[nilgün07]

tşkler hayalcim...beni çok iyi anlıyorsun asla kırılmam darılmam yazdıklarına iyiniyetini kalbini biliyorum çünkü.elimde mesleğim var.sadece 4 yıl resmi olarak çalıştım halk eğitimde el sanatları öğretmenliği yaptım.ama evde hiç boş durmadım.hep kendi harçlığımı çıkardım eşimden hiç para istemedim...o yüzden hem maddi hem manevi yükü kaldıramadım çok yüklenmeyi terkettim.(başka sorunlarda vardı elbette)boşandıktan sonra ailemin beni sahiplenmemesi tutunacak bir dal aramam beni hatalı bir evliliğe daha itti.öyle bir cesaretle boşanmıştım ki...kendimi mantıklı ayakları üzerinde durabilen biri olarak görürdüm hep.hiç aklımda olmayan şeylerle karşılaştım.anlatamadığım o kadar çok şey varki..sanki şimdi yere yapışmış gibi hissediyorum kendimi..en önemlisi ona olan güvenimi kaybettim.sevgimi saygımı kaybettim.akşama kadar çocukla uğraşıyorum.niçin ..neden??? kim için??hep bu sorular kafamda.yanımda kimsem yok yalnız yaşamaya yeniden bir düzen kurmaya cesaretim yok.birde eşim o kadar bana dayamış durumda ki kendini her yönden....(nerdeyse annesi gibiyim)ben onu terkedersem hayatı bitecek kendini içkiye verecek...ama bişeyleri değiştirmek içinde kendi çaba sarfetmiyor benden bekliyor herşeyi..bende kendime bakıyorum yüreğim tükenmiş hissediyorum sabrım kalmamış.
hayalcim çocuğun annesi evlendi zaten o yüzden verdi...eşimin annesi 2 aydır "çocuğu attınız üzerime"diye söylenince cumartesi günü gelmiş 2-3 saat durdu gitti.sevgi olayını çok denedim.sevgiyle içkiyi bıraktırırım,sevgiyle bişeyleri değiştiririm diye çok uğraştım.diyorki"utanıyorum senin iyi niyetinden"ama biliyorki benimde ailemle konuşmadığımı sanki onunla yaşamaya mecburmuşum gibi davranıyor bana.belki zamanla birşeyler yoluna girermi?çocuğun günahına girmeyim sabredeyim diyorum.kendimi yiyip bitiriyorum.başkada çarem yok gibi görünüyor.
tşkler bana destek olduğunuz için.iyiki varsınız...