Ben de hep sessiz bir çocuktum ama sevildiğimi hissettiğim alanlarda bıdıbıdı konuşup kafa şişirdiğimde çok olmuştur
Annemler veli toplantısına gitmemeye başlamışlardı, çünkü öğretmenlerin hocaların tek dedği sadece sessiz biraz daha konuşgan olursa herşey daha iyi olacak derlerdi. Bizimkiler için tabiki sadece ders önemli olduğu için bu çocuk nasılsa başarılı deyip veli toplantısına bile gitme zahmetinde bulunmadılar. Herkesinki gidiyor benimkiler gitmiyor diye çok bozulurdum ne yani iyi birşeyler duyacaksınız diye neden gelmiyorsunuz toplantıya. Sessizliği problemden bile saymadılar ama oysakiçok şey aldı götürdü bu içine kapanıklık bende. Ben bunu böyle düşüne düşüne üniversiteye geldim. En sonunda son yılda bir bakmışım geriye, ben değişmişim, rahatça tanışıyor, rahatça öğretmenlerle konuşuyorum, çok tatlı sayısız arkadaşlarım olmuş. O noktada şunu farkettim. Çocuklar seni dışlamıyor sen kendini çektiğin içlerine kendini zorlada olsa rahatça atmadığın için kendin kendini dışlıyorsun bunu anladım ben. Malesef küçük yeğenim 3 yaşındaki bana mı çekmiş anlamadım evin içinde bırbır dırdır dışarda süt dökmüş kedi, yapışıyor bacağıma. Küçükken annem bana arkadaş bulurdu. Ne sinir bozucu. Bunun temelinde kesin bir neden var. Bunu sessiz kalıp üst benliğimize 7 gün sorup her gece yatmadan önce bunu yapıp rüyamızda nedenlerini görebiliriz. Işık Elçiden dün öğrendim programında söyledi