affedemeyenler için

[MuminOKAN]

AFFETMEK

Affetmek eğilmektir..

Kırılmadan eğilmektir.. affetmek acıların yükünü, acıların yükü altında güçlü olarak eğilmektir.. kırılmadan.. ama affetmek çok çabuk yaralardan iyileşmektir.. yaralardan ve acılardan kurtulma gücüdür.

Yaşam haksızlıklarla doludur.. ama yaşamın acımasızlıklarına karşı affedici ol..

**

ve kendini affet.. bugüne kadar pişmanlık duyduğun tüm yaptıklarından dolayı kendini affet.. ve yapmak isteyip de yapamadıklarından dolayı kendini affet.. bugüne kadar yapamadıklarından dolayı kendini affet..

ve.. tam kendin olmak için kendini affet..tüm pişmanlıklardan dolayı kendini affet..

kendi içine yaptığın her adımda kendini affet..

kendi kendini affettikçe ruhunu temizleyeceksin..

ruhunu temiz pırıl, taze sularla yıkamaya başlıyorsun.. etrafında iyileştirici ışığın parıldadığını göreceksin.. etrafında kutsal bir ışık parıldamaya başlayacak..

kendini affettikçe.. başka insanları affetme gücün ortaya çıkmaya başlayacak.. kendinden utanç duymadığın zaman.. kendini affetmeye başlamışsın demektir.. kendini affetmek kendini sevmektir..

kendini olduğun gibi kabul ettiğin zaman..

ruhun temizleniyor..

o ruhun.. temizlendikçe..

başkalarında o insanları affetme gücünü buluyorsun..

benim sesimi duydukça.. içindeki acıları attıkça.. kendi kendini affetme duygunu ortaya çıkarıyorsun..

bugüne kadar başına gelen şeylerin o kadar kötü olmadığını görüyorsun..

mutsuz olmaya, acı çekmeye, ihanete uğramaya hakkın olduğunu öğreniyorsun..

kızma hakkın olduğunu öğreniyorsun..

başkaları sana haksızlık yaptığı zaman.. kızma hakkın olduğunu öğreniyorsun..

duyguları anlama, söyleme hakkın var..

duygularını gömersen..

kızgınlıklarını, gücenmişliklerini, bedenin altına itmeye kalkarsan.. bil ki bir gün patlarlar.. aynı bir yanardağın patlaması gibi patlarlar.. bir yanardağ gibi.. kızgın lavları fırlatırlar..

bir tüpün patlaması gibi.. sıkışmış gazın patlaması gibi.. patlarlar..

**

seni incitenlerle yüzleş.. acı verenlerle yüzleş.. söyle onlara ne kadar kötü hissettiğini.. sadece.. burada, hayalinde söylemen yeterli.. sözle bütün yaptıkları kötülükleri..

affetmek onları sevmek değildir.. onların yaptıklarını unutmak değildir.. bütün sınırlarını koruyabilirsin.. ilişkilerini istediğin gibi ayarlayabilirsin..

adalet her zaman istediğini gibi olmaz.. tanrının adaleti de senin istediğin gibi olmaz.. ama affetmek adaletinde ötesindendir.. çünkü tek bir sonucu vardır.. senin iyileşmendir..

**

bazen insanlar seni incitirler.. bazen sana acı verirler.. neden biliyor musun.. çünkü onlarda büyüyorlardır.. öğreniyorlardır.. onların yetersizliklerini affet.. onların insan oldukları için affet.. onlar tanrının yarattığı insan olduğu için affet..

affetmeyi reddetmek kendine acı vermeye devam etmektir.. kendini kurban olmaya devam etmektir..

**

affetmedikçe kafese kapanmış bir kurbansın ve bir kurban olarak kalacaksın.. kurbanlık bir koyun olarak kalacaksın..

**

kurbanlığı ret et.. ve affeden bir kişi haline dönmeyi iste..

**

affetmeye nasıl karşı koyduğunu düşün.. içindeki canavarları nasıl korumaya çalıştığını düşün.. bunları içinde tutmak için nasıl enerji harcadığını düşün.. bu enerjiyle hayatı bambaşka bir gözle görebilirsin.. bu kızgınlıklarını korumak için harcadığın enerjiyi mutluluğun için kullan..

**

affet gücü eline al.. kendi kontrolünü eline al.. kurban kalmak için harcadığın enerjiyi kendi kontrolünü eklinde tutmaya harca..

**

affetmek en imkansız durumlarda bile mümkündür.. en acı durumlarda bile mümkündür.. asla ve asla affedilmeye mümkün olmayan için mümkündür.. affetmek seni yaradanın iyiliklerine saygı duymaktır.. seni yaratanın içine yerleştirdiği o özü hissetmektir..

**

seni yaratanı içinde hissetmek istiyorsan affedeceksin..

dünyaya o ilk geldiğin anı hissetmek istiyorsan affedeceksin.. tanrıyla bütünleştiğin ana ulaşmak istiyorsan affedeceksin..

**

affetmek gerçek bir reçetedir..

**

kötülüklerden duyduğun acıları geçirecek tek ilaç affetmektir..

**

tıkanmışlıkları kaldırmak istiyorsan affetmekten başka hiçbir çare yoktur.

bu bir seçim..

affediyorum ve iyileşiyorum..

sağlıklı yaşamak için bir seçim..

o vahşetin içinden.. o kinlerin içinden, bulacağın bir seçim.. o güzel yolu bulabilmek için yapabileceğin tek şey affetmek..

**

büyüklerini affetmekte zorlanırsan.. anne baban gibi..

zorlanırsan..

hatırla onlar da aynı senin gibi yetiştiler.. onlar da aynı kendi anne babalarından aynı senin çektiğin eziyetleri çektiler.. onlar nasıl öğrendilerse.. ne yaşadılarsa.. sana onu aktardılar..

onlarda birer kurban.. onlarda birer kurban.

Onlar belki sürekli kurban..

Acıyı unutmak zorunda değilsin.. acıları unutmadan affedebilirsin.. unutma ama acıtmasın.. acıyı hatırla.. acının kendisi değil.. olayı hatırla ama acıyı değil.. ve hatırla ve affet.. acıları sil.. kendi içinde oluşan acıları affet..

**

affetmeye başladığın zaman içinde iyileşmede başlayacak.. yolu akması gereken yöne çevireceksin.. affederek o nehri yoluna sokacaksın.. affederek o yarayı mikroplardan temizleyeceksin.. yaralar temizlenince kendiliğinden iyileşme başlar.. iyileşme enerjisini serbest bırakacaksın..

acısız ilişki yoktur..

her ilişkinin içindeki sevgiyi görebilmen için affetmen lazım.. hiçbir saldırı affedilemez değildir..

aklını kullan.. içindeki bilgeliği hisset..

içindeki affetme gücünü hisset..

affedilmek istediğin zamanları hatırla.. kendin için istediğini başka insanlara ver..

önce küçük şeyler bul affedecek.. böyle affetmeye alışmaya başla.. basit basit affettikçe.. zamanla büyük sorunları da affetmeye başlayacaksın..

affetmek öğrenmektir.. öğrendikçe affedersin.. affetikçe öğrenirsin.. aynı olayı, aynı kişiyi tekrar tekrar affedebilirsin..

affetmek başta gereksiz bir şey gibi gelebilir.. ama affettikçe, içindeki olumlu değişikliği gördükçe.. daha çok affedeceksin..

hiç kimse sana kendini daha kötü hissetmene neden olamaz..

kurban olmayı seçme hakkında var..

özgür olmayı seçme hakkında var..,kendi duygularını içine tıkma hakkında var..

seçim senin.. tık ya da bırak..

o kini nefreti tuttukça.. başkaları değiştiremezsin.. sadece sadece ve seni değiştirir.. ama sadece hastalıklara doğru götürerek değiştirir..

affedemem değdin zaman.. sor kendine.. affetmiyeceğim mi demek istiyorsun..

kalbine dön.. kalbinin sesini duy..

içinin sesini.. içinin gücünü duy.. affedemem mi? Affetmiyeceğim mi?

Affetmek cesarettir.. affetmek büyüklüktür.. affetmek kararlılıktır..

Kaz içini derinlere doğru.. ara.. o gücü bulacaksın.. aradığın gücü bulacaksın..

Affetiğin zaman kalbini iyiliklere açacaksın.. affettiğin zaman bugünün yabancıları yarının dostları olacak..

Affettiğin zaman o huzuru bulacaksın..

Acılar.. kırgınlıklar.. senin yaşama arzunu oraya gömüyorlar..

İçine baktıkça sadece kötülükleri görüyorsun..

İçindeki huzurun ortaya çıkmasını istiyorsan.. affedeceksin..

Kendi seçimini yapacaksın.. başka insanların sesini dinlemeyeceksin.. düşünmeden evet demeden yargılamadan.. kurbanın onlar olduğunu bilerek affedeceksin.. kendini kurbanlıktan kurtaracaksın..

Birisi seni affetmezse de bunun cevabı onu affetmemek değildir.. seni affetmediği içinde onu affedeceksin.. eğer sen onu affetmezsen seni bağlamasını kabul etmiş olursun..



AFFET VE HUZURA KAVUŞ.

Affetmek istediğin insanı düşün.. o insanın etrafını tanrının ışığı sarıyor… ve sende aynı ışığın içine doğru yürüyorsun.. ve birlikte o tansırını varlığını hissediyorsun..

Hiçbir özür bulamazsanda affet.. hiçbir neden bulamazsanda affedeceksin..

Affını kendine saklarsan..

Yanlışların kendiliğinden doğru olmasını beklersen..

Kendini ebediyen kafese tıkmış oluyorsun..

Onu beklersen, özrü beklersen..

Kendini ömür boyu hapse mi mahkum ediyorsun.. onlar seni oraya tıktılar ama çıkarmak senin elinde..

Affetmek başkalarının yaptığını sana yapmak değildir.

Hayatta kendine vereceğin en iyi hediyedir..

Kendini affetmek kendine verilecek en iyi hediyedir..

Kendine mükemmelliğin hediyesini ver..

Hisset hayatın ne kadar kolay olacağını..

Hisset geçmişinden kurtulmayı..




kaynak link

[MuminOKAN]

Bırakalım Gitsin........



Yaşamımızın çoğunu, özgür olmanın gerçekte ne anlama geldiğini asla anlayamadan, özellikle de geçmişle çerçevelenmiş pek çok meseleyi devam ettirerek harcarız. BK Jayanti, özgürlüğü kolay hale getiriyor, sadece zor olduğuna dair düşünceyi bırakabilirseniz.





Hayatımızın çoğunu, geçmişten şekillenen birçok şeye tutunarak geçiririz, bu nedenle de gerçekten özgür olmanın ne olduğunu hiçbir zaman bilemeyiz. Bazen birtakım şeyleri, ilişkiler olsun, durumlar olsun, sadece onlara tutunduğumuzda elde edebileceğimizi düşünürüz. Eğer bir kuşu sıkıca tutarsanız, büyük olasılıkla ona zarar verebilirsiniz. Kuşu nazikçe tutmakla bile, onun varolma nedeni olan uçabilmeyi gerçekleştirmesine engel olur. Elimde bir çiçeği tutarsam, ömrü ne kadar sürer? Eğer suya koyarsam daha uzun yaşayacaktır. Eğer çiçek toprakta, doğal yaşam ortamında kalırsa, daha da uzun süre yaşayacaktır. Öncelikle, çiçeğe sahip olma isteğim nedeniyle onu keserim. Sonra da, çiçeğin vazoda durması da yeterli olmaz, benim olması için onu tutmak isterim ve böylece hayatını yadsımış olurum.

İlişkilerde, birisini bırakmadığım zaman, onlara kendilerini ifade etmeleri ve kendileri olmaları için alan ya da özgürlük vermemiş olurum. Bırakmamak ve gitmesine izin vermeyi istememek benim kendi güvenliğimdir. Korkarım ve bu nedenle sürdürmeye ihtiyacım olur. İçimde istikrarlı, emniyette ve güvenli olduğum an, devam ettirmeye ihtiyacım kalmaz.



Gitmesine izin vermek yaşamak ve yaşanmasına izin vermek için çok önemlidir. Eğer izin vermezsem, başkalarının hayatta kalmalarına izin vermemiş olurum. Neden koşulların gitmesine izin vermek istemeyiz? Koşullar değişir, hiçbir şey aynı kalmaz. Her an farklı bir sahnedir. Bu sahneleri kendi zihinlerimizde sürdürürüz. Belli bir durumun imajı, veya her hangi bir şeyin zihinde kalmış olan etkisi kafamda tekrarlanmaya devam eder. Bu bilinç düzeyine bağlı kalırım ve bu da kıymetli bir alanı işgal eder. Zihnimde yalnızca sınırlı, mahdut miktarda bir alan vardır. Bununla ne yapacağımı seçebilirim. Her nasılsa güzel anıların yok olduğu ve yalnızca acı dolu anıların kaldığı görülür. Bu gariptir, çünkü acı deneyimlemek istemem, ama gene de acı dolu anılara bağlı kalırım. Bu anılar hakkında tekrar tekrar düşünerek tekrarlanan bir acı yaratır ve kendime eziyet ederim. Zulmeden başka bir kimse değildir. Kendime zulmederek ve bu belirli durumun gitmesine izin vermeyerek kendimin kurbanı haline gelirim.



Şükürler olsun ki her zaman bu durumda olmayız, fakat, elbette, yaşamımızda koşulların veya ilişkilerin içinde tutulmuş kaldığımız süreçler olur. Kendime gelişmek, akmak ve ilerlemek için imkan vermem önemlidir. Eğer bunu kendim için yaparsam, etrafımdaki başka herkesin de ilerleyebilmesi ve gelişebilmesi için yer ve izin vermiş olurum.



Teori böyledir – ama bunu nasıl yapabilirsiniz? İlk olarak, kendi içsel dünyam için bir şeyler yapmam gerektiğini idrak etmem ve buna önem vermem gerekir, çünkü süreç zihnimde oluşmaktadır. Özgür olmam gereken düzey içseldir. Çoğu kişi meseleleri dışsal olarak ayarladıklarında her şeyin daha iyi olacağını düşünürler. Meseleleri dışsal olarak sınıflandırmak, sanki onların üzerline yapışkan bant koymak gibidir, bu bir süre için bazı şeyleri bir arada tutar ve sonra bir başka bant parçası gerekir, ve sonra bir başkası, ve sonra bir başkası. Hızlı bir ayar yeterli değildir. Meselelerin zihinde başladığını ve sonra dışa doğru hareket ettiğini anladığımız zaman, meseleleri seçip ayırmak için, cevapları içimizde aramaya başlayabiliriz. Böylece daimi çözümlerle karşılaşırım.



Gitmesine izin vermek, kesip atmak anlamına gelmez. Eğer bir şeyi keskin bir bıçakla kesmeye çalışırsanız, o zaman muhtemelen çok miktarda kan akacaktır ve mutlu bir deneyim olmayacak, çok acı verecektir. Meseleleri kesmek iyi değildir. Ilımlı bir şekilde geri çekilin, çözün ve meseleler değişime hazır olduğu zaman, doğru anda gitmesine izin verebileceğinizi fark edin. Bu çok daha yumuşak ve daha az acı veren bir süreçtir.



Kendinize sorun: ihtiyacım olan şey gerçekte nedir? Kendi içsel gereksinimlerinizi yerine getirmeye başladığınız zaman, aslında o kuşu tutmanız gerekmediğini idrak edeceksiniz. Elinizi açtığınız ve kuşun özgürce uçuşunu izlediğiniz zaman, onun güzelliğini ve uçuşunu takdir edebilir ve sevebilirsiniz. Muhtemelen kuş, kendi doğal arzusu ve seçimiyle, uçarak geri gelecek ve elinizde dinlenecektir.



Bu nedenle, arzularımın gitmesine izin vermem gerekir. Bir arzu doğduğu zaman, bunu yerine getirmeyi başarıncaya kadar dönüp duracak ve zihninize geri gelmeye devam edecektir. Arzu bir kez yerine getirildiği zaman, daha fazla arzular olacaktır, ve daha fazla, ve daha fazla. Bu hiçbir zaman huzurlu bir hale ve doyuma ulaşamayacağım, bitmeyen bir durumdur. Arzularımın gitmesine izin verdiğim zaman, içimde huzura sahip olabilirim. Gitmesine izin vermek, bütün ihtiyaçlarımın içimde olduğunu bilmektir. Bunu izlediğim ve düşüncelerimin, sözlerimin ve eylemlerimin bu gerçeğe göre sıralandığından emin olduğum zaman, gereksinimlerim sağlanır. Bir zamanlar Gandhi’nin söylediği gibi, “ Herkesin ihtiyacına yetecek şey var, ama bir kişinin bile ihtirasına yetecek kadar yok.”–Mahatma Gandhi.



Ruhun içinde pek çok boş alan vardır. Bu boş alanların başkaları, iş, mevki, mülkiyet ve ortaklar tarafından doldurulacağını düşünürüz. Bununla birlikte, kendimizi ne kadar fazla dışsal şeylerle doldurmaya çalışırsak çalışalım, hala içsel boşluk duygusu vardır. Boş alanları doldurmanın yolu, ilişkilerin kumunu, ya da iş mevkisinin değişken koşullarını, veya işin bana getirdiği mülkiyetleri değiştirmek değildir, ama kendi içsel kaynaklarımı akıtmak ve İlahi olanla bağlantı kurmaktır. Bu hudutsuz kaynak, beni asla hayal kırıklığına uğratmaz, veya hiçbir zaman tükenmez. Bu, hepimiz için her an mevcut olan bir olanaktır.



Kendimi doldurdukça, kendi içsel varlığıma geri gelen sevginin, huzurun, neşenin ve gücün kuvvetini hissedebilirim. Kendine dayanan ve kendine yeten olabileceğimi bilmekte emniyet vardır. Artık insanlara ve nesnelere bağlanmaya ihtiyacım yoktur. Başkalarıyla olduğum zaman,sevgi ve mutluluk değiş tokuşu olur, ama gene de başkalarına bağımlı olmam. Eğer civarımda olmazlarsa, onları özlemem.



Bu, ruhun deneyimleyebileceği bir özgürlük mertebesidir. Gitmesine izin vermek, yoksun olmak ya da feragat etmek değildir. Gitmesine izin vermek, geriye çekilmek ve özgür olmak demektir. Bu, bir başkasına yer ve özgürlük vermek anlamına gelir.



Bu gitmesine izin verme durumunda, geriye çekilebilir ve meseleleri bir mesafeden görebilirim. Meseleleri çok yakından gördüğünüz zaman, çok net bir resim elde edemezsiniz. Bir ağaç gördüğünüz zaman, bunun bütün bir ormanın bir parçası olduğunu idrak edemezsiniz. Biraz geriye çekilin, meseleleri daha geniş bir açıdan göreceksiniz. Meselelere farklı bir şekilde bakmak içsel bilgelik yöntemidir. Meselelere pek çok farklı açıdan bakmak için kendimi eğitmek ruhsallık yoludur.

Gitmesine izin vermek, bu içsel huzur düzeyinde olmak, böylece duruma uygun olarak doğru olanı yapmak demektir. Yanıtlarımızın çoğu mantıki değil, duygusaldır. Bir şey olduğu zaman, duygularımız ve hislerimiz derhal tetiklenir, ve yanıtımız da ani olur. Bu nedenle, zaten bir şey söylemişimdir, zaten bir şey ifade etmişimdir, ve bunun hakkında sonra düşünürüm. Bu şekilde yaşamayı seçebiliriz, sürekli olarak tepki vererek, karmaşa yaratarak ve daha sonra da bunu temizleyerek. Sorun şudur ki, temizleme süreci vakit alır. Yapmam gereken enine boyuna düşünülmüş, anlayışa dayalı,sevgi ve sıcaklıkla dolu bir yanıt geliştirmektir. Yalnızca görmek ve tepki vermek değil, fakat kendime mola vermek için bir zaman ayırmak, düşünmek ve sonra yanıtlamaktır.



Affet ve Unut



Şu anda, yüreğimde sevgi ve merhamet geliştirmeye başlayabileceğim bir durumdayım. Aramda anlaşmazlık olan kişiyi affetmeyi öğreninceye kadar, başkalarıyla olan ilişkilerimde de daima sorunlar olacaktır. Bir ilişkideki engel, aynı zamanda başka herkesle olan tüm enerji akışını da etkileyecektir. Eğer affetmezsem, o zaman acılık, ıstırap, pek çok ertelemeler olacaktır. Affetmek istemediğim kişiyi bir yana bırakın, kendim için ıstırap olacaktır. Grip olduğunuz zaman, hiçbir şey yiyemezsiniz, çünkü hiçbir şeyin tadı güzel ve iyi değildir. Kötü olan gıda değildir, fakat ağzınızda acı bir tat vardır. Affetmediğim zaman da aynı şey olur, zihnimdeki bu acılık duygusu yaptığım her şeyi etkiler. Bu nedenle, affetme işlemi benim kendimi iyileştirmemin bir parçasıdır.



Kendini affetmek egoyu idrak etmek ve gitmesine izin vermek sürecini içerir. Kendi hatalarımızı kabullenmemize izin vermeyen şey, kendi egomuzdur. Dürüstlük ve alçakgönüllülükle egomu bıraktığım zaman, kendi hatamı anlayabilirim. Bu hatayı yeniden tekrarlamak istemediğime dair kararlılık vardır. Affetme gücünü deneyimleyerek, kendi suçumun ve kendi acımın gitmesine izin verebilirim. Bu yolla,yeni olasılıkların kapısından geçmek için, ileri doğru bir adım atarım.



Eğer kendi hatamı anlarsam, başkaları da beni affetmeye hazır olur. Diğer kişilerin affediciliği, onların manevi cömertliğinden, ve aynı zamanda her insandaki iyiliğe olan inançlarından gelir. Bu nedenle, şöyle söyleyebilirler, "Anlıyoruz, hataların olabileceğini biliyoruz. Olabilir. Aynı şey bize de oldu.” Affedildiğim durumları hatırladığım zaman, şükran ve alçakgönüllülük duyguları olur. Bu affediciliğin minnettarlığı ile, aynı şeyi başkalarına da yapma sorumluluğum olduğunu anlarım.



Bir hata yapıldığı zaman, bazen bir özür dileme yeterli olmayabilir. Duygular çok derindir ve çok kötü bir şekilde incinmiştir, öyle ki bazı değişiklikler olduğunu ve size daha fazla acıya neden olmayacağımı ispatlamam gerekir. Benlikte bazı dönüşümler olduğu zaman, diğer kişi de affetmeye hazır olacaktır.



Diğer kişi sizi affetmeye hazır olmadığı zaman, o andaki tek seçenek gitmesine izin vermek ve geriye çekilmektir. Onların yönünden bir reddetme vardır, çünkü zihinleri ve yürekleri henüz açık değildir. Yüreğinizde huzur ve zihninizde olumluluk olsun, ve belki de zamanla yürekler iyileşecek ve zihinler açılacaktır.



Başkalarını affetmeye gelince – affetmeye hakkım ve yetkim var mıdır? Dünya aslında yasalara dayanır. Her şey kesinlikle doğru olan bir modele göre hareket eder. Uyumsuzluk ve düzensizlik görebiliriz, bununla birlikte, bu tüm sahnenin bir parçası değildir. Meseleler düzelir ve çözülür, ve adalet, uyum ve düzen durumuna geri döner. Dolayısıyla benim sizi affetmem, gerçekte benim kendimi ve ilişkiyi iyileştirmemdir, fakat aslında sizi affetmeye yetkim ya da gücüm yoktur. Karma yasası mutlaktır, bu nedenle birisi affetse de affetmese de sonuç adil bir şekilde tasnif olacaktır.



Unutmak, geçmişi şimdiki zamana geri taşımak yerine, onun geçmişe ait olmasına izin vermektir. Kendi zihnimde geçmişe bir nokta koymayı öğrenerek, daha iyi bir gelecek yaratmak olasılığı sağlanır. Gitmesine izin vermek, affetmek ve unutmak için güce ihtiyacım vardır. Bu kuvvete odaklanarak ve üzerime çekerek, zihnimi doğru yöne yönlendirebilir ve içimde huzurlu bir durum yaratabilirim.



BK JAYANTI


[url=http://www.meditasyonyapalim.com/default.aspx?pid=14781] kaynak link

[MuminOKAN]

AFFeTMeK


Nefreti aşmanın tek yolu var: Affetmek...
Başkalarını affettiğimizde biz özgürlesiriz.

Nefret yaşamdan zevk almamızı, insanların güzel yanlarını görmemizi engeller. Hiç kimse saf iyi ya da saf kötü değildir. Salt kötülükleri görmek bir süre sonra şüphe, depresyon ve umutsuzluk denizinde boğar insanı.

Nefret dolu bir yaşam, mutsuz bir yaşamdır. Affetmek insanı derinleştirir.

Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazır hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek bir seçimdir.

Kimsenin zorlamasıyla affetmek mümkün değildir. Affetmek bir süreçtir.

Birdenbire affedişler bile bir sürecin ürünüdür.

Affetmeyi seçtiğinizde kimse size borçlanmayacaktır. Yani koşullu affetme yoktur. Diğer insanın da sizi affetmesini, değişmesini veya sizin istediğiniz gibi olmasını beklemeyin.

Affetmek bir seçimdir. Amacı sizin rahatlamanızdır, sizin özgürleşmenizdir. Nefret duyduğunuz kişinin yaşıyor ya da ölmüş olması sizin affetme sürecinde duyduğunuz acıların yoğunluğunda bir farklılık yaratmayacaktır. O acılar sizin acılarınız.

Affetmek kolay değildir. Fakat özgürleşmek için gereklidir. Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya da haklı bulduğu anlamına geleceğini sanır.

Oysa affetmek, geçmişteki anıların boyunduruğundan kurtulmak, yaşamımızı kontrol altında tutmasına son vermek demektir.

Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil.
Affetmek, o kişiyle ilişkiyi sürdürmek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kişiyi kucaklamak değil.
Affetmek, o kişiyi suçsuz bulmak değil.
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak değil.
Affetmek, o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil.

Affetmek kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır.

Affetmek artık acıyı hissetmemektir. Yapılanları zihinsel olarak unutmak zaten mümkün değildir.

"Duygusal unutma" affetmenin diğer adıdır.



kaynak link

[MuminOKAN]

Düşümde Tanrı ile konuştum.
"Demek benimle görüşmek istiyorsun?" diye sordu Tanrı
"Eğer zamanın varsa." dedim.
Gülümsedi,
"Benim zamanım sonsuzluktur." dedi.
"Ne sormak istiyorsun bana?"
"İnsanoğlunun seni en çok şaşırtan davranışlarını."
Tanrı şöyle cevapladı sorumu:
"Çocukluktan sıkılırlar, büyümek için acele ederler
ve sonra çocukluklarını özlerler.

Para kazanmak için sağlıklarını kaybederler
ve sağlıklarını geri kazanmak için para verirler.
Gelecekten endişe ederken bugünü unuturlar,
böylece ne bugünde ne gelecekte yaşarlar.
Hiç ölmeyecek gibi yaşarlar, hiç yaşamamış gibi ölürler."
Bir süre sessizce oturduk, sonra tekrar sordum:
"Bize vermek istediğin hayat dersleri var mı?"
Tanrı bir gülümseme ile yanıtladı sorumu:
"Kimseye kendinizi sevdiremezsiniz,
yapabileceğiniz kendinizi yalnızca sevilmeye bırakmak."
"Kendinizi başkalarıyla kıyaslamayın."
"Zengin bir insan hayatta en çok şeye sahip olan değildir,
en az şeye ihtiyacı olandır."
"Sevdiğiniz insanları bir kaç saniyede yaralayabilirsiniz,
ama yaralarını iyileştirmek yıllar alır.
"Affetmeyi, affederek öğrenirsiniz."
"Sizi çok seven insanlar vardır, ama duygularını nasıl
ifade edeceklerini bilemeyebilirler."
"İki kişi aynı şeye bakabilir ama farklı şeyler görebilir."
"Bazen başkaları tarafından affedilmek yetmez,
siz kendiniz de kendinizi affetmelisiniz."



kaynak link

[alestason]

Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil.
Affetmek, o kişiyle ilişkiyi sürdürmek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kişiyi kucaklamak değil.
Affetmek, o kişiyi suçsuz bulmak değil.
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak değil.
Affetmek, o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil.

Affetmek kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır.

Affetmek artık acıyı hissetmemektir. Yapılanları zihinsel olarak unutmak zaten mümkün değildir.

"Duygusal unutma" affetmenin diğer adıdır.

tüm bu yazdıklarınızı okumak çok iyi geldi bana özellikle bu kısım.
hayatıma giren bir kaç kişiyi affedemiyordum bir türlü.onlar hayatıma girdiği için onlar yüzünden yaptığım hataların bedelini ömür boyu ödeyeceğimi düşünüyordum hep.bana ömür boyu zarar vereceklerini düşünüyordum.ama artık değil(telkinlerden sonra)ama bu yazı gerçekten harika.
affetmek gerçektende tam oalarak böyle.
veee bende yaşadığım her ne olursa olsun herkesi affediyorum :)