[nurhanza]

çocuklar dünyaya geldiğinde minicik bir bebek bakıma muhtaç diye düşünür insanlar.
halbuki o minicik bebek aslında en büyük öğretmendir
anneliği babalığı o en iyi şekilde bize öğretecek tüm donamıma sahiptir
eşsiz sevgi ile doğan tüm bebekler, acıktıklarında bir şeye ihtiyaç duyduğunda
hemen harekete geçer
duyarlı bir ebeveynde hemen görevlerini yerine getirir, ve karşılıklı etkileşimle uyumla her zorluğu başarabilirler, yeterki rahat olun işi doğasına bırakın,
ben şu anda anadolu lisesinde okuyan ve öss illetine muzdarip kızımla
herzaman doğal süreci yaşama yanlısı oldum,
biz değil olaylar sürükledi hayatımızın akışını
daha farklı olabilirdi belki, tüm imkansızlık ve zorluklara rağmen
biz başarmak üzereyiz,
daha 1. sınıfa giderken ona faturaları yatırması için görev verdim,
peşinden çaktırmadan takip ettim ama,
verdiğim her görevi kendi bilinciyle yerine getirmesini izledim,
kendi talip olmak zorunda kaldı çoğu kez,
ve hayatıyla ilgili çok önemli kararları tek başına verebilecek hale geldi,
ve veriyor artık, hayatına yönü o çizdi, beni deldi ezdi geçti, ama onunla gurur duymayıda öğretti bana,
hayattaki en akıllı öğretmenim o oldu,
ve sevgili alim oğlum daha 3 yaşındayken evden çıkıp, servise binip, kreşe gidip eve dönüp, kapıyı açıp, bana eve geldim annecim, diye telefon edebilen bir deha oldu, ben fabrikada full mesai ile çalışırken ablası okuldayken, kendine bakmayı öğrendi, şu anda 3. sınıfa gidiyor ve her sınavında tavan yapıyor,
türkiye 1. bile oldu,
ama onunla geçen her anımız bir oyun gibiydi,
çalışıp onlara bakmak zorunda olduğum için kısıtlı zamanlarda
ona en çok zeka oyunları getirdim, hayvanlar getirdim, ve kocaman adammış gibi konuştum, yada ben minicik bir arkadaş gibi oldum, birlikte büyüdük onlarla,her türlü etkinliğe götürdüm onları, saatlerce istanbulda yürüdük, konserlere(tuluyhan uğurlu) konserine bile gittik...
şimdi yanımda değiller 1 yıldır korkunç yanlızlık yaşıyorum,
ama yavrularım için dilediğim herşey gerçekleşti,
şu an güzel bir aileleri var, ve onlar döner bir gün diye
gurur duyabilecekleri bir anne olarak kalma mücadelesi veriyorum,
anca iyileşiyorum, onlarsız yaşamaya alışmak, ve hala dimdik durmak zorundayım,
ve aslında ben değil onların bana ne çok şey öğrettiğini anlıyorum,
kızım dil bölümünde okuyor, ikiside çok başarılı birer öğrenci...ve onlara tapan babaları, en az benim kadar onlara düşkün bir anneleri,
onlarla ilgilenen dedeleri var, kocaman bir AİLE içinde, sevgi dolu bir hayatları var,
onlar iyi ve mutlu olduğu sürece bu mutluluğu paylaşacağım,
18 yaşında ergenliğini en zor günlerde büyük acılar yaşayarak tamamlamak üzere olan bebeğim, öss ve yds gibi zorlu bir maratona hazırlanıyor, tüm yüreğimle yolu açık olsun diyorum........ öss ye inat yaşasın hayat diyorum