[KüçükFilozofKız]

Aslında nasıl baslıyacağımı bilmiyorum ama bi şekilde adım atmanın gerekli olduğu kanaatindeyim ..Madem içinde bulundugum hayatı değiştirmeye karar verdim önce
kendimi ve sorunlarımı halletmeliyim.Burda paylaşıp paylaşmamak konusunda da tedirgindim ama sacmaladıgımı düşünerek aynı zamanda cesaretimi
toplayarak paylaşmaya karar verdim..Tek bi sorunla yüz yüze değilim bikaç tanesiyle bas etmeye calışıyorum..Evet başlıyorum..

Okulum ve Ben
Aslında bakarsanız okuldan önce dersaneye gittiğim yıl başladı bu vaziyet.7.sınıfta dersaneye kaydoldum önümdeki sınav için.Okulda derslerim çok iyiydi.
Dersane de ise gittiğim sınıf en iyi öğrencilerden oluşan bi sınıftı bu benim için çok gurur verici bişeydi ama o sınıfta mutlu değildim.Neden?
Çünkü saçma sapan düşüncelerim yüzünden!.Farklı bi ortama girdim,hep geri planda durmayı yeğledim,sessiz,sakin,sınıfta varlığı ile yokluğu arasında hiç bi fark bulunmayan
öğretmenin tahtaya kaldırmasından tedirgin olan ve utanan birisi oldum cıktım.Bu tedirginlik soruyu bilip bilememden değil,tahtaya çıktığımda insanların baştan aşşağıya beni süzüp
hakkımda acaba ne düşünecekler ,alay konusu olacak mıyım,kim bilir gözlerinde nasıl bi profilim var kaygısıydı.bunu yazarken kendime inanamıyorum ama bi nevi aşağılık kompleksine yakalanmış gibiydim.
Hep onlar benden daha üstün düşüncesi beni bitiriyodu.Oysaki sınıfta derslerim biçok kişiden daha iyiydi..Lakin içimdeki o seslerede söz geçiremiyodum.
Aynı şekilde 8.sınıfta da o düşünceler beni meşgul etti.Okulda herkes tarafından tanınan sevilen sayılan zeki neşeli hareketli hiçbişeyden utanıp çekinmeyen öğrenci dersanede bunların tam tersi olan bi öğrenciye dönüşüvermişti.
Bi türlü kendimi aşıp düşüncelerimi heycanlanmadan kendimden emin aşağılık kompleksine kulak vermeden ifade edemedim..

Daha sonra yıl sonunda sınavı basarıyla bitirerek İlimde ki en iyi 2. anadolu lisesini kazandım..Bu çok büyük bi başarıydı benim için mutlu olmam gerekiyodu öyleydim de taa ki aynı sorunlar baş gösterinceye kadar.
Sınıflar belli oldu herkes tanıştı kaynaştı..Benim kafamda yine hep acabalar belkiler içimdeki sesler..Herkes çok rahat kendinden emin
rezil olma kaygısı ve hakkımda ne düşünürler sorusu olmadan o sınıfta otururken benim kafamı bu düşünceler meşgul ediyodu.
Bi yanım beni motive etsede diğer yanım galip geliyodu..O kadar berbat bi durum ki nasıl böyle oldum bilmiyorum..Normalde özgüvenim hayli fazlaydı ne bilim cok farklıydım ben..
Şimdi ise okulların açılmasına az bi zaman kaldı ben yine geçen yıl ki gibi olmaktan korkuyorum..Eski BEN'i geri istiyorum..Yoksa bu sekilde devam edemem..
Neler yapmalıyım ,nasıl davranmalıyım?

Ailem:
Ailemde ise annemle hiç anlaşamıyorum..O hep kendi düşüncelerine uyup her dediğini yapan otur dediğinde oturan kalk dediğinde kalkan küçük kızını geri istiyor.
Oysaki artık kendi düşüncelerimi ifade edebilen,neyin doğru neyin yanlış olduğunu görebilen,seçim yapabilecek kadar zekaya sahip
okuyan araştıran bi kızım.Düşüncelerimiz hep zıttır ve annem için tek doğru kendi bildiği ve düşündüğüdür.En ufak şeyden bile tartışma çıkar,büyür büyür evdeki ortam gerilir sonuç ise
huzursuzluk ve mutsuzluk..Asla annemi kötülemek değil niyetim böyle bişey kesinlikle olamaz.Sadece aramızdaki problemleri aşmak niyetindeyim..
Annem hayata hep olumsuz bi açıdan bakar..Her şey olumsuz..Pozitif bi anına denk gelemedim gitti.Ağzında tek cümle"kızım ortam kötü dikkat et,kızım ortam kötü o böyle,kızım ortam kötü şu şöyle,onunla arkdaşlığını kes,onu öyle yap bunu böyle!"
İlk bakıldıgında hersey normal gibi ama değil inanın değil..Her anne çocugunu korumak ister bu bi içgüdüdür.Ama fazlası insanı bezdiriyo.
Her gün düzenli olarak bu lafları duymak işkence gibi.Tv'deki programları izleye izleye artık daha da kötü oluyor.Hatta bi keresinde okuldayken aramış bana" kızım sana birisi çay ikram ettiğinde sakın içme içine ilaç falan katarlar"demişti de neye uğradığımı şaşırmıştım.
Aklında hep olumsuz düşünceler;yaşadığım komik bi anıyı anlatmak isterim yarıda böler ve "ya bu şunu yapsaydı yada X kişi bunu yapmış olmasın sakın" diyerek anlatmak istediğim şeyin çok daha egzantrik yanını çekerek tüm keyfimi moralimi bozar.
Hiç bişey anlatamıyorum artık,zaten
kavga tartışma aramızı soğuttu..Hep göğsüne yatırıp saçımı okşamasını isterdim ya da derdimi tasamı sadece dinlesin istedim..bana nasihat vermesin dinlesin..
daha sonra uygun bi zamanda o konu hakkındaki düşüncelerini söylesin..Okuldan geldiğimde güzel bi ses tonu ve yüzünde tebessümle karşılasın istedim..
Ve ona Hep güvenebileyim..Sevgisini belli etsin..Arkamda dursun..Ona anlattığım bişeyi yarın babamdan işitmeyeyim istedim..
Bütün bunlara alıştım da şimdi farklı bi nokta var.Yani artık değişmek ve hayatımıda o yönde geliştirmek isterken,benim yaptığım bi çaba evde annem tarafından eleştirilirken,olumsuz düşüncelere maruz bırakılırken,
yaptıklarım ona saçma gelirken yada buna benzer farlı sorunlar varken nasıl yapıcam? Bilmiyorum...

Son olarak;


Bu sorunların bitmesini kalpten istiyorum..Çok zor zamanlar geçirdim,geçmiş aklıma gelip te ağlama nöbetleri geçirmek istemiyorum artık.Karamsar,antienerjik,hayattan zevk alamayan eğlenmesini bilmeyen biri olmak yerine,hayata gülen gözlerle bakıp bi tebessümü kimseden esirgemeyen,geçmişi arkada bırakmış ve geleceğe umutlu bakabilen,eğlenmesini bilen,neşe dolu,
kıpır kıpır ,enerjikbaşkalarının düşüncesini önemsemeyen,üşengeçlik ve erteleme problemi olmayan,olumsuz bi durumla karşılaştığında yılmayıp ayakta durabilen,kendinden ve yaptıklarından emin,mutlu ,herşeyin güzel olacağına inanan,sosyal,utanıp çekinmeyen, bi insan olmak istiyorum..

Diğer türlü yaşamın hiç bi tadı yok..Sadece nefes alıp verirsin ..Değişmek için her şeyi yapmaya hazırım öncelikle,doğru olumlama,kitap okuma,meditasyon vs.

Okuduğunuz için çok teşekkür ederim..
Düşünceleriniz sabırsızlıkla bekliyorum..Sevgi ile kalın..

Gamze..