Kendimde manik- depresif eğilimler seziyorum. Son zamanlarda hayatım istediğim gibi gitmemesine ve mutsuz olduğumu hissetmeme rağmen gülüp eğlenmeye, normal davranmaya çalışıyordum. Bundan 3 gün önce evde tek başımayken bir anda ağlamaya başladım ve ilaç içerek r etmeyi düşündüm. Sonra beni durduran şey ne oldu bilmiyorum, yapamadım ve arkadaşlarımı aradım "gelin beni yalnız bırakmayın, korkuyorum kendimden" dedim. Arkadaşlarım şaşırdı, çünkü o günün hemen öncesinde gayet keyifli görünüyordum. O gün "neden?" diye sorduklarında "hayata dair beni ilgilendiren hiçbir şey kalmadı, ben olmasam da olur." dedim. "sen kendini mutsuz etmeye yer arıyorsun dediler. Oysa son zamanlarda başkalarının mutlulukları beni mutsuz etmeye başlamıştı, başkalarına gösterilen her türlü ilgiyi kıskanmaya başlamıştım, kendimi hep birileriyle kıyaslıyordum ve bunlar genellikle en yakınımdakiler olduğu için onların mutluluğunu kıskandığımı, içten içe istemediğimi farketmek beni kendimle ikinci bi çelişkiye düşürüp daha da mutsuz ediyordu..
"Hadi giyin makyaj yap çıkalım, keyfin yerine gelsin." dediler, arkadaşlarımın lafını dinleyip dışarı çıktım, ama hep somurttum. Eve döndügümde ise ağlamaya devam ettim. Hayatımın en geçmez gecelerinden biriydi. Ağlamak istemiyordum, uykum gelmiyordu bir türlü, uyumadıkça ağlıyordum, gözlerim acıyordu, bitsin istiyordum ama duramıyordum bi türlü. Kendime hakimiyetimi kaybetmiştim.
Ailemde depresyon geçmişi var. Sorunlarım agır depresyon gecirmis annemi ve karısının depresyonunu atlattıktan sonra tam "hersey gecti" diyecekken bu sefer kızını aynı durumda bulan babamı da en az beni yaraladıgı kadar yaralıyor.. Bense "annem gibi olmayacagım" derken artık "annem gibi mi olacagım?" diye sormaya basladım.. :S sanırım burda cekim yasasının bana getirdigi olumsuz bir enerji de var.. bu konuda yorumlarınızı sabırsızlıkla bekliyorum. Psikiyatriste başlama kararı almışken (ki ben ilaç tedavisine çok karşıyım) karşıma bu site çıktı ve telkinlere daha başlamadığım halde okuduklarım bana şimdiden çok iyi geldi, sigarayı bırakma konusunda da baya yardımcı olacak gibi görünüyor.. :)
İçime kapanık ve karamsar olduğumu insanlar genelde söyler ama ben -içime kapanıklığımdan olsa gerek- sıkıntılarını yakın çevresiyle dahi çok fazla paylaşan bir insan değilim. Sorunlarımın kaynağını da özgüvensizliğin oluşturduğunu söyleyebilirim. Bunu dile getirmek bile bazen insan için utanç kaynağı olabiliyor. Burada bazı şeyleri sizinle birlikte aşabilmeyi gerçekten çok isterim. Umarım birbirimize yardımımız dokunur. Aranızdayım..
