Ben Her Şeyim...

[hayatimdegisti]

Selma Candan Yazıları ( Reiki Master )



Ben Her Şeyim...

Pek çok insanın olduğu gibi, benim yaşamımda da çelişkiler çok fazlaydı.
İsteklerim, düşündüklerim, yaptıklarım…
Kimi zaman benim için değerli olan, ille de bunu yaşamalıyım dediğim bir şey, bir süre sonra anlamını yitirip, tamamen farklı bir şekle dönüşebiliyordu. Bu belki de, o an yaşadığım başka bir olayın sonucu, ya da konuştuğum bir kişiden etkilenerek çıkardığım bir sonuçtu. Verdiğim kararlar çoğunlukla, o an hissettiklerimle ilgiliydi. Bir başkası için mantıklı ya da doğru olup olmadığını bilemiyordum. Kendimce doğru olduğunu düşünmüş ve öyle olmasını istemişimdir.

Çevremdekiler beni onaylar ya da onaylamaz. Bu da garip bir düşünce aslında. Kendimi iyi ve güçlü hissettiğim zamanlar umurumda bile değildi, kimseye borçlu değildim, ben sadece kendi yaşamımdan sorumluyum. Ama kendimi iyi ve güçlü hissetmediğim zamanlar böyle düşünmezdim.

Uzun bir süredir kendimi çok iyi hissediyorum. Kendime döndüğüm ve kendimle olduğum anlar daha çok ve böyle anlarda kendimi içimde yüceltiyorum. Çevremdeki insanları uzun uzun inceliyorum, onları dinliyorum. Onları öğrendikçe de hoş bir takdir duygusu kaplıyor içimi. Kendi değerimi görüyorum onlara bakarken, neler öğrendiğimi, neleri başardığımı ve nasıl daha iyi olduğumu görüyorum. İyiyim ben… Gerçekten iyi ve doğru bir insanım…

Ve uzun süredir beni mutlu eden duygularımı fark ediyorum, pek çok insanda göremediğim duyguları.
Yaşama arzusu, yaşama sevinci, yaşama sevgisi, istek, heyecan…
Bütün bu güzel duyguları çoktan unutanları ya da hiç duyumsamayanları düşünüyorum.

Kalbim her an sevgi, sevinç ve heyecanla atmalı. İçimdeki kanat çırpan kuşu hissetmeliyim. Bir yere giderken heyecanla, neşeyle uçar gibi gitmeliyim. Hiç kimseyi, hiçbir şeyi beklememeliyim artık. Yanına gittiğim, orada olmalı.

Sabah aynaya baktığımda, gözlerimin ışıltısı olmalı ilk günaydınım…

Bu duyguları yaşamak için çok uzun zaman bekledim ben. Hem de ne beklediğimi bilmeden.
Bezgin, kendini bırakmış, her şeyden vazgeçmiş, karamsar, umutsuz, mutsuz, neşesiz…

Şimdi böyle insanlardan, laf olsun diye yaşayanlardan kaçıyorum bazen. Onlar gibi olduğum zamanları hatırlatıyorlar ve aslında beni daha iyi olmaya, daha güzel yaşamaya teşvik ediyorlar.

Ben şimdi yaşamın tam kendisiyim. Şarkıyım, cıvıldayan kuş sesiyim, çiçek kokusuyum, gökkuşağının renkleriyim, günüme doğan güneşim, gecemi aydınlatan ay ışığıyım…
Yaşamın her anında, her soluk alıp verişimde mutlu ve huzurlu hissederim kendimi.
Her solukta sahip olduklarıma şükrederim, Allah’ın bana verdiklerine, benden aldıklarına ve bana bıraktıklarına şükrederim.

Ben her şeyim. Ben enerjiyim. Ben mutluluğum. Ben neşeyim. Ben sevgiyim. Ben aşkım. Ben arzuyum. Paylaşılırsa daha çok olurum.

İçimde ki çocuğun sesini duyabiliyorum artık. Kendime yetebiliyorum.
Ve asla yalnız olmadığımı, olmayacağımı biliyorum.
Hayat bize sunulmuş bir armağandır ve ben bu armağanı dolu dolu kullanmak istiyorum.
Elde edemediklerime, yitirdiklerime değil, başarabileceklerime ve elde edeceklerime bakıyorum.
Attığım her adımın tadını çıkartarak yürüyorum yaşam denen yolda.
Kendimle daha derin bir bağlantı kuruyorum ve derinleştikçe yaşama daha çok bağlanıyorum.

Selma Candan
21 . 04 . 2006

http://www.candanreiki.com

[Umutlu]

Kendimizi Sevmedik!!!

Asıl eksiklik, eksik olduğumuzu düşünmekti.
Asıl eksiklik, çareyi başkasında aramaktı.
Hayatın matematiği farklı; iki yarımı toplayınca bir etmiyor.
İnsan tek başına mutsuzsa başka biriyle de mutlu olamıyor.
Önce yalnızdık...
Dokuz ay boyunca karanlık bir yerde dışarı çıkmayı bekledik ve dünyaya
ağlayarak geldik. Pişman gibiydik. Ya da mecburen gelmiş gibi.
Biraz büyüdükten sonra, kendimizi bildiğimiz anda, içimizi
kemiren,
kalbimizi kurcalayan o tuhaf duyguyu hissettik: Bir yerde bir
eksik var.
Korktuk. "Bunun sebebi ne?" diye sorduk kendimize. Cevabı
yapıştırdık:
"Demek ki sahip olmadığımız bir şeyler var. O yüzden eksiklik
hissediyoruz."
Çocukken, "yaşımız küçük" diye düşündük. Her istediğimizi
yapamıyoruz.
Kurallar, yasaklar var. Büyüyünce her şey yoluna girecek.
Büyüdük.Bir şey değişmedi. Yine huzursuzduk. İçimizden bir ses
aynı
sözcükleri fısıldıyordu: "Bir eksik var."
Kafamız karıştı. Nasıl kurtulacağız bu iğrenç duygudan? Nasıl
geçecek bu?
Aklımıza yeni cevaplar geldi: Okulu bitirince geçecek. İşe
girince geçecek.
Para
kazanınca geçecek. Tatile gidince geçecek.
Okulu bitirdik. Diploma aldık. İşe girdik. Kartvizit aldık.
Çalıştık. Para
kazandık. Taşındık. Araba aldık. Seviştik. Eve yeni eşyalar
aldık. Tatile
gittik. Dans ettik. Terfi ettik. Kartviziti değiştirdik. Daha
çok çalıştık.
Daha çok para kazandık. İçki içtik. İlaç içtik.
Geçmedi. "Bir yerde bir eksik var" hissi, hala orada duruyordu.
Bu sefer de "Sevgilimiz olunca geçecek" dedik. "Yalnızlığımız
sona erince
bu illetten kurtulacağız." Beklemeye başladık.
Derken, biri çıktı karşımıza. Aşık olduk. Ve anında başka biri
olduk. Daha
güçlü, daha güzel, daha akıllı biri.
Hesap cüzdanları,
kartvizitler, hatta
ilaçlar bile böyle hissetmemizi sağlamamıştı.
Sevgilimizin gözlerinde, daha önce bize verilmemiş kadar büyük
sevgi ve
hayranlık gördük. Sevgilimizin gözlerinde Tanrı' yı gördük.
Işığı gördük.
"Tünelin ucundaki ışık bu olmalı" diye düşündük "kurtulduk."
Sonra bir gün, daha dün bize deli gibi aşık olan insan çekip
gidiverdi. Ya
da artık eskisi gibi sevmediğini söyledi. Ya da başka birine
aşık olduğunu
söyledi. Ya da daha kötüsü, başka birine aşık oldu ama
söylemedi. Telefonu açmamasından, elimizi tutmamasından,
sevişmemesine bahane bulmak zorunda kalmamak için biz uyuduktan
sonra yatağa
gelmesinden anladık, bir terslik olduğunu. Belki de
sevmekten vazgeçen veya terk eden sevgilimiz değildi, bizdik. Fark
etmez.

Sonuçta aşk bitti.

Simdi her yer bomboş. Simdi tekrar yalnızız. Başladığımız yere
döndük.

Yıllarca uğraştık, eksiğin ne olduğunu bulamadık. Halbuki her
şeyi denedik,
her yere baktık.
Öyle mi?
Bakmadığımız bir yer kaldı. İçimize bakmadık.
Eksik parçayı dışarda aradık ama içimizde saklı olabileceğini
akıl etmedik.Birilerini sevdik, birileri bizi sevsin diye uğraştık ama
kendimizi sevmedik.
Şaşıracak bir şey yok, tabi ki
sevmedik. Kendimizi sevsek bu
kadar koşturur muyduk? Canımız yanmasın diye duvarların ardına
saklanır mıydık? Kendimizi boş sanıp doldurmaya uğraşır mıydık?
Terk edilmekten korkar mıydık?

[mügeee]

Sevgili umutlu ben çok beğendim yazınızı harika olmuş siz mi yazdınız merak ettim doğrusu?Sevgiler...

[Umutlu]

Kimin yazdığını bilmediğim,nicedir sakladığım ve sevdiğim bir yazıdır .Pekçoğumuzun ruhuna ayna tutacağına inandığım için sizlerle paylaşmak istedim.Beğenmenize sevindim Müge.Sevgilerimle

[Umutlu]

Elbette ben herşeyim!!Boşuna taşımıyoruz şu göğüs kafesindeki
ağzına kadar sevgi ve umut dolu koca yüreği!!Kıyıda köşede neresine pusmuşsa hayatın
çıkabilirler karşıma birbir ya da topyekün ne farkeder...Kim korkuyorki be ey hayat ne kadar varsa zorun
çıkar karşımada savaşalım,çıkar karşıma ki gör bakalım ne kadar cengavermiş ne kadar değilmiş bu yürek; varmı öyle kolay
kolay teslim bayrağını çekmek!Buyur dört başı mamur meydan savaşına gerekirse yine ,yeniden, umudumun son damlasını tüketinceye kadar...Var mısın ey hayat?!Ben varım hodrimeydan... wave

[aysekim]

ne güzel içiniz pozitif enerji ile dolmuş.hayatın farkındalıgını anlamak güzel şey.insan kendini yüceltmeli bence.içimizdeki çocuk daha büyümedi.

[melinaa]

Yerin seni cektigi kadar agirsin
kanatlarin cirpindigi kadar hafif..
kalbinin attigi kadar canlisin
gozlerinin uzagi gorduğu kadar genc...
sevdiklerin kadar iyisin
nefret ettiklerin kadar kotu..
ne renk olursa olsun ka$in gozun
kar$indakinin gordugudur rengin..
ya$adiklarini kar sayma:
ya$adigin kadar yakinsin sonuna;
ne kadar ya$arsan ya$a
sevdigin kadardir omrun..
gulebildigin kadar mutlusun
uzulme bil ki agladigin kadar guleceksin
sakin bitti sanma her $eyi,sevdigin kadar
sevileceksin.
güne$in doğu$undadir doganin sana verdigi deger
ve kar$indakine deger verdigin kadar insansin
bir gun yalan soyleyeceksen eger
birak kar$indaki sana guvendigi kadar inansin.
ay i$igindadir sevgiliye duyulan hasret
ve sevgiline hasret kaldigin kadar ona yakınsın
unutma yagmurun yagdigi kadar islaksin
gune$in seni isittigi kadar sicak.
kendini yalniz hissetigin kadar yalnizsin
ve guclu hissettigin kadar guclu.
kendini guzel hissettigin kadar guzelsin..
i$te budur hayat!
i$te budur ya$amak bunu hatirladigin kadar ya$arsin
bunu unuttugunda aldigin her nefes kadar u$ursun
ve kar$indakini unuttugun kadar cabuk unutulursun
cicek sulandigi kadar guzeldir
ku$lar otebildigi kadar sevimli
bebek agladigi kadar bebektir
ve her$eyi ogrendigin kadar bilirsin bunu da ogren,
sevdigin
kadar
sevilirsin..