hayalayaz

annelerden bahsettiğinizi görünce çorbada benimde tuzum olsun.benimkiyle benim aramda doğduğum gün başlayan savaş kırk yıl sürdü.kırk yıl boyunca savaş baltalarını asla gömemedik.rutin olarak her sekiz yılda bir bir birimizi reddetmek için mahkemeye vermek üzere avukatların kapısını aşındırdık.onun gibi bir anne olmayacağıma dair öyle bir yemin ettimki, analık duygularım belkide yetersiz kalır diye tek çocukla yetindim ,ama asla tek çocuğum olmadı.teyzem vefat etti bebeğini ben büyüttüm, yeğenimi ben büyüttüm, teyzemin kızının bebeğini ben büyüttüm.şimdi geriye dönüp baktığımda kendimi nekadar küçümsemişim, büyüttüğüm bütün çocuklarımı seviyorum onlarda beni öyle severler gözümden bir damla yaş aksa içleri titrer.annemle nemi oldu? kişisel gelişimle bukadar ilgilendikten sonra birgün ben bu kadını affedemesemde bana yaptıklarının nedenini anlamaya çalışayım bari dedim.anladım çocukların çocuğu olmak kadar zor birşey yokmuş.onlar büyüme sancıları içinde yaşarken bir çok yanlışları doğru kabul ederek yapmışlar.şimdi iyiyiz almanyada yaşıyor buraya geldiği zaman benim evimi kendi evi ilan etti, benide en sevgili çocuğu,bende o gelmeden önce ellerime en yumuşak kadifeden eldiven giyiyoruannemi bu kadife eldivenlerle tutuyorum incinmesin diye.