Çocukluk anılarımız ve bizde bıraktıkları izler...

[gülücan]

Merhaba arkadaşlar..böyle bir başlıkta çocukluk anılarmızı paylaşmanın faydalı bir fikir olacağını düşünüyorum.çünkü;bir insanın tüm hayatının geçirdiği çocukluk devresi sonrası şekillendiğini düşünüyorum..bir inşaatın temeli gibi.temel sağlam olmazsa kişinin hayatı biraz daha zor oluyo..gerçi temelin üzerine neyi naslı eklediğimiz de çok önemli.yetişkin bir insan olduğumuzdada birçok sorunumuz aslında yılla yıllar öncesine dayanmıyor mu?burada paylaşalım istedim..güzel anılarımızıda bizi üzen anılarımızıda.üzen anıları nasıl düzelttiğimizi yada düzeltebileceğimizide...hiç unutamadığımız çocukluk anılarımız neler..komik anılarımızda dahil..itiraflarımızda tabii..bende bişiyler yazmaya çalışıcam bakalım.neyi nekadar itiraf edebilieceğiz...hım ayrıca benzer bi başlık daha önce açılmışmı bilemiyorum.açılmışsa söylersiniz artık. içimizdeki çocuğa sevgilerle..

[gülücan]

Evet açılışı ben yapayım bari..yazıp rahatlayacağımı düşünüyorum..çocukluk yıllarımda ekonomik durumumuz pek iyi değildi.ilkokul 2. sınıftı yanlış hatırlamıyorsam.23 nisan gösterisi vardı.hatırlarmısınız güzel kıyafet diye bişey vardı.yani güzel kıyafetleri giyinip yürürdü çocuklar.benim pekte güzel bir kıyafetim yoktu.sonra öğretmenimiz kıyafet ayarladı.bende heyecanla giyinmek için uzanırken azarlar bi tarzda çek elini sanki kendi kıyafeti ne bu acele deyip kızdı.bütün hevesim kırıldı.halbuki ben koşarak gitmiştim öğretmenimin yanına..üzülerek hatırladığım bir anım..şimdi çok şükür istediğimi alacak kadar iyi durumdayım ama o günü silmiyor..

[gülücan]

Arkadaşlar eft yaparak bu anımı nasıl düzeltebilirim nasıl hayal etmeliyim dersiniz?bu arada yazmak gerçekten iyi geliyor..

[yaseminist]

Merhaba gülücan,
Bu konuda NLP Tekniklerinden faydalanabilirsin. Ben senin için bunlardan birini aşağıya yazacağım, bunun gibi bir sürü teknik var. NLP, olumsuz durumları olumluya dönüştürmede oldukça faydalı oluyor. İşte bunlardan biri de "Resim Çerçevesi" tekniği....

Resim Çerçevesi tekniği ile, geçmişte canımızı sıkan bir durumu, artık etkisiz bir hale getirebiliriz. Bu teknik, olaylara bakış açımızı büyük oranda değiştirir.

1. Sizi etkileyen, problemli bir durumu düşünün. Mutlaka çok büyük, içinden çıkılması zor bir konu olmasın. Günlük yaşamdaki, basit bazı sorunlarla başlayabilirsiniz. Bir şeyi ertelemek, bir alışkanlığı değiştirmek gibi.

2. Bu durumu, eski bir fotoğraf gibi tekrar görmeye çalışın. Sanki yıllar öncesinde yaşanmış ve bitmiş bir anı gibi görün. Eski bir resim haline getirin ve sonra da bu resmi, antika bir çerçeve içerisine yerleştirin. Bu çerçeve iyice eskimiş, tozlanmış bir çerçeve olsun. Baktığınız zaman, yıllar öncesinde yaşanmış bir olayı hatırlatsın size bu durum.

3. Şimdi kendinizi bir müzede hayal edin. Bu müzenin duvarlarında, çok eski zamanlardan kalma resimler var. Hepsi de antika fotoğraflar. Yüzlerce yıl öncesine ait resimler. Şimdi az önce oluşturduğunuz resmi, bu müzenin duvarlarından birine sağlam bir şekilde çivileyin. Şimdi bir başka olumsuz durumu da aynı şekilde çerçeveleyip bu müzenin duvarına asın. Sağlam bir şekilde çivilediğinizden iyice emin olun. Resimlerin üzerine aydınlanmaları için bir spot ışık ekleyin. Duvardaki diğer resimlere ve sizin eklediğiniz resimlere bakın. Hepsi de antika fotoğraflar. Hiçbirisi gerçek değil.

4. Müzenin kapısına doğru yaklaşın ve şimdi kapıyı açıp hızla müzeden uzaklaşın. Müzeyi ve müzedeki resimleri tamamen arkanızda bırakın ve hızla koşmaya başlayın. Geleceğe doğru hızlı adımlarla koşun. Önünüzde aydınlık, muhteşem bir yol var. Yemyeşil çimenler var. Masmavi bir gökyüzü var. Ve ileride sizi bekleyen, muhteşem bir yaşam var. O yaşama doğru var gücünüzle koşun şimdi.

5. Bakalım eski duygularınız hala yerinde mi? Şimdi de, çalışmaya ilk başladığımız zamanki duygularınıza bir bakın. O resimleri tekrar düşünün. Aklınıza herhangi bir olumsuzluk geliyor mu? Eğer uygulamayı yeterince yoğun yaptıysanız, eski duygularınızın artık tamamen yok olması gerekir.

[gülücan]

Teşekkür ederim yaseminist.dahaönce duymadığım bir yöntemdi.en uygun zamanda deneyeceğim.her olumsuz anım için bu yöntem geçerli olurmu dersin:)

[gülücan]

Arkadaşlar sizlerle paylaşmış olduğum bu anım sayesinde eğitimcilerede ne kadar büyük iş düşüyo bir kez daha görmüş olduk.keşke ilkokul öğretmenimi daha güzel anılarımda yaşatabilseydim.ne yazıkki çoğunluğu üzücü anılar.tabi benim aileminde etkisi az değil bunda.sınıfımızdaki ekonomik durumu iyi olan ve tabi çocuklarıyla daha ilgili olan ailelerin çocuklarını el üstünde tutardı öğretmenimiz.halbuki her çocuk sosyoekonomik düzeyine bakılmaksızın eşit derecede sevgiyi ve ilgiyi hak eder.burada eğitimci arkadaşlar varsa muhakkak dikkat ediyorlardır ama neolur azami ölçüde olsun dikkatiniz..sevgiyle kalınn..

[Berilce]

gülücan Nickli Üyeden Alıntı

Arkadaşlar sizlerle paylaşmış olduğum bu anım sayesinde eğitimcilerede ne kadar büyük iş düşüyo bir kez daha görmüş olduk.keşke ilkokul öğretmenimi daha güzel anılarımda yaşatabilseydim.ne yazıkki çoğunluğu üzücü anılar.tabi benim aileminde etkisi az değil bunda.sınıfımızdaki ekonomik durumu iyi olan ve tabi çocuklarıyla daha ilgili olan ailelerin çocuklarını el üstünde tutardı öğretmenimiz.halbuki her çocuk sosyoekonomik düzeyine bakılmaksızın eşit derecede sevgiyi ve ilgiyi hak eder.burada eğitimci arkadaşlar varsa muhakkak dikkat ediyorlardır ama neolur azami ölçüde olsun dikkatiniz..sevgiyle kalınn..

Malesef eğitimcilerimize gereken önem verilmiyor. Kanada, İsveç gibi Ülkelerde eğitimcilerin ücretleri yüksektir. Eğitimcilere büyük önem veriliyor oralarda, malesef belli okullar dışında kaliteli eğitim almak ta zor ve maddi imkanlar ön planda, okullarda kaliteli eğitim verilmediği için, insanlar çocuklarını Dershanelere gönderiyor. Bu arada eğitimcinin psikolojiside iyi olmalı ki, onunla direkt ilişkili olan öğrencinin de psikolojisi de iyi olsun...Dört dörtlük eğitimciler de var elbette, bence bu çok katmanlı bir şey...

[gülücan]

Ben daha çok öğretmenlerin çocukların psikloljik gelişimleri üzerindeki etkilerine değinmek istedim.biryerlere gelmemizde illaki büyük katkıları oldu.ama keşke daha sevgi dolu olsaydı.ailemden kaynaklanan sorunlarım olduğunda hassas kalbime daha narin yaklaşabilseydi.hepimizi aynı seVmesede hepimize aynı ölçüde değerli olduğumuzu hissettirseydi.hayatımıza çok daha büyük şeyler katmış olurdu..daha özgüvenli bireyler olarak yetişirdik böylelikle.

[toz]

Pek çocukluğa girmesede 12 yaşından sonra kendimi sürekli aşağılık bir yaratıkmış gibi hissetmeme neden olan sevgili annemin davranışları maalesef hayatımın Kalanını olduğu gibi etkiledi.Kalanını diyorum çünkü annemin yanında okumamak için edebiyat ve tarih öğretmenlikleri ile o zamanlar istanbul izmir ve ankara dışındaki bir çok ilde 4 yıllık fakülteye girecek puana sahipken gitmedim.Büyükşehir istiyordum çünkü o zaman yanıma taşınamazlardı.Sonra ankarada 2 yıllık bir okul bitirdim.Bölümümle ilgili Bodrum'da çalıştım.Sonra iyi bir puanla bankaya girdim marmaris'te işe başladım.ama hala o kadar değersizdim ki ne olduğumu,kim olduğumu,nasıl biri olduğumu birkaç sene öncesine kadar öğrenme fırsatım hiç olmadı.Çünkü kendimi reddetmiştim.Ben var mıydım,neydim,neye yarıyordum,neden vardım.Daha iyi olduğunu düşündüğüm kimseyle hayatımı geçirmeyi bile düşünmedim.Meğer o yüzdenmiş aile sorunları olan insanların beni bulması.Bu davetiyeyi ben sunuyormuşum.Sonra hiç olmaması gereken birşey oldu.Yani bu durumu anlamayacak insanlara göre.Sonra sanki koruyucu bir melek bu halimden çok sıkılıp,günümün ömrümün içine giriverdi.Bana beni anlattı.O kadar ki birşeyi ifade etmek için konuşmama bile gerek kalmıyordu.Nefesim bile neredeyse bütün günümü özetliyormuş.Oysa yıllardır yaptıklarımın ne kadar normal olduğunu düşünüyormuşum.Fakat birçok kişinin bunları yapmadıklarını, ancak bana melek söyleyince farkettim.Sonra iş yerinde sanki sözleşilmiş gibi peşpeşe aynı şeyleri duymaya başladım.Barındırdığım çok şeyin ne kadar özel ve güzel olduğunu farketmeme hepsi yardımcı oldu.Annemi affediyor muyum?Evet ama yıllarca beni kötülediği insanlar beni çok iyi tanıyorlarmış gibi konuşunca yine sinirim tavan yapıyor.Çok küçük ,o günün şartlarına,yaşıtlarıma ,büyüklerine yani hiçbirşekilde konu bile olmayacak şeylerden (ki hiçbir zaman zamane olamama rağmen,)hep sorumluluklarımı 14 yaşındayken bile tamamen yerine getiren biri olmama rağmen sürekli eleştirilip kötülenmek çok acı verici bir durum.İşin daha acısı ,hayat arkadaşımıda bu karaktere uygun seçtim.Şİmdi yıllardır bana bunun sorusu sorulur:Nasıl bunu yaptın.Çok isterdim" sizin yüzünüzden" demeyi ama yapmayacağım.Annemin yaşı 70 e yakın.ama bilmesinide istiyorum bana çizilmesi o kadar zor bir tek yol bıraktı ki.Ben şimdi ,yıllardan beri kendimi eksilte eksilte büyümeyi öğreniyorum.Çoğalmayı.Ne kötü ki sizde hiçbir emeği olmayan insanların bile size istediği gibi davranmasına tahammül etmek zorunda kalmak.Sonra öğrendim eğer seviyemi yitirmeden,dil yeteneğimi kullanırsam,kısa ve anlamaları 2 günlerini alacak cümlelerle ;onları alt edebilirdim.Yaptım.O yüzden eksiliyorum yada büyüyorum.Ama ben çocukluğumun 12 yaşına kadar olan kısmını istiyorum.İnciltememiş,kirlenmemiş,değerli,sevgili ablalı.....Affediyor muyum?evet affediyorum.Önce herşeye rağmen, ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim.Tahammülü öğrendim,Kendime saygı duyabileceğimi çooooook geçte olsa öğrendim.Çocuklarıma derin saygı duymayı onları çok sevmeyi öğrendim,birlikte büyümeyi,üretmeyi,aşkı öğrendim.İnsanın çocukları yanındayken en büyük güven olduğunu öğrendim.Meleklerin yeryüzünde de olabileceğini öğrendim.Ve bazen hiç olmaması gereken diye düşündüğümüz şeylerin,aslında ne kadar olması gerektiğini öğrendim.Affediyor muyum?Evet çünkü birkaç saat sonra güneş yeniden doğacak yüreğimden evrene.

toz Nickli Üyeden Alıntı

Pek çocukluğa girmesede 12 yaşından sonra kendimi sürekli aşağılık bir yaratıkmış gibi hissetmeme neden olan sevgili annemin davranışları maalesef hayatımın Kalanını olduğu gibi etkiledi.Kalanını diyorum çünkü annemin yanında okumamak için edebiyat ve tarih öğretmenlikleri ile o zamanlar istanbul izmir ve ankara dışındaki bir çok ilde 4 yıllık fakülteye girecek puana sahipken gitmedim.Büyükşehir istiyordum çünkü o zaman yanıma taşınamazlardı.Sonra ankarada 2 yıllık bir okul bitirdim.Bölümümle ilgili Bodrum'da çalıştım.Sonra iyi bir puanla bankaya girdim marmaris'te işe başladım.ama hala o kadar değersizdim ki ne olduğumu,kim olduğumu,nasıl biri olduğumu birkaç sene öncesine kadar öğrenme fırsatım hiç olmadı.Çünkü kendimi reddetmiştim.Ben var mıydım,neydim,neye yarıyordum,neden vardım.Daha iyi olduğunu düşündüğüm kimseyle hayatımı geçirmeyi bile düşünmedim.Meğer o yüzdenmiş aile sorunları olan insanların beni bulması.Bu davetiyeyi ben sunuyormuşum.Sonra hiç olmaması gereken birşey oldu.Yani bu durumu anlamayacak insanlara göre.Sonra sanki koruyucu bir melek bu halimden çok sıkılıp,günümün ömrümün içine giriverdi.Bana beni anlattı.O kadar ki birşeyi ifade etmek için konuşmama bile gerek kalmıyordu.Nefesim bile neredeyse bütün günümü özetliyormuş.Oysa yıllardır yaptıklarımın ne kadar normal olduğunu düşünüyormuşum.Fakat birçok kişinin bunları yapmadıklarını, ancak bana melek söyleyince farkettim.Sonra iş yerinde sanki sözleşilmiş gibi peşpeşe aynı şeyleri duymaya başladım.Barındırdığım çok şeyin ne kadar özel ve güzel olduğunu farketmeme hepsi yardımcı oldu.Annemi affediyor muyum?Evet ama yıllarca beni kötülediği insanlar beni çok iyi tanıyorlarmış gibi konuşunca yine sinirim tavan yapıyor.Çok küçük ,o günün şartlarına,yaşıtlarıma ,büyüklerine yani hiçbirşekilde konu bile olmayacak şeylerden (ki hiçbir zaman zamane olamama rağmen,)hep sorumluluklarımı 14 yaşındayken bile tamamen yerine getiren biri olmama rağmen sürekli eleştirilip kötülenmek çok acı verici bir durum.İşin daha acısı ,hayat arkadaşımıda bu karaktere uygun seçtim.Şİmdi yıllardır bana bunun sorusu sorulur:Nasıl bunu yaptın.Çok isterdim" sizin yüzünüzden" demeyi ama yapmayacağım.Annemin yaşı 70 e yakın.ama bilmesinide istiyorum bana çizilmesi o kadar zor bir tek yol bıraktı ki.Ben şimdi ,yıllardan beri kendimi eksilte eksilte büyümeyi öğreniyorum.Çoğalmayı.Ne kötü ki sizde hiçbir emeği olmayan insanların bile size istediği gibi davranmasına tahammül etmek zorunda kalmak.Sonra öğrendim eğer seviyemi yitirmeden,dil yeteneğimi kullanırsam,kısa ve anlamaları 2 günlerini alacak cümlelerle ;onları alt edebilirdim.Yaptım.O yüzden eksiliyorum yada büyüyorum.Ama ben çocukluğumun 12 yaşına kadar olan kısmını istiyorum.İnciltememiş,kirlenmemiş,değerli,sevgili ablalı.....Affediyor muyum?evet affediyorum.Önce herşeye rağmen, ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim.Tahammülü öğrendim,Kendime saygı duyabileceğimi çooooook geçte olsa öğrendim.Çocuklarıma derin saygı duymayı onları çok sevmeyi öğrendim,birlikte büyümeyi,üretmeyi,aşkı öğrendim.İnsanın çocukları yanındayken en büyük güven olduğunu öğrendim.Meleklerin yeryüzünde de olabileceğini öğrendim.Ve bazen hiç olmaması gereken diye düşündüğümüz şeylerin,aslında ne kadar olması gerektiğini öğrendim.Affediyor muyum?Evet çünkü birkaç saat sonra güneş yeniden doğacak yüreğimden evrene.

Yazdıkların ne kadar da tanıdık ama sen daha şanslısın 12 diyorsun ben kendimi bildim bileli hatta bilmeden başladı , beni hep hizmetçi olarak gördü başkalarının da öyle görmesini sağladı . Kullanmak için doğurduğunu düşünüyorum hep , anne olduktan sonra kıymetimi anlarsın dedi ama ben anne olduktan sonra anneme kin duymaya başladım , nasıl o kadar kötü olabildi diye . Üvey annenin bile yapamayacağı eziyetleri nasıl yaptı diye , hiç mi içi sızlamadı . Şimdi nerde birine dayak atan özellikle korumasız yavrusuna evire çevire eziyet edesim geliyor nasıl bu kadar aciz olabiliyorlar diye ... Yavruma daha sıkı sarılıyorum , ben çok büyük dersler aldım yaptıklarından , dilerim herkes bu dersleri almak zorunda kalmadan çok iyi birer anne ve baba olur. Şimdi kendime güvenmeye ve aşağılık duygularımı yenmeye çalışıyorum.