bu yazı bana okulda ögrencilerin karşısında pa yaşadıgım günleri hatırlattı..ögretmen olunca bu durum daha zor,izin isteyip çıkamıyosun malesef...bi de küçük bi kasaba ,ögrenciler falan beni havalı buluyolar degişik geliyorum onlara ama benim neyle bogustugumu bilseler çok gülerlerdi...bir önceki teneffüs çok iyiydim aslında..derste ne olduysa kalbim inanılmaz bi hız ve gürültüyle coşmaya başladı,korku anlatılmaz boyutta..çocuklar agzını açmış benim ne diyceeme bakarken....galiba rengim falan acaip attı ki hocam iyimisiniz çocuklarda bi telaş..hurraaaa 3-5 ögrenci hemen yok nerde hepsi birden nöbetçi hocaya haber vermeye koşturuyolar...adamcagız nası koştuysa nefes nefese yere düşmek üzere olan beni havada tuttu...çok afedersiniz tutulacak gibi degilim karnım burnumda hamileyim,80 kiloyum o zaman..neyse sandalyeleri birleştirdi,beni uzattı ayaklarım havada,bileklerimi ovuyo..şimdi gülüyorum ama ögretmen arkadaş baya korkmustu çünkü astım krizi gibi bi türlü nefes alamıyodum,boguluyo gibi çıkan sesleri duyunca...bütün okul başıma toplandı..ay ne rezalet..arkamda konuşan bayan hocaların sesi geliyo kulagıma..hemen eşimi çagırdılar,o ne yapacaksa..neyse geldi bizimki bu duruma alışık oldugundan sakinliği herkesi şaşırttı tabi
yok onun bişeyi iyi o diyo sadece..beni aldıgı gibi eve kapıdan çuval gibi attı...
bu olaydan sonra bana bi ihtimam okulda ,pa oldum dermiyim hiç,dogum yaklaştı oluyo böyle diyorum herkese,önemli degilmiş desemde sanırım ögrtmen odasındaki bazı sivri tipler buna inanmadı..ne berbat bişey şu panik durumlar..insan bunu yönetmeyi zamanla ögreniyo..
