[imported_Angel]

merhaba sevgili günlük...
yine kafamda bazı düşünceler var...
ben aslında kişisel gelişim çalışmalarıma zannettiğimden daha önceki zamanlarda çoktan başlamışım ancak bundan haberim yoktu...bunu şimdi farkediyorum...yani aslında bugünkü halime sadece telkin dinlemeye başladığım günden bugüne kadar olan zaman diliminde ulaşmadığımı farkettim...
hatta ben 6 yaşından beridir kendimi sürekli geliştirmek peşindeymişim aslında...ama tabi ki bu çabalarım aralıksız da sürmemiş..kimi birkaç yıl herşeye boşverip yan gelip yatmışım..diğer birkaç yıl da o boş geçirdiğim yılların acısını çıkarırcasına kendime tam gaz yüklenerek kendimdeki eksikleri kapamışım....

kendimi geliştirme konusundaki eylemlerim genelde fiziksel hareket içeren eylemler değil...daha çok düşünsel eylem olmuş.... eylemlerimin % 85 i düşünmek ise % 15 i de fiziksel eylem olmuş....daha ziyade beynimi kullanarak soru sorarak fikir üreterek bunu yapmışım....fakat bu durum bende büyük bir yanılgıya yol açmıştı uzun süre....yani hiçbir şekilde ilerlemediğimi..hiç yol katetmediğimi..hiçbirşey yapmadığımı bulunduğum noktada sabit durduğumu sanıyordum...kendimi uzun yıllar boyunca böyle zannettim...ama artık öyle olmadığını anlıyorum ve düşünmeyi de eylemden sayıyorum...bugün farkettim bunu....

çocukluğumda sık sık yanlız kalabildiğim zamanlarım olurdu...arkadaş edinememenin belki bu şekilde faydasını gördüm...kenara çekilip yalnız kaldığımda canım sıkılmaya başladığında kendimi oyalamak için sürekli birşeyler hakkında düşünüyordum...yanlızlık beni düşünmeye ve hayal kurmaya itiyordu...kimi zaman da çevremdeki kişilerin hareketlerini çevremde olanı biteni konuşulanları gözlemliyordum...kimse benimle ilgilenmediği için bu düşünceleri hayalleri bölebilecek kimse de yoktu çevremde.....böyle yapa yapa bu olay yılların alışkanlığı oldu bende ve aynı zamanda sorunlarımı çözme metodum haline geldi
o yüzden belki günlüğümü okuyan kişiler hayatımda çok da fazla eylem olmadığını farkedeceklerdir....benim günlüğüme günlük hayatımda olan değişiklikler ve hareketler değil...beynimin içindeki hareketlilikler yansıyor...eskiden hayatımın eylem olarak hareketsiz olmasından utanırdım ve çevreye bunu belli etmemeye çalışırdım...pek arkadaşım olmamasına rağmen bana "bugün naptın ? " diye soranlara yalan bile söylediğim dönemler oldu....olmayan arkadaşlarımla olmayan kafeteryalara gidip olmayan içecekler içtiğimi bile söylerdim mesela
ama şimdi asla....hayatımın tekdüze oluşundan utanmıyorum ve bunu kapatmak için böyle hikayelere başvurmuyorum...ihtiyaç duymuyorum...çünkü kendim artık kendimin eskiden sandığım kadar "eylemsiz" olmadığımı anladım...