[Umutlu]

Kendimizi Sevmedik!!!

Asıl eksiklik, eksik olduğumuzu düşünmekti.
Asıl eksiklik, çareyi başkasında aramaktı.
Hayatın matematiği farklı; iki yarımı toplayınca bir etmiyor.
İnsan tek başına mutsuzsa başka biriyle de mutlu olamıyor.
Önce yalnızdık...
Dokuz ay boyunca karanlık bir yerde dışarı çıkmayı bekledik ve dünyaya
ağlayarak geldik. Pişman gibiydik. Ya da mecburen gelmiş gibi.
Biraz büyüdükten sonra, kendimizi bildiğimiz anda, içimizi
kemiren,
kalbimizi kurcalayan o tuhaf duyguyu hissettik: Bir yerde bir
eksik var.
Korktuk. "Bunun sebebi ne?" diye sorduk kendimize. Cevabı
yapıştırdık:
"Demek ki sahip olmadığımız bir şeyler var. O yüzden eksiklik
hissediyoruz."
Çocukken, "yaşımız küçük" diye düşündük. Her istediğimizi
yapamıyoruz.
Kurallar, yasaklar var. Büyüyünce her şey yoluna girecek.
Büyüdük.Bir şey değişmedi. Yine huzursuzduk. İçimizden bir ses
aynı
sözcükleri fısıldıyordu: "Bir eksik var."
Kafamız karıştı. Nasıl kurtulacağız bu iğrenç duygudan? Nasıl
geçecek bu?
Aklımıza yeni cevaplar geldi: Okulu bitirince geçecek. İşe
girince geçecek.
Para
kazanınca geçecek. Tatile gidince geçecek.
Okulu bitirdik. Diploma aldık. İşe girdik. Kartvizit aldık.
Çalıştık. Para
kazandık. Taşındık. Araba aldık. Seviştik. Eve yeni eşyalar
aldık. Tatile
gittik. Dans ettik. Terfi ettik. Kartviziti değiştirdik. Daha
çok çalıştık.
Daha çok para kazandık. İçki içtik. İlaç içtik.
Geçmedi. "Bir yerde bir eksik var" hissi, hala orada duruyordu.
Bu sefer de "Sevgilimiz olunca geçecek" dedik. "Yalnızlığımız
sona erince
bu illetten kurtulacağız." Beklemeye başladık.
Derken, biri çıktı karşımıza. Aşık olduk. Ve anında başka biri
olduk. Daha
güçlü, daha güzel, daha akıllı biri.
Hesap cüzdanları,
kartvizitler, hatta
ilaçlar bile böyle hissetmemizi sağlamamıştı.
Sevgilimizin gözlerinde, daha önce bize verilmemiş kadar büyük
sevgi ve
hayranlık gördük. Sevgilimizin gözlerinde Tanrı' yı gördük.
Işığı gördük.
"Tünelin ucundaki ışık bu olmalı" diye düşündük "kurtulduk."
Sonra bir gün, daha dün bize deli gibi aşık olan insan çekip
gidiverdi. Ya
da artık eskisi gibi sevmediğini söyledi. Ya da başka birine
aşık olduğunu
söyledi. Ya da daha kötüsü, başka birine aşık oldu ama
söylemedi. Telefonu açmamasından, elimizi tutmamasından,
sevişmemesine bahane bulmak zorunda kalmamak için biz uyuduktan
sonra yatağa
gelmesinden anladık, bir terslik olduğunu. Belki de
sevmekten vazgeçen veya terk eden sevgilimiz değildi, bizdik. Fark
etmez.

Sonuçta aşk bitti.

Simdi her yer bomboş. Simdi tekrar yalnızız. Başladığımız yere
döndük.

Yıllarca uğraştık, eksiğin ne olduğunu bulamadık. Halbuki her
şeyi denedik,
her yere baktık.
Öyle mi?
Bakmadığımız bir yer kaldı. İçimize bakmadık.
Eksik parçayı dışarda aradık ama içimizde saklı olabileceğini
akıl etmedik.Birilerini sevdik, birileri bizi sevsin diye uğraştık ama
kendimizi sevmedik.
Şaşıracak bir şey yok, tabi ki
sevmedik. Kendimizi sevsek bu
kadar koşturur muyduk? Canımız yanmasın diye duvarların ardına
saklanır mıydık? Kendimizi boş sanıp doldurmaya uğraşır mıydık?
Terk edilmekten korkar mıydık?