daha etkin bir şekilde yardım alabilmek için kendimden biraz bahsetmek istedim

[nomad]

sevgili bluegirlx
yine ve yeniden sonsuz teşekkürler.

[montevo]

nomad Nickli Üyeden Alıntı

Öncelikle başlığı okuyan herkese merhaba
ben 30 yaşında bir bayanım. yaklaşık 10 yıldır depresyon okb ile mücadele ediyorum. antidepresanlarla geçen bunca yıldan sonra artık bazı şeylere dur dememin vaktinin geldiğine inanıyorum. Çünkü bir süre sonra tedavi olmaya çalışmaktan dahi yoruluyor insan. şu veya bu şekilde ilaca bağlı yaşamak ben kendi başıma bir hiç'im ve ilaçlara bağlı bir yaşantı sürüyorum hissiyatı vererek zaten hassas bir dengede duran psikolojimi ziyadesiyle bozmaya başladı ek olarak, ne yazık ki ilaçların tek başına yeterli olmaması da cabası.

sıkıntım yetersizlik ve değersizlik hissi. kendimi asla sevilmeye, arkadaşlığa, iyi bir hayat yaşamaya layık görmüyor oluşum. Ortamlara girmeye çekiniyorum (kimse benimle sohbet etmek istemez duygusuyla), kadın-erkek ilişkisine cesaret edemiyorum (ne de olsa ayrılacağız, beni sevemez kullanır gibi düşüncelerle), arkadaşlıklarımda ise her an tabiri caizse kazık yeme korkusuyla hareket ediyorum. Bu arada doktora yapıyorum ve ne de olsa çalışmalarım beğenilmeyecek diye işlerime yoğunlaşamıyorum.

halsizlik, keyifsizlik, aralıksız şekilde mutsuzluk hissi bu hayatın bir parçası oldu artık. yapmam gereken pekçok iş var ama parmak kımıldatmaya mecalim yok. dışarıya çıkmak, kişisel bakımlar (saç ve makyaj gibi) eziyet gibi geliyor ve bıraktım herşeyi. dışarı çıkmam gerektiğinde hep aynı kıyafeti giyip öyle çıkıyorum.

Son görüşmemizde doktorum süper ego'mun çok çok yüksek olduğunu ve bunu yenmem gerektiğini söyledi. Ben de bu konuda bilgi edinmeye çalışırken bu siteye rastladım. güzel paylaşımlar ve çok iyi sonuçlar alan insanlar var. Bu beni oldukça umutlandırdı.

Bu nahoş durumla baş edebilmek için, sitedeki yöneticilerden ve buradaki arkadaşlardan gelecek her türlü desteğe muhtaç ve her fikre açığım. Tavsiyelerinizi sabırsızlıkla bekliyorum.
Sevgilerimle

kırmızı ile belirttiklerimi okuldan kurtulana kadar çekiyordum.şu an bir kaçı kaldı.onları datemizlemeye uğraşıyorum. "suçluluk" telkinini dinleyerek kendimi suçlamaktan, ne olduğu bile belli değil, kurtulmaya çalışıyorum ve olumllu sonuçları da oluyor.okulda iken ,kendime olan nefreitmden,yüzümü yolardım.bunuda sivilceleir sıkıyorum diye gizlerdim.üniversiteye başlaynca yüzümü bıraktım ama elleirm boş durmuyordu.saçımı uzattım,onunla oynamaya başladım.askerde ise yine yolmaya başladım ama eskisi akdar değil elim yüüzm görünüyordu.şu sıralar ise tekrar başladım.özelllikle kolumu kıpkırmızı edene kadar yoluyorum.bi çaresi olsa keşke. neyse fazla sıkmayayım iyi akşamlar

nomad Nickli Üyeden Alıntı

Öncelikle başlığı okuyan herkese merhaba
ben 30 yaşında bir bayanım. yaklaşık 10 yıldır depresyon okb ile mücadele ediyorum. antidepresanlarla geçen bunca yıldan sonra artık bazı şeylere dur dememin vaktinin geldiğine inanıyorum. Çünkü bir süre sonra tedavi olmaya çalışmaktan dahi yoruluyor insan. şu veya bu şekilde ilaca bağlı yaşamak ben kendi başıma bir hiç'im ve ilaçlara bağlı bir yaşantı sürüyorum hissiyatı vererek zaten hassas bir dengede duran psikolojimi ziyadesiyle bozmaya başladı ek olarak, ne yazık ki ilaçların tek başına yeterli olmaması da cabası.

sıkıntım yetersizlik ve değersizlik hissi. kendimi asla sevilmeye, arkadaşlığa, iyi bir hayat yaşamaya layık görmüyor oluşum. Ortamlara girmeye çekiniyorum (kimse benimle sohbet etmek istemez duygusuyla), kadın-erkek ilişkisine cesaret edemiyorum (ne de olsa ayrılacağız, beni sevemez kullanır gibi düşüncelerle), arkadaşlıklarımda ise her an tabiri caizse kazık yeme korkusuyla hareket ediyorum. Bu arada doktora yapıyorum ve ne de olsa çalışmalarım beğenilmeyecek diye işlerime yoğunlaşamıyorum.

halsizlik, keyifsizlik, aralıksız şekilde mutsuzluk hissi bu hayatın bir parçası oldu artık. yapmam gereken pekçok iş var ama parmak kımıldatmaya mecalim yok. dışarıya çıkmak, kişisel bakımlar (saç ve makyaj gibi) eziyet gibi geliyor ve bıraktım herşeyi. dışarı çıkmam gerektiğinde hep aynı kıyafeti giyip öyle çıkıyorum.

Son görüşmemizde doktorum süper ego'mun çok çok yüksek olduğunu ve bunu yenmem gerektiğini söyledi. Ben de bu konuda bilgi edinmeye çalışırken bu siteye rastladım. güzel paylaşımlar ve çok iyi sonuçlar alan insanlar var. Bu beni oldukça umutlandırdı.

Bu nahoş durumla baş edebilmek için, sitedeki yöneticilerden ve buradaki arkadaşlardan gelecek her türlü desteğe muhtaç ve her fikre açığım. Tavsiyelerinizi sabırsızlıkla bekliyorum.
Sevgilerimle

Aynı ben...:D Bende böyleyim... Ama bunu ifade edemiyordum. Siz çok güzel anlatmışsınız .. :D Bende kurtulmaya çalışıyorum. Telkinleri dinleyeli 2 hafta oldu ve öncesine göre çok daha iyi hissediyorum kendimi. Bu durumdan kurtulacağıma, artık normal bir yaşantımın olacağına inanıyorum.. :D
Sizde inanın...Başarılar...