ya benim bir tane ablam var..ben küçüklükten beri ondan hep korkardım...yani korkardım derken beni dövdüğünü falan sanmayın..bu korkuyu tarif edemiyorum..onla telefonla konuşurken sesim titrerdi.üniversiteden geldiğinde elim ayağıma dolaşırdı..hatta o gelmeden bir hafta önce falan stres başlardı bende..aramızda hep mesafe vardı.aslında o bana sıcak davranırdı....ben koydum o mesafeyi sanırım..korkularımdan ona bir türlü yaklaşamıyordum..yüzyüze konuşurken bambaşka bir insan olup çıkıyordumm.gözlerine bile bakamıyordum...
.
bu korkumu ben 1 sene önce falan bir şekilde yenmiştim...ama yenme serüvenim biraz farklı oldu... ilk başta ona bilinçli küfür ederek başladım...ortada hiçbir şey yokken bağırıp çağırdım yüzüne telefon kapattım...beynimde sürekli korkmuyorum korkmuyorum korkmuyorum dedim ve yendim bu korkumu..
sonra biz abla kardeşten öteye gittik..artık anneme bile sölemediğim şeyleri ona söylemeye başladım..sırlarımı falan paylaşıyordum..oda bana her türlü yardımda her zaman bulundu..maddi ve manevi ayırt etmeden...sürekli espriler falan yapmaya başlamıştım ona...yani insan en yakın arkadaşıyla nasıl rahat konuşuyorsa bende öyle konuşuyorudum...ama galiba altbilincim hep tetikteydi...bazen yine olur olmadık çıkışlar yapıyordum...
bu telkinleri 20 gündür dinliyroum ...ego+suçluluk+kendine güven dinledim hep..araya bazen kendimi çok gergin hissettiğimde depresyon telkinini koydum..
ama bu telkinlerden sonra ben ablama karşı aynı korkuları yine beslemeye başladım...bugün onla telefonla konuştuk..sesim acayip titredi..ne diyeceğimi bilemedim..kısa kestik konuşmayı...şimdi ruhumdada yaşıyorum o korkuyu..şimdi çıkıp gelecek olsa..benim elim ayağıma dolaşır eminim.. ya niye böyle oldu ya...bu korku benim psikolojimi çok etkiliyor,bozuyor.
neden böyle olduki?