı.patronumun bır arkdası vardı.sureklı zıyarete gelırdı arkadasını.iş yeri kapatılınca,internet uzerınden bana ulaaşarak hoşlandıgını soyledı.bir aylık arkadaslıgımızın ardından nısanlandık ve evlendık.eşimin istegi uzerıne ılaclarımı bıraktım.onunda destegı ıle basarabılecektım.fakat gelın olmak kolay degıl.kayınvalidemde kaldık bır hafta kadar ve ınsanlar benı gormeye gelıyordu.hergun 30-35 kişi ile tanısıyor sohbet etmek durumunda kalıyordm.bu benım ıcımdekı atesı tekrar alevlendırdı.evımdeyım suan ve hiç arkadasım yok. esım biraz acılmam ıcın arkadaslarıyla gorusmemi istiyor.Bensiz gidemediği için kendisi de arkadasları ıle gorusemıyor benım yüzümden.arkadasları ıle yasca aramda fark oldugundan mıdır yoksa eşimin onunde onlara rezıl olmak korkusumu var ıcımde bılmıyorum ama gorusmek ıstemıyorum onlarla.hatta bır daha memlekketıne ailesini gormeye de gıtmeyı ıstemıyorum.bu da esımle aramızda ufak tartısmalara yol acıyor.evlendıgımden berı buyuk umutsuzluk ıcındeydım.herseyı bırakmıstım.evden cıkmıyor,kimseyle konusmuyordum.sımdı kendımde nedense kucuk bı güç hıssediyorum.belkı bu tekrar çabalamam ıcın işe yarar ve belki burasıda buna katkı saglar.artık bende herkes gıbı rahat duzenlı nefes alarak yaşamak ıstıyorum.henuz cok gencim ve belki yetenklerımı ortaya koymak ıcın,karıyer yapmak ıcın cok gec degıldır.Bu rahatsızlıgı yasamayanların bu konuda bılgılendırılmesı gerektıgını ve bızım gıbı caresız kişileri dıslamak alay etmek yerıne aralarına alıp topluma kazandırmaya calısmaları gerektıgını düşünüyorum.O zaman hayat bızler ıcın cekılmez olmayacak.

[yeni bir hayat]

Merhabalar;

Yazınızdan ben de ilkokuldayken vaktiyle bana bayağı iz bırakmış olan bir anımı hatırladım..İlkokul 1. sınıftayken öğretmenimiz birkaç günlüğüne izinliydi..Yerine gelen yeni öğretmen birgün müzik dersinde bize şarkı söyletmek istedi..Herkes istekli,parmaklar havada,ben ve birkaç kişide hareket yok..Sonucu tahmin edersiniz..Bütün öğrencileri şöööyle bir süzen öğretmen aralarından beni seçti..Kalabalık bir anda gözümde büyüdü ve tahtaya kalkmak istemedim.."Ben şarkı söyleyemem" dedim..Öğretmen o kadar ısrar etti ki ve bir sınıf dolusu öğrenci..Birkaç erkek öğrenci kalkıp kolumdan çekerek beni zorla tahtaya çıkarmak istediler...Gülerek alay eden bir sürü çocuğun içinde ne hissettiğimi tahmin edersiniz..Ve öğretmen,hala olayı gülerek seyrediyordu..Bu olay uzun yıllar kalabalık içinde söz almayarak,benim kendi halimde bir kişi olmama neden oldu..
Özellikle ilköğretim başta olmak üzere tüm öğretim kurumlarında görev yapan öğretmenlerin çok titizlikle bu göreve alınmaları gerekiyor..Kişisel gelişime sahip,insan ve davranış psikolojisini bilen kişiler olmaları gerekiyor..Ama maalesef çevremde tanık olduğum bazı olaylar bu konuda ciddi birşeylerin yapılması gerektiği yönünde..

Yaşadığınız her ne olursa olsun,değişim için geç değil..Bilinçaltınıza işleyen bu olumsuzlukları artık olumluya çevirme zamanı..
Ego ve suçluluk telkinleri ile başlayın..Yanına mutluluk telkinini de ekleyin..Daha sonra ihtiyacınıza göre diğer telkinleri listenize eklersiniz..Rehber bölümünde de merak ettiğiniz pekçok sorunuzun cevabını bulacaksınız..

Hoşgeldiniz yanımıza..
Herşeyin gönlünüzce olması dileklerimle..

[comte]

Merhaba zindan.

Yaşadıkların sosyal fobili insanların genelde aynı ızdırabı paylaştıkları bir durum.

Bu tetikleyici insanlar her zaman toplumda rollerini yaparlar ve kendi eksiklerini başka bir yöne kaydırarak sahte kişiliklerini ikna etmeye gayret ederler.Bu insanlar, aslında sosyal ve güçlü insanlar değillerdir.Başkalarının ilgi ve desteklerine adeta bağımlıdırlar.

Kendi başlarına bunu yapmazlar yapamazlar. Başkaları ile birlikte iken yapmaya çalışırlar ki ne kadar da farklı ve güçlü oldukları anlaşılsın. Alay edebilme, dalga geçerek diğerlerini güldürebilme, laf sokma gibi durumlar onların geçim kaynağıdır.Eğer bunları yapamazlarsa, eksik olan, aslında yetersizlik ve değersizlik duyguları olan, takıntılı bir insan oldukları gerçeğiyle başa çıkamazlar ve bunu başka biriyle alay ederek kendilerine öyle olmadıklarını anlatmaya çalışan insanlardır.

Yön değiştirirler neticede. Farklı olduklarını düşünürler ve olmalıdırlar. Bu bakımdan da kendi halinde sessiz, utangaç ya da bazı eksiklikleri olan insanları özellikle seçerler. Çünkü aynı derecedeki insanlara bunu yapmaya cesaret edemezler. Kendinden daha üstün nitelikli insanlarla ise ilişki kuramazlar ve kıskanırlar. Çünkü yetersizlik inançları bu kez de onların peşini bırakmaz. Aslında kendileri gibi insanlarla anlaştıkları sanılır ama içten içe kıskanırlar rekabet duygularıyla.

Neticede bu insanlar da sosyal fobisi olan insanların hissettiği yetersizlik duygularının farklı bir versiyonunu yaşarlar. İfade edişleri farklıdır.

İşin en ilginç noktası da, bu alay edici insanlarla sosyla fobili olan insanlar her zaman karşılaşırlar birbirlerini çekerler. Çünkü aynı yetersizlik ve değersizlik inançları vardır.

Bu noktada, ikisi de birbirinin tetikleyicisidir ve yaşamdaki doğal denge işlemiş olur.Sosyal fobisi olan insanlar böyle insanlarla karşılaşmak durumdalar ki bundan kurtulmak için yeterli mücadeleyi versinler. Diğer insanlar da böyle insanları bulmak durumundalar ki, aslında bu alaycılıkları ve başkalarının destek ve ilgi ihtiyaçları kendi başlarına kaldıklarında onlara yol gösterici ve kendi eksikliklerini gösterebilsin.

Tabi ki, bu alaycı insanların yaptıklarını meşru göstermez. Özellikle bir öğretmenin yapması son derece yanlış bir durum. Ama öğretmenin olgun ve kendini aşmış bir insan gibi bir durumu olmayabilir. Sadece öğretim üzerine eğitim alırlar ve eğitim adı altında öğretimde bulunurlar. Bir eğitimcinin görevi, eğitmektir, sadece bilgi vermek değil. Bunun bilincinde olmayan öğretmenler de eğitim sistemimizin ne durumda olduğunu gösteriyor.

Sosyal fobi, sosyal korku demek olduğuna göre, sosyal ortamlardan kaçınmayla kişiler içlerine kapanıyorlar. Sosyal fobisi olanlar oldukça zekidirler sadece eyleme geçme noktaları zayıftır. Bu, ilaçla malesef tedavi edilemiyor. Çünkü en güzeli, üstüne gitmektir. Sosyal ilişkilerde bulunmak, değişik insanlarla tanışmak gibi antrenmanlarda bu sorun kaybolur.Bir ilaç kullanayım da tamamen rahat bir insan olup sosyal ortamlarda rahat olayım gibi bir şey kesinlikle yok. İlaçlar yardımcıdır. Bunun tek yolu eğer kurtulunmak istiyorsa sosyal olmaya çabalamaktır.

Ama evden çıkmazsan, bu iyice artabilir ve başka bir rahatsızlığa dönüşebilir. Tavsiyem yakın arkadaşlarından başlayarak eşinin de tavsiye ettği değişik ortamlara yavaş yavaş katılmaya çalışman. Ancak böyle kendine bunu ıspatlayabilirsin.Yoksa, değersizlik, yetersizlik, başarısızlık düşünce ve inançları iyice artacaktır. Bunun aksini kendine ıspatlamak zorundasın.Rezil olmak diye bir şey yok zaten.Herkes hata yapar, utanır, kızarır, heyecanlanır. Bunların normal olduğunu bilerek ve sadece olanı olduğu gibi kabul ederek daha kolay kurtulursun. Çünkü olan bir sorun için yokmuş gibi davranmak onu daha çok artırmaktan başka bir işe yaramadığı gibi, başka sıkıntılar da doğurur.

Epeydir yazmıyordum foruma, baya uzatmışım :)

Şimdilik bu kadar yeter benden. Başka arkadaşların da görüşleri olacaktır. Ama dediğim gibi söylenenleri bilmek değil de uygulamak daha çok işe yarar ;)

[menalaus]

zindan senin yaşadılarının aynısını lisede bende yaşamıştım :) Hocanın dersinde uyuyoddum hoca kalk falan dedi benim kaşlar titremeye başladı hafif kızarıklık kontrol edemiyodum mimiklerimi.Bu hoca bunu anlayınca her ders benle dalga geçiyodu.Ve sınıftakilerde dalga geçmeye başlamıştı.Bir gün artık yine böyle dalga geçerken benle sınıfta beynime kan fışkırtı.Kalktım hocaya 2 yumruk salaldım tabi sonu idare ve 1 hafta uzaklaştırma olmuştu.Ama o yumruk hiç tavsiye etmediğim halde benim dönüm noktam oldu.Nedense o yumruktan sonra 1 hafta sonra aşırı egoist özgüvenli her yere saldıran kendisiyle ilgili olmayan konuşmaya bile atlayan tüm hocaların bıktık bu çocuktan dediği 100 kişilk bir konferansta sunum yaptığımı ve aşırı özgüvenle yaptığım için dönemin kaymakamından bile tebrik almıştım.Yani bu artık öyle bi hal almıştıki akrabalarımdan tutda komşulara herkes gıptayla bakıyo eliyle beni gösteriyordu.40 kişilik Otobüste sen beni 1 durak ilerde indirdin diye adamla o kadare kişinin arasında ağız dalışına girdiğimi ve nerdeyse dayak yiceğimi topukladığımı çok iyi hatırlıyorum.Yani kısaca aşırı özgüvenli oldum buda pek iyi bi şey değil ama nedense dışardan herkes olum bu ne cesaret falan demeye başladı.(Belediye başkanına bu kanalizasyonları niye zamnında yapmıosunuz diye halka açık olan bi alanda bağırmıştım.Herkes vayy cesarete bak falan diyodular duyuyodum.Bunları artık istemsiz yapıorum kimse benle ağız dalaşına giremiyo mesela.Ve bukadar şeyin yapabilmemin tek nedeni o yumruk nedenini bilmiyorum ama o o yumruğu salladığım an beynime bi şey noldu ne bileyim kendimi herkül sandım ve hala öyle bi şey sanıyorum o yumruktan önce durağın önünden geçemezdim o yumruğu attıktan sonra bırak durağı duraklar gelsin bi şey dokunmaz.Her şeyi yapabilirim gibi bi güç var içimde aslında bu güçten korkuyorum:) .Neyse sana demek istediğim tabiki yumruk at değil ama böyle bir sosyal ortamda kimsenin senden beklemediği bi şey yap.Bak eski aşırı fobizede olarak söylüyorum

[Houner]

yeni bir hayat Nickli Üyeden Alıntı

Merhabalar;

Yazınızdan ben de ilkokuldayken vaktiyle bana bayağı iz bırakmış olan bir anımı hatırladım..İlkokul 1. sınıftayken öğretmenimiz birkaç günlüğüne izinliydi..Yerine gelen yeni öğretmen birgün müzik dersinde bize şarkı söyletmek istedi..Herkes istekli,parmaklar havada,ben ve birkaç kişide hareket yok..Sonucu tahmin edersiniz..Bütün öğrencileri şöööyle bir süzen öğretmen aralarından beni seçti..Kalabalık bir anda gözümde büyüdü ve tahtaya kalkmak istemedim.."Ben şarkı söyleyemem" dedim..Öğretmen o kadar ısrar etti ki ve bir sınıf dolusu öğrenci..Birkaç erkek öğrenci kalkıp kolumdan çekerek beni zorla tahtaya çıkarmak istediler...Gülerek alay eden bir sürü çocuğun içinde ne hissettiğimi tahmin edersiniz..Ve öğretmen,hala olayı gülerek seyrediyordu..Bu olay uzun yıllar kalabalık içinde söz almayarak,benim kendi halimde bir kişi olmama neden oldu..
Özellikle ilköğretim başta olmak üzere tüm öğretim kurumlarında görev yapan öğretmenlerin çok titizlikle bu göreve alınmaları gerekiyor..Kişisel gelişime sahip,insan ve davranış psikolojisini bilen kişiler olmaları gerekiyor..Ama maalesef çevremde tanık olduğum bazı olaylar bu konuda ciddi birşeylerin yapılması gerektiği yönünde..

Yaşadığınız her ne olursa olsun,değişim için geç değil..Bilinçaltınıza işleyen bu olumsuzlukları artık olumluya çevirme zamanı..
Ego ve suçluluk telkinleri ile başlayın..Yanına mutluluk telkinini de ekleyin..Daha sonra ihtiyacınıza göre diğer telkinleri listenize eklersiniz..Rehber bölümünde de merak ettiğiniz pekçok sorunuzun cevabını bulacaksınız..

Hoşgeldiniz yanımıza..
Herşeyin gönlünüzce olması dileklerimle..

evet katılıyorum öğretmenlerin artık sadece ders değil insan davranış psikolojisi, kişisel gelişim bilgilerinide alması GEREKTİĞİNİ düşünüyorum çünkü benimde ilkokulda öğretmenim dayaklarını aşağılamalarını küçük düşürmeyi hiç eksik etmezdi.Hatta çocuğa vurur gibi bile değil bayağı normal insanla dövüşür gibi tekme tokat döverdi..sonrası malum korkudan sınıfta altıma ıslatırdımsonra millet dalga geçerdi....Yaaa işte çok önemlii o yaşlarda yaşadıklarımız ama olabilir bunlar yaşanmış olsa bile bunları aşmamız kesinlikle elimizde..

[hayatimdegisti]

Hoşgeldiniz yanımıza..
Olumlu tarafından bakacak olursak sosyal fobilirler telkinlerden diğer kişilere göre en az 3-4 kaz daha fazla fayda görürler.Farkı daha belirgin hissederler.Zaten sitemizde de bu sorunları yaşayıp telkinler sonrası sf den kurtlulanlar vardır.
Bu başlık altında en geç on gün içerisinde çok güzel şeyler yazacağınızı düşünüyorum.

Suçluluk ego telkinlerini ilk hafta dinleyip ikinci hafta listenize sosyallik,topluluk konuşma,başkalarının düşünceleri ekleyebilirsiniz

[tanyeri]

hepinize teşekkür ederim.cesaret veriyorsunuz ama ben hala başlayıp başlamamakta tereddüt ediyorum.başlayınca kabus görecek miyim?off bu korkular öldürecek birgun beni...

[eo_roxie]

bir süre tiyatro toplulugunda vakit geçirmiştim, emin olun oyunculuktan çok hayat dersleri alıyorsunuz. Ben çalışma tempolarına fazla dayanamayıp (ve itiraf edeyim ortama, arkadaş gruplarına, ilişkilere kendimi ait hissedemeyip) topluluktan 1 ay sonra uzaklaştım, kaçar gibi ve sonra kendimi bir türlü sevdiremediğimi, kabullendiremediğimi düşündüğüm o insanlar kaçar gibi gidişimden utandırdılar beni, bize bir hoşçakal bile demedin, gelseydin öpüp sarılıp veda etseydin diyerek. Her neyse, tiyatro toplulugundayken ödevlerimiz olurdu dışarıda, hayatın içindeyken yapacağımız ödevler. Bunlardan biri de kendini topluluk içinde rezil etmekti. Bir gün sokağa çıkacak, bizi rezil edeceğini düşündüğümüz bir hareketi herkesin içinde yapacak ve gelecektik. Böylece sahnelediğimiz oyun sırasında hata yaptığımızda bunu profesyonelce ve hızlı bir şekilde telafi edebilmeyi, bunlardan dolayı kendimize güvenimizi yitirmemeyi, rezil olmaktan korkmamayı öğrenecektik. Dışarıda akan bi hayat var, biz sosyal fobi sahipleri ( kendiminkilere çok girip senin sayfanı meşgul ettiysem kusura bakma) o akan hayatın içine bir türlü karışamadığımızdan bunu yapabilen insanlar bize dışarıdan çok mükemmel görünüyorlar. Sanki onların doğuştan bizde olmayan bir yetenekleri varmış gibi. Ama aslında böyle değil, herkes hatalar yapıyor, düşüyor, üzülüyor, ağlıyor,başarısız olabiliyor. Bunun yanısıra büyük mutluluklar, sevinçler, başarılar da kazanıyor. Biz yalnızca madalyonun görünen yüzüne takılıp kalıyoruz, fakat benim kendime söyleyip durduğum bir şey var bu dünyada iki insanın etkileşiminden, paylaşımından daha güzel bir şey yok. Bizi insan yapan bu, yaşama sebebimiz bu diye düşünüyorum, birbirimizin duygularına, düşüncelerine, fikirlerine dokunarak çoğalıyoruz.

Çok acımasız insanlar var, sosyal fobi sahibi insanlar kumdan kaleler, kağıttan kuleler yapmaya meyillidir ve bunları tek bir fıske ile, bir nefes ile yıkan insanlara karşı yenik hissederler kendilerini. Ben kendimde bulduğum bir hatayı söyleyeyim sana, kırılmaktan, incinmekten öyle korkar olmuşum ki kişiliğimi insanlara olduğu gibi yansıtamıyorum kolay kolay. Samimi ilişkiler kurmaktan çekiniyorum, etrafımda insanlar olsa bile yüzeysel oluyor sohbetler, derinlemesine bir bağ kuramıyorum kolay kolay. Ve bu bir kısır döngü yaratıyor,bir yandan sevilmeyi, beğenilmeyi bekliyorsun diğer yandan gerçek seni yansıtmaya korktuğundan kimse seni olduğun gibi tanıyıp sevemiyor.

Dışarı çık, git rezil ol. Eve döndüğünde zafer kazanmışcasına gülümse. Emin ol, "oh bugünü de kurtardım kimseye alay malzemesi olmadan" diye düşünerek eve dönmekten daha büyük bir kazanç bu.

[maviinci]

Bu sayfada oldukça güzel deneyimler buldum :) Arşivliyorum :D Hepinize paylaşımlarınız için teşekkürler :)

[tanyeri]

eo_roxie Nickli Üyeden Alıntı

bir süre tiyatro toplulugunda vakit geçirmiştim, emin olun oyunculuktan çok hayat dersleri alıyorsunuz. Ben çalışma tempolarına fazla dayanamayıp (ve itiraf edeyim ortama, arkadaş gruplarına, ilişkilere kendimi ait hissedemeyip) topluluktan 1 ay sonra uzaklaştım, kaçar gibi ve sonra kendimi bir türlü sevdiremediğimi, kabullendiremediğimi düşündüğüm o insanlar kaçar gibi gidişimden utandırdılar beni, bize bir hoşçakal bile demedin, gelseydin öpüp sarılıp veda etseydin diyerek. Her neyse, tiyatro toplulugundayken ödevlerimiz olurdu dışarıda, hayatın içindeyken yapacağımız ödevler. Bunlardan biri de kendini topluluk içinde rezil etmekti. Bir gün sokağa çıkacak, bizi rezil edeceğini düşündüğümüz bir hareketi herkesin içinde yapacak ve gelecektik. Böylece sahnelediğimiz oyun sırasında hata yaptığımızda bunu profesyonelce ve hızlı bir şekilde telafi edebilmeyi, bunlardan dolayı kendimize güvenimizi yitirmemeyi, rezil olmaktan korkmamayı öğrenecektik. Dışarıda akan bi hayat var, biz sosyal fobi sahipleri ( kendiminkilere çok girip senin sayfanı meşgul ettiysem kusura bakma) o akan hayatın içine bir türlü karışamadığımızdan bunu yapabilen insanlar bize dışarıdan çok mükemmel görünüyorlar. Sanki onların doğuştan bizde olmayan bir yetenekleri varmış gibi. Ama aslında böyle değil, herkes hatalar yapıyor, düşüyor, üzülüyor, ağlıyor,başarısız olabiliyor. Bunun yanısıra büyük mutluluklar, sevinçler, başarılar da kazanıyor. Biz yalnızca madalyonun görünen yüzüne takılıp kalıyoruz, fakat benim kendime söyleyip durduğum bir şey var bu dünyada iki insanın etkileşiminden, paylaşımından daha güzel bir şey yok. Bizi insan yapan bu, yaşama sebebimiz bu diye düşünüyorum, birbirimizin duygularına, düşüncelerine, fikirlerine dokunarak çoğalıyoruz.

Çok acımasız insanlar var, sosyal fobi sahibi insanlar kumdan kaleler, kağıttan kuleler yapmaya meyillidir ve bunları tek bir fıske ile, bir nefes ile yıkan insanlara karşı yenik hissederler kendilerini. Ben kendimde bulduğum bir hatayı söyleyeyim sana, kırılmaktan, incinmekten öyle korkar olmuşum ki kişiliğimi insanlara olduğu gibi yansıtamıyorum kolay kolay. Samimi ilişkiler kurmaktan çekiniyorum, etrafımda insanlar olsa bile yüzeysel oluyor sohbetler, derinlemesine bir bağ kuramıyorum kolay kolay. Ve bu bir kısır döngü yaratıyor,bir yandan sevilmeyi, beğenilmeyi bekliyorsun diğer yandan gerçek seni yansıtmaya korktuğundan kimse seni olduğun gibi tanıyıp sevemiyor.

Dışarı çık, git rezil ol. Eve döndüğünde zafer kazanmışcasına gülümse. Emin ol, "oh bugünü de kurtardım kimseye alay malzemesi olmadan" diye düşünerek eve dönmekten daha büyük bir kazanç bu.

kesinlikle sayfamı mesgul etmıyorsun...memnun oldum...

Dışarı çık, git rezil ol. Eve döndüğünde zafer kazanmışcasına gülümse. Emin ol, "oh bugünü de kurtardım kimseye alay malzemesi olmadan" diye düşünerek eve dönmekten daha büyük bir kazanç bu.[/quote]

bu cümleni cok begendım.keske o kadar cesaretim olsaydı ... o zaman evde bos bos oturuyo olmazdım...benım gibi aktif ve yetenekli birinin çalışamıo olması,sosyal aktivitelere katılamıyor olması cok acı...

düşünüyorum da ; doktorlara terapinin tek seansı için ne mıktarlar harcıyoruz...hastaları toplayıp grup terapisi yapıyor...keske cesaretımızı toplayıp buluşabilsek...birbirimiizin yüzüne zorla da olsa bakıp,itiraf edebilsek...belki bizim için bu bi çaredir...hayal kuruyorum sanırım...bununla yasamaya alısmalıyız belkide...